Lieve Claudette,

Wat een chaos he? Ik wil eerst even reageren op wat je als laatste schreef en wat ik sowieso een beetje in je relaas lees... Vorige week had ik een gesprek met een wat oudere dame, dus met de nodige levenservaring, die bovendien een soort moederlijkheid uitstraalde. Zij zei heel wijs (en op zich o zo voor de hand liggend, maar door je gepieker zie je het niet meer): "Een gevaar wat bestaat als je je eenzaam voelt omdat je weer moet wennen aan het alleen zijn, is dat je probeert dat op te heffen en dus minder kritisch wordt. Daar moet je je niet toe laten verleiden".

Ze heeft een punt. Daarmee wil ik tegen jou zeggen: koester dat je kritisch bent! Koester dat je weet wat je graag zou willen, alleen - probeer het los te koppelen van die persoon waarmee je dat tot op heden hebt gekend! De hele staat waarin je nu verkeert, maakt dat je je miserabel voelt. Als 't effe kan ook nog eens een keer onzelfverzekerd, onaantrekkelijk en zwak. Maar dat hoort erbij en dat gaat over. Als je nu genoegen zou nemen met iemand die 't eigenlijk niet voor je is, hoe staat het er dan voor tegen de tijd dat je zonder die persoon jezelf weer teruggevonden zou hebben?

De dingen gaan hun beloop hebben. Jij bent gefixeerd op het verleden, op een specifiek persoon die je mist, maar die fixatie vervaagt langzaam maar zeker. Dat komt nog wel en vertrouw mij, het gaat helemaal goedkomen. Ik weet dat je d'r misschien geen snars aan hebt dat een of andere vreemde vogel op deze site dat tegen je zegt, maar ik herken het ellendige gevoel en alles wat erbij hoort waar je over schrijft (wat je nog steeds erg leuk doet trouwens) enorm en ik ben inmiddels ietsje langer op weg en weet dat er sinds die situatie toch wel dingen veranderd zijn. Ik ben er ook nog niet, maar enige vooruitgang is er wel.

Afkicken. Dat is het. 't Schijnt zelfs wetenschappelijk bewezen te zijn dat een relatiebreuk qua fysieke gevolgen overeenkomsten heeft met het afkicken van een gokverslaving. Fijn he, hoe moeder natuur dat even geregeld heeft, dat twee personen bij elkaar blijven . Misschien kun je de metafoor wat meer doortrekken naar iets onaardigers, zoals een heroinespuit. Je moet je ex misschien zien als een heroinespuit terwijl jij net aan het afkicken bent. Ben je dan ook nog zo geneigd vol verlangen en positiviteit aan hem terug te denken? Want het nare van het hele verhaal is dat zelfs als je wel weer naar hem terug zou kunnen (en dus de spuit weer ter hand neemt), het nooit meer 'zo wordt als vroeger'. Ga alleen al eens proberen te bedenken wat hij wel niet in het werk zou moeten stellen om de mate waarin je je nu gekwetst voelt enigszins tegen te gaan.

Wel zat ik erg te grijnzen toen je schreef over die 50% input van hem in jullie relatie. Hahaha. Toen ik mijn reactie op je blog schreef, dacht ik al: zou ik het bij voorbaat moeten counteren? Het is een logische denkstap als je je zo voelt. Maar toch heb je niet helemaal gelijk. Ja, enerzijds neemt hij ook 50% van jullie relatie in, maar er is ook een wisselwerking tussen beide helften. Hij past zich aan aan jou, jij past je aan aan hem, maar ondertussen blijft jouw mening over wat jij fijn vindt niet veranderd en die van hem over wat hij fijn vindt ook niet. Aanpassingen die hij voor jou heeft gedaan, zal een ander iemand ook voor je willen doen en andersom geldt hetzelfde. Maar uiteindelijk ben je zelf 'in charge' om te bepalen hoeveel jij je wilt aanpassen. Hoe dan ook is het het idee dat de wisselwerking zorgt voor een relatie waar beiden zich helemaal prettig bij voelen.

En ja, die persoon is er ook voor jou. 'k Zal je nog eens wat vertellen, jouw ex was vast nog maar een voorproefje van wat je nog te wachten staat. Geloof je me niet? Komt omdat je me niet wilt geloven, omdat je nog gefixeerd bent op het verleden. Tegen de tijd dat je lichaam zich genoeg van die gokverslaving heeft hersteld, kom je er vanzelf achter dat er zoveel dingen zijn die stukken leuker zijn dan die verslaving. Die ook niet die rotte teleurstelling met zich meebrengen van het niet-winnen (dit is even een metafoor voor jouw onzekerheid die niet genoeg door hem gecounterd werd, jouw gevoel dat je niet uniek genoeg was). Kortom: een hobby die veel beter bij je past dan dat oeverloze gokken.

Tot zover een poging om je een klein beetje moed in te praten, want het komt allemaal echt goed, alleen je moet geen ijzer met handen proberen te breken he. Je kunt het niet forceren. Accepteer dat het nu zo gaat als het gaat en probeer jezelf te indoctrineren dat het heus wel weer beter gaat. Je moet alleen nog niet meteen het hoe en wanneer en waarom er allemaal bij proberen te verzinnen, want als je blik naar het verleden gericht staat, is het verdomd lastig om dingen in de toekomst nu al te kunnen zien.

Sterkte he.

het is zo erg
ik weet niet meer waar ik heen moet kruipen, heb net jullie berichten gelezen en kan me helemaal in vinden.
ik zoek zelf liefdesverdriet op google op. zo klote voel ik me
............