Er zijn momenteel 0 gebruikers en 2 gasten online.
Afsluiting
It's not over 'till it's over.
Wel, it's over.
Onlangs heb ik op deze site gelezen: een relatie is geven en nemen. Als jij enkel geeft en de ander enkel neemt... dan stelt het niet veel voor. Ik had zaterdag een whatsapp gesprek met de ex. Of hij wel nog met mij wou praten, wat ik precies verkeerd heb gedaan opdat hij mij als 'stront' behandeld. Hij zei dat ik niets misdaan had, maar dat ik veel voor hem heb betekend en dat dit de manier was opdat ik een beter zou kunnen hebben, zonder hem.
Ik snap hem helemaal niet. Misschien wil ik het ook niet meer. Ik heb hem gezegd dat ik hem niet meer terug wil, dat ik hem wel nog graag zie, omdat die gevoelens bij mij nu eenmaal niet zo vlug weggaan als bij hem, maar dat ik het mijzelf niet meer kan en mag aandoen. En dat ik hem mis en terug met hem wou babbelen. Maar dat ik niet wist wat hij wou. Hij zei dat hij nog met mij wou babbelen, maar vertelde meteen erna dat hij sowieso niet veel tijd meer had... yeah right.
Ik geef het op. Ik geef en jij neemt. And I'm done. Jij verliest, al heb je het nog niet door. Ik ben je kwijt en een stukje van mij is doodgegaan. Een stukje dat niet meer tot leven gewekt kan worden, enkel door jou, maar dat gebeurt nooit.
Je hebt vandaag een examen... ik wou je geen succes wensen, deed het toch, zou me anders maar rot voelen. Maar je verdient het eigenlijk niet. Je verdient mijn aandacht en liefde niet meer. Je hebt het nooit verdient. Je schatte me niet naar waarde. In het begin wel, maar toen was het makkelijker. Maar naarmate het moeilijker werd, gaf je het telkens meer en meer op. Ik haat je. En ik ben diep teleurgesteld in jou. Heel diep.
Ik haat je.
En ik mis je.
Maar ik laat je.
Als jij mij nog wil horen, dan zal het van jou moeten komen. Maar je bent me eindelijk kwijt. Ooit zal het besef wel komen wat je hebt laten gaan, maar het is sowieso al te laat. Ik wens je niet eens geluk meer toe. Je hebt me te diep gekwetst, te diep teleurgesteld, te weinig gevochten... Ik wens je niets toe.
Ik wou dat ik je nooit had ontmoet.
- Gast's blog
- login of registreer om te reageren
Gebruikerslogin
Navigatie
Recente blogs
Recente reacties
Syndicatie
Archief
- Februari 2003 (7)
- Maart 2003 (1)
- April 2003 (6)
- Mei 2003 (19)
- Juni 2003 (24)
- Juli 2003 (13)
- Augustus 2003 (24)
kiewie
Ik hoop dat het je lukt bij deze woorden te houden!
Hoe langer de stilte, hoe sterker jij je zal voelen!
@IVOI
Dat wordt gezegd, maar dat is niet waar.
Hoe langer de stilte, hoe groter het gemis. Hoe groter de scheur in het hart.
Maar dat doet er allemaal niet meer toe. De scheur zit er en blijft er. En die gaat ook niet weg als ik wel contact zoek, integendeel, dan voel ik ze nog meer roepen.
Dus inderdaad, misschien word je niet sterker, maar word je het gewoon, de sluimerende pijn.
Uiteindelijk leer je er mee leven.
Sommige blijven hangen anderen gaan door. Wie weet wat ik ga doen. Misschien een beetje van beide. Doorgaan voor de buitenwereld én blijven hangen in herinneringen, enkel bij mijzelf.
kiewie
De wirwar van emoties zullen naarmate van tijd steeds meer afgelost worden door de sterke gevoelens, gedachten, emoties!
Het vraagt enkel en alleen 100% toewijding van jouw kant. (hem destructief uit je leven verbannen en zijn gegevens verwijderen)
Willen is kunnen!
Vergeten en hem meedragen in je hart zal je altijd blijven doen.
Uiteindelijk zal je het een plekje kunnen geven..
Je moet er alleen wel aantoe zijn..
Ben je dit?
Wens, verlangen, angst, pijn
Als de relatie goed is en de communicatie loopt goed, dan kun je alles bespreekbaar maken. Dan kun je dezelfde gevoelens ervaren als nu. Met als groot verschil dat je er nu alleen voor staat.
Bij mij lopend verlangens, angst, pijn, verdriet, verwardheid en wens door elkaar. Ik heb het inmiddels nog maar een week volgehouden om niets van mij te laten weten.
Binnenkort wordt ze geopereerd. Ik ga geen contact opnemen om haar sterkte etc te wensen. Al gaat ze me verschrikkelijk aan het hart.
Ze heeft me te veel pijn gedaan om dit nog te kunnen opbrengen. Onvoorstelbaar dat ze zich zo laat beinvloeden door misverstanden. In een relatie die loopt, kun je misverstanden bespreekbaar maken. Dat is nu niet mogelijk.
Ze heeft op veel gevoelens van mij geen reactie gegeven. Ze heeft me gemeden in contact. Het liefste trekt ze haar conclusies en trekt ze zich terug.
Dat doe ik ook. De buitenwereld ziet maar in zeer beperkte mate wat ik doormaak. Van binnen ga ik langzamerhand kapot. Ik ben bezig met allerlei dingen, maar niets geeft me plezier.
Haatgevoel en missen lopen ook bij mij door elkaar heen. Ik hoop stiekem dat ze me ook heel erg mist en de schade die ze heeft aangericht weer beetpakt door gewoon al even te bellen. Ze houdt afstand door alleen nog maar via de mail of sms te berichten.
Ik ben er mee gestopt. Ik wil anders communiceren en anders niet.
Ze is een moordwijf, verschrikkelijk mooi, meisjesachtig, heerlijk, humoristisch, heerlijk figuur, fantastische geur, vrolijk. Ze maakt alle mannen het hoofd hol en weet achteraf niet netjes 'nee' te zeggen. Ook durft ze mensen niet de waarheid te zeggen. Haar exen niet, maar mij wel. En dat terwijl de verwijten aan mij niet voor mij bedoeld zijn. Dat is heel pijnlijk.
Ze heeft nu ook opgegeven nu het serieus werd. Ze kon vermoedelijk de energie er niet voor vinden. Dus heeft ze voor een einde gekozen. Haar laatste mail eindigde zelf met "groetjes". Dat deed pijn. Veel pijn.
Mijn voornemen was niet meer
Mijn voornemen was niet meer op deze site te komen maar nu ik jouw verhaal lees wil ik toch nog wat zeggen.
Hopelijk nu het duidelijk is dat het echt voorbij is, wordt het makkelijker. Dat was voor mij wel zo.
Wat je voornamelijk moet gaan inzien dat alhoewel je relatie voorbij is, je leven dat niet is. En jij houdt ook niet op met bestaan, alhoewel dat soms misschien wel zo lijkt.
Gun het jezelf om je weer beter te voelen. Vergeef jezelf voor dingen die je misschien verkeerd hebt gedaan in jouw ogen. Houd van jezelf. Zie deze ervaring als een mogelijkheid om jezelf beter te leren kennen en jezelf beter te ontwikkelen. Nu ik zo terug kijk op de relatie die ik had, dan merkte ik dat het mijn groei en ontwikkeling heeft belemmert. Dat terwijl ik altijd dacht dat het makkelijker was om aan mezelf te werken als ik in een relatie zat en een vriend had die mij wees op de dingen waar ik aan moest werken. Dat klinkt zo absurd nu.
Wat je nu doet, hem zo haten en missen, is begrijpelijk. Maar eigenlijk moet je jezelf dat niet toe staan. Dit ook belemmert jou om aan jezelf te kunnen werken en weer een gelukkig mens kan worden. Haat is een emotie die erg dicht bij liefde staat en nu laat je jezelf toe nog steeds zulke sterke emoties te hebben voor je ex. Dat verdient hij niet, maar ook heb je uiteindelijk alleen jezelf er mee. Jouw ex houdt niet op met bestaan en je zult hem misschien nog tegen komen. Ook hier moet je uiteindelijk tegen kunnen. Je hoeft dan geen gesprekken aan te gaan als je daar geen zin in hebt. Dat alles kan later nog komen, maar leer er mee overweg te kunnen.
Er zullen vast nog onbeantwoorde vragen zijn en onduidelijkheden. Er zijn vast nog dingen die je hem verwijt, en jezelf verwijt. Je moet hiermee vrede leren hebben. Je moet jezelf kunnen vergeven maar ook hem. Als je dit niet doet wordt het alleen maar moeilijker er weer overheen te komen.
Ik kan je ook nog aanraden voor nu gewoon even er voor te kiezen geen contact met hem te hebben. Misschien dat je na een lange tijd vrienden met hem kan worden, dat je weer kunt praten over van alles en nog wat, en ook over waarom alles zo gegaan is als het gegaan is. Maar dat kan alleen als je alles al verwerkt hebt.
Ik hoop dat je hier wat aan hebt gehad en hoop heel erg dat je er snel weer boven op komt. Ik weet het is zoveel makkelijker om het te schrijven dan het is om te doen, maar ik merkte dat dit bij mij erg helpt. Ik ben er nog niet maar ben goed op weg omdat ik een positieve instelling heb en mijn doel voor ogen houdt.
@Echo
Bedankt voor je reactie.
Bepaalde dingen die je zegt, kloppen wel... maar één groot element niet: ik verwijt mijzelf niets en ik heb mijzelf ook niets te vergeven. Natuurlijk ben ik niet perfect... maar wat die laatste maanden gebeurd is, wat ik heb gedaan - ik had het moeilijk om hem opnieuw te vertrouwen; nadat hij mij 4 maand had 'voorgelogen' dat hij mij niet graag zag - is logisch. Dus ik verwijt mijzelf helemaal niets.
Het lag niet aan mij - akkoord, ik kan koppig zijn en soms had ik het moeilijk met bepaalde dingen, maar we hadden een afstandsrelatie... iedereen zou het dan moeilijk hebben.
Dus ik verwijt mijzelf niets.
Ik verwijt het hem ook niet helemaal - als hij niet meer wil, dan wil hij niet meer. Daar heeft hij ook het recht op. Ik verwijt hem wél dat hij opnieuw iets wou beginnen met mij zonder er moeite voor te moeten doen. Dan verwijt ik hem nu en eigenlijk voor altijd. Want zo werkt het niet. Zo behandel je mij ook niet - vind ik.
Maar je hebt gelijk... hij verdient niet dat ik nog iets voor hem voel. Geen liefde, geen haat. Ik probeer hem ook te vergeten. Niet dat het mij ooit zal lukken... maar ik wil gewoon niet meer aan hem denken, daarvoor ben ik te diep en te hard gekwetst. Een wondje dat niet meer zal genezen, helaas.