Nou, mijn “verhaal” lijkt nu toch echt tot een einde te komen. Ben er nog niet helemaal, maar heb in ieder geval mentaal de beslissing genomen om echt afstand te houden. Het is niks meer, het wordt niks meer, het is over. Zwerf minder op internet op zoek naar hem, idealiseer hem nu ook minder, probeer het echt los te laten. Langzaamaan krabbel ik ook weer overeind. Ben echt zo gekwetst de laatste keer dat ik hem dus sprak en door het feit dat hij iemand anders heeft ontmoet, dat ik het niet eens meer zou kunnen, met hem omgaan, al zou ik het willen.

Maar dat je gevoel niet altijd hetzelfde doet als je verstand, merkte is dus weer eens dit weekend. Ik was van plan door te gaan met salsalessen. Het is zo leuk, ik vond het jammer om te stoppen uit angst dat ik hen (mijn ex en zijn nieuwe vriendin) tegen zou komen. En we zagen elkaar niet op donderdag dus alles leek veilig. Tot mijn vriendin opeens wilde stoppen met de les en ik afgelopen donderdag (laatste les) opeens hoorde dat ik voor de vervolgcursus op dinsdag was ingedeeld. De dag dat zij lessen volgen. Ik weet niet of zij doorgaan met de les, maar werd desondanks overvallen door paniek dat ik hen nu misschien steeds zou tegenkomen. En met paniek bedoel ik dus: huilen, slecht slapen, piekeren, echt een vervelende paniekreactie. Kan ik moeilijk beschrijven, maar het voelt heel erg vervelend. het is letterlijk een enorme angst die mij overvalt. De mogelijkheid dat ik hen tegenkom echt opzoeken door die dag les te gaan volgen, daarvan raakte ik in paniek. Ik zat daardoor echt met een dilemma: ga ik door op dinsdag of stop ik? Heb uiteindelijk een andere oplossing gevonden: ik ga door maar op een andere lokatie. Beetje stom dat ik hen op die manier uit de weg probeer te gaan, maar stoppen vanwege hen vond ik ook zonde. Ik weet niet eens of ze doorgaan met lessen volgen, laat staan of het nog aan is (denk het wel eigenlijk), maar dit leek me voor mij toch het beste.

Voelt al met al als een stap verder. Weer een paar keer tranen gehad dit weekend, maar goed, ik kan er niets aan doen dus……

Ben wel nog steeds "verbaasd" dat je met sommige mensen vrienden wordt en met andere....
Ik vind het nog steeds jammer dat het over is, maar als hij gelukkig is met een ander, dan hoef ik dat niet te zien. Daar zou ik echt letterlijk ziek van worden.