Vandaag gaan de stukken naar de rechtbank, Door het gedoe met mijn ex word ik terug getrokken om te kijken vanuit afstand naar mijn huwelijk.

Ik voel me zo dankbaar, en heb het gevoel dat het leven iedere dag leuker word.

Een destructieve relatie is me overkomen vanuit ervaringen uit mijn kindertijd.
Wat ik toen niet wist, was dat ik veel negatieve zelfkritiek had en schuldgevoel. Altijd bang was dat ik het verkeerd deed.

Mijn ex leerde ik kennen, op mijn werk, hij zou gaan trouwen, dus ik had eigenlijk niets met hem, Hij bleef achter me aan zitten, en dat vond ik grappig. Op een dag stond hij voor mijn deur en zei ik ben weg bij haar en kom bij jou wonen.
Zonder mezelf af te vragen of Ik dat ook wilde.
Mijn familie heeft me nog proberen te weerhouden.
Maar omdat ik me door mijn familie nooit gezien voelde ging ik bewijzen dat ze er naast zaten.

En toen hij me inelkaar trapte , ging ik wel weg maar ik kwam terug. Ik had blauwe ogen en gekneusde ribben.
Maar ik begreep dat hij toen het verlies van zijn moeder niet kon verwerken en ik had toch tegen hem gescholden.
Zo heb jarenlang altijd mezelf de schuld gegeven.

Ik ben vaak weggegaan huilend en in paniek. Maar er echt uit stappen durfde ik niet. Ik bleef in mijn slachtofferrol zitten.
IK werd zwanger , mijn ex wilde dat niet , en ik ben naar de huisarts gegaan, maar mijn kind weghalen gelukkig heb ik dat nooit gedaan. Ik heb een geweldige zoon waar ik zielsveel van hou.

Op een dag kwam ik een man tegen, een man die me alleen maar aanraakte en zei hee ijskoningin waar zit je hart. Ik weet niet wat er gebeurde maar ik werd verliefd op deze man, en ik heb gezoend.
Ik snap het wel ik voelde me gezien.
Ik voelde me zo schuldig en vertelde mijn ex ik ben vreemdgegaan.
Mijn ex wilde die man weleens een lesje leren, aan zijn vrouw komen en heeft hem toen bedreigd, en die man was niet bang en wilde praten. Hij overtuigde mijn ex, dat er feitelijk niets gebeurd was, maar ik vond het vreemdgaan.
Ik bleef deze man zien, ik ging dan zonder mijn ex te zeggen naar hem toe, ik kon zo fijn met hem praten. Maar het schuldgevoel was zo groot.

Deze man was er altijd voor me, en een stap die heel logisch was was na mijn huwelijk naar hem toe gaan. Het werd een relatie.
En er was heel veel liefde,
Ik raakte in paniek als ik mijn auto scheef zette, of als we ergens reden en we konden geen parkeerplek vinden.
Zijn reactie was vanuit liefde, en ik had dat op dat moment heel hard nodig. Iemand die me liet zien dat ik ok was. Deze man was niet een man waar ik op zou vallen, ik vond hem niet aantrekkelijk, maar ik hou wel heel veel van hem. Hij is 14 jaar ouder.
Ik ben hem enorm dankbaar voor zijn liefde.

Bij hem weggaan hoorde voor mij ook bij het loslaten van mijn huwelijk, want 17 jaar was hij mijn reddingsboei. Dat ging met komen en weggaan, de laatste keer was het voor hem teveel en is hij in een manische psychose geschoten, gelukkig gaat het beter met hem.

En waar ik nu sta, ik zie dat ik me niet meer zo snel schuldig voel, dat ik soms nog negatief over mezelf denk, maar ook dat word steeds minder.

De mailtjes van mijn ex, en hoe ik daarmee ben omgegaan, betekent dat ik het anders ben gaan doen.
Dat ik mezelf steeds meer de moeite waard begin te vinden.

Soms zie ik niet wat ik doe en als anderen het zeggen denk ik ook ja... Heb geweldige vriendinnen en er zitten op dit forum een aantal mensen waar ik ook fijne gesprekken mee heb.

Ik ben een nieuwe weg in geslagen, een weg waarin ik mezelf toesta gelukkig te zijn. Mezelf toesta mezelf te zijn dus.
En niet dat ik geluk aan het najagen ben. Maar gelukkig van binnen.
Tevreden zijn, dankbaar dat is voor mij geluk.

En ik kan het niet laten een muziekje bij mijn blog te doen.
Waarbij de tekst eigenlijk zegt wat ik voel.
Er is een verschil tussen terugkijken en terugkijken.

Mariah