hmmm. doet wel goed te horen dat ik niet de enige ben die begint te flippen. je zou er haast van gaan denken dat het gewoon menselijk is
even kort mijn verhaal, met het risico dat jullie je nu op mij afreageren...want ik ben OOK de vrouw die haar man heeft achtergelaten voor iemand anders. en dan nu het goede nieuws (voor jullie dan)...alle pijn die je iemand anders doet komt terug. En ja, ik heb veel schuldgevoel gehad, en nog. En ja, ik ben ook bot geweest, met als reden het voor mijn ex duidelijker te maken en hem geen hoop meer te geven. En hoe ik ook afzag (zelfs tijdens mijn waanzinnige verliefdheid), ik liet hem dat uit respekt niet weten, want dan zou hij terug hopen, en da's iemand aan het lijntje houden, voor moest de rest niet lukken. En nee, bijna vier jaar later IS de rest ook niet gelukt. Door het torenhoge cliché: mijn nieuwe vriend durft of kan of wil zijn vrouw niet verlaten voor kinderen, finacieel,schuldgevoel,schrik voor vechtscheiding...En ik ben zeker dat de WIL er is geweest. En een paar dingen die hij niet kon voorzien, zijn ondertussen veranderd. Ja natuurlijk komen er onvoorziene omstandigheden na vier jaar. En uiteraard ook in onze relatie. Na een wil-wel-kan-niet relatie komen ook daar natuurlijk de onvermijdelijke barsten in. En schiet er van zijn "lentebloemetje" natuurlijk minder en minder over, en dan wordt het nog moeilijker. Want dan kies je niet tussen een blindmakende passionele verliefdheid en je oude vertrouwde leventje. Maar tussen een vrouw waarvan je ook de kleine kantjes al hebt ontmoet, waarvan je 't gevoel hebt die niet meer gelukkig te kunnen maken, die begint te trekken omdat ze zelf alles heeft opgegeven, en tussen een oud vertrouwd leventje met een vrouw die je ondertussen al heel dikwijls gekwetst heb, en nog steeds probeert je te vergeven. Misschien niet meer uit liefde, maar misschien ook om te winnen van haar rivale (ik), of om de vader van je kinderen te houden, of om niet alles te verliezen, of om haar ouders en kinderen alles te besparen. En daarom dus het eeuwenoude cliché...als een man zijn vrouw niet verlaat in 't begin, komt het er niet meer van. En dat is niet (altijd) uit slechtheid (met voorbedachte rade). Ik vergelijk het met parachute springen. Ofwel spring je zodra je boven komt. Maar als je een uur staat te kijken hoe diep het wel is, of alles wel goed vastzit, nog eens naar beneden kijken, nog wat praten......dan spring je niet meer.

Maar dus nog even over mijn "gefrustreerde" buien. Waarom? Soms gaat het (even) goed, denk je alles helder te zien, en dan ineens, een flits...en ben je bezig jezelf te pijnigen of stomme dingen te doen. Been there, done that. Alles om terug in contact te komen, goed of slecht. Ik denk dat dat iets, of nee, alles met hoop te maken heeft. Je hebt hoop. En da's een vreselijk gevoel waar je van af wil. En aan dat gevoel moet iets gebeuren. En dan kan je proberen je hoop te bevestigen, en iets los krijgen waardoor die terecht blijkt. En doe je lieve dingen, of smeken, of "het luchtig houden". En als dat niet lukt, PLAN B, nl zelf de hoop de kop in slaan: dingen doen of zeggen of sturen, die hem/haar ZO kwaad zullen maken dat dan zo de hoop weer verdwijnt. Om dan spijt te hebben, denken dat je toch liever terug hoop wil dan de pijn, dus zijn we terug bij PLAN A. En als plan B dan vergeven wordt, komt de hoop terug, en dan zijn we weer vertrokken.
Tot je jezelf kapot, en ook belachelijk gemaakt hebt, en alles wat er nog was of ooit had kunnen zijn, vakkundig om zeep hebt geholpen. Want wie wil er nu in godsnaam nog iemand die helemaal labiel blijkt te zijn. Of toch niet om een andere reden dan medelijden. Willen we dat? En dan nu in koor: "nee dat willen we niet'

Dus: hoe moeilijk ook: de grootste wraak is dat we terug gelukkig zijn, en zij niet (of toch zeker niet met diegene waar ze jou mee bedrogen hebben)
Wel, neem nu van mij aan dat dat heeel waarschijnlijk ooit wel zal gebeuren. En ofwel spendeer je heel je leven met dat in de hand te werken, ofwel laat hen zelf op hun bek gaan.
En voor mij is mijn allergrootste straf, dat ik zeker weet dat mijn ex (vader van mijn kinderen bedoel ik dan) mij dat, zelfs in al zijn hoop, nooit heeft toegewenst.
Want zeggen "wil je iemand leren kennen, moet je met hem trouwen?" Neen. "wil je iemand kennen, moet je van hem scheiden.'

Dus komaan mannen en vrouwen: "laat hen ooit, als de bevlieging voorbij is, met spijt aan jou terug denken, door je wardig te blijven gedragen. Denk niet dat je hen dan alles "gunt". Je maakt het hen juist GEMAKKELIJKER om niet meer om te kijken, als ze weten dat er enkel nog een hoopje miserie ligt!!!!!!!
Sterkte!
Lentebloemetje