Noot: TH, zou je aub dit en mijn eventueel volgende ldvd-blogs niet meer willen lezen? Het is een beetje frustrerend dat ik het gevoel heb dat ik op dit ene plekje waar ik normaal mijn ei zou kwijt moeten kunnen mij moet inhouden omdat jij het zou kunnen lezen en boos worden of je gekwetst voelen, terwijl dat helemaal niet de bedoeling is. Soms moet ik gewoon impulsief kunnen schrijven, dingen die ik bij nader inzien niet zo bedoel, en die kunnen neerschrijven, anders raak ik nooit van die gevoelens vanaf (en vanaf hier zou ik het liefst hebben moest je niet meer verder lezen).

We zijn vandaag samen naar een concert geweest. Ik had het ticket ooit als kado voor hem gekocht, en vond dat ik dit dan nog met hem moest gaan doen (ook al zei hij dat hij het zou begrijpen moest ik met iemand anders willen gegaan zijn, maar ik zei dat ik dan niet wilde). Beschouw het maar een allerlaatste afsluiter.
Ik besefte dat dit waarschijnlijk het laatste was dat we ooit (of toch voor een heel poosje) gezellig met z'n tweeën zouden doen. Om het mezelf niet moeilijker te maken, in de eerste plaats. Ik ben me nog volop aan het 'onthechten'. Dat maakte me een beetje triest, dat besef. Maar ik weet dat ik afstand moet nemen, dat ik tijd moet hebben om min 'graag zien' om te zetten in 'graag hebben'. Want een gewone (of beste) vriend mag je toch nog wel 'graag hebben'?
Het was een fijne avond, héél fijn zelfs. Prachtig concert (van Zornik trouwens), en ik heb me geamuseerd. Soms had ik nog wel 'momenten'. Bv toen we het hadden over onze oud-op-nieuw-plannen. Ik besefte dat ik er geen had, en begot niet zou weten met wie ik nu nieuwjaar zou kunnen vieren. Ik kijk er echt niet naar uit. En toen hij het had over hoe hij volgende zomer naar Noorwegen zou gaan met een vriend. Ik was het helemaal vergeten, maar ik was ooit in die plannen betrokken, en het deed pijn om daar aan terug te denken, aan alles wat we planden, maar wat nooit meer (samen) zou gebeuren. Hij heeft meermaals gezegd: 'Kijk nu toch niet zo triest!'
Achjah, het was toch een fijne avond. Nadat we hem thuis hadden afgezet (mijn ouders waren ons komen halen) stuurde hij nog hoe fijn hij het vond. En 'slaapwel x'.

Het is tijd dat ik wat meer aan mezelf denk, dat ik eerst mezelf terug gelukkig maak voor ik weer aan mijn karakter (ik wil altijd anderen gelukkig maken) toegeef. Het is tijd dat ik eens een béétje egoistisch ben.
Ik ga hem niet ontwijken, maar ik ga ook geen initiatief nemen om af te spreken. Ik ga een beetje afstand nemen, zeg maar om onze vriendschap te redden. Ik ga hem niets verwijten, het niet meer over 'ons' hebben. Gewoon leuke, oppervlakkig vriendschappelijke gesprekken.
Tenzij hij mij weer verwijten maakt, dat ik hem uit onze vriendengroep wil werken bv (dat zei hij vorige week tegen mij, toen was het bij mij weer bij af). Dàn ga ik hem zeggen hoe hypocriet ik hem wel niet vind. Ja sorry, maar zo voel ik mij nu wel. Als reden geven (één van de) om het uit te maken dat hij het vrijgezellen leven té gewoon geworden was, en meer vrijheid wou (die ik hem nota bene effectief wel gaf), om dat meteen een nieuw lief te hebben. Om mij verwijten te maken dat ik nooit echt verliefd ben geweest, terwijl ik verdomme nog steeds verliefd ben, en híj diegene is waarbij het is overgegaan. Mij de raad geven om op deze site te bloggen, omdat dat helpt, en dan boos worden om de dingen die ik hier neerschrijf.
Ik wil hem dat ergens zó wel zeggen. Maar dan denk ik, zolang het nog goed gaat, hou ik het voor mezelf, want ik ben niet echt boos, gewoon een beetje 'slechtgezind', zeg maar. En daarvoor hoe ik het niet te verpesten.