December 2012 was nog rozengeur en manenschijn en waren X en ik nog samen, net samen in ons eigen koophuisje en de feestdagen waren onderweg. Niet wetende dat 2013 een hels jaar zou gaan worden voor me.

Begin 2013 begon hij na 6 jaar samenzijn leuk vreemd te gaan met iemand die die ook een paar keer had gezien. En op dwang van anderen heeft hij mij een week voor mijn verjaardag gedumpt, dat was eind januari. Eerst heeft hij nog een week "getwijfeld" en de dag na mijn verjaardag, 4 februari was het hoge woord eruit. Meneer was amper thuis. Ja bij "collega's" was hij en vrienden....niet dus.

Een week later ging ik een tijdje naar mijn moeder, ben er 5 weken geweest en daarna nog een week bij mijn broertje. Zijn meissie bleek er achteraf een paar keer zijn te geweest ook nog. Met een gebroken hart en nog ontwetend van haar bestaan wilde ik hem terug winnen. We hadden nog wel sex ook soms....en toen zei meneer dat hij iemand had ontmoet. Leuk hoor dat na de sex te horen. Mijn wereld stortte weer in. Maar toch had ik hoop.

Het ging een aantal maanden zo door. Ik woonde inmiddels weer in mijn eigen huis en werkte en hij ook. Doordeweeks was hij thuis en in het weekend bij zijn vriendin, we sliepen apart en deelde de woning als vrienden met af en toe sex, want ja ik hield nog van hem en wankelde erg met doorgaan en hem terug willen. Een gebroken hart had ik elke dag en werd keihard geconfronteerd met de pijn, die ik ergens ook zelf in stand hield.

Eind mei ging mijn werk failliet, leuk hoor en dan ook nog de mededeling dat je even geen salaris meer krijgt. En daar gaat de ellende weer door. Zoeken naar een nieuwe baan in deze crisis tijd met een kapot hartje en depresssieve gevoelens was echt niet wat ik nodig had maar opgeven kan gewoon niet. Ik had rekeningen te betalen. Eten deed ik niet meer en als ik at was ik zo misselijk dat het eruit kwam, en daar ging de 8 kilo. Probeerde mijn zinnen te verzetten en leuke dingen te doen en vond mijn heil in motorrijden de zomer. Maar oh wat zat ik met mezelf in de knoop die verwarrende gevoelens die vrijkomen als de liefde van je leven, ook nog eens je eerste liefde, je in de steek laat. De grootste angst die ik had.

Eind juni vond ik een nieuwe baan, topbaan, waar het weer allemaal een beetje rooskleurig eruit zag. Nog wel samenwonende met je ex en ook nog zeker hem terugwillen, ook al zei ik het nooit hardop was dat zeker wel mijn missie. Mijn auto ging ook gelijk stuk. Hoppa en geld voor een nieuwe auto had ik niet. Fijn hoor ook dat nog. Na een maand met de bus naar mijn werk kwam het uwv ineens met de mededeling dat ik alles waar ik recht op had even terug kreeg, smakkie geld kwam binnen en nieuwe auto was er...jey het voelde wat beter.

Ik logeerde weer eens een weekend bij mijn ma omdat ex met zijn snol graag weekende in ons huis wilde vertoefen...hoe dom dat ik dat ook toeliet he. Ik was wat vergeten en vertelde ex. Ik kom dat halen. Hij was toch niet thuis, mooi. Eenmaal thuis zag ik haar telefoon....ach hij ligt er en dus kijk ik erin he....en daar stonden alle smsjes en appies met mijn ex die al vanaf begin januari speelden.....en ondanks dat ik het diep van binnen wist waren de letterlijke wooorden wel pijnlijk en ik was pissed. Na zijn vakantie met haar heb ik hem geconfronteerd......want tijdens zijn vakantie smste hij ineens dat hij twijfelde en besefte die zich waar die nu mee bezig was. Ik probeerde het nog een keer na zijn terugkomst maar na de sex nam hij weer afstand en de dag erna vertrok hij weer naar haar. En toen ging bij mij de knop om. Ik was boos.

Ondertussen zat ik al een maand of 2 aan de anti depressiva. Niet veel 10mg op een dag en had ik therapie. Bij de therepeut werd een spiegel voorgehouden over hoe mijn relatie met mijn ex was en hoe ongezond die is geweestd e afgelopen jaren. Ik kan je vertellen dat date en regelrechte klap in je bek is gewoon. Achteraf beseffen komt vaak voor en tuurlijk kan je er beter nu achter komen zodat je er wat van kan leren maar leuk is anders. Pijnlijk is het zeker.

Ondertussen had ik via mijn nieuwe werk mijn huidige vriend leren kennen. Was ik toen serieus? Nee! Ik wilde heen relatie. Ik wilde heerlijk vrij zijn en lekker chillen. Was erg op zoek naar mijn eigen identiteit weer want die was ik blijkbaar wel verloren afgelopen jaren. Hij was een leuk idee voor een scharrel en zo begonnen we ook. Maar de vonk sloeg errug snel over, appjes tot laat ind e nacht, lekker uitdagen. Heerlijk die begin spanning. En dat groeide langzaam uit tot verliefd worden en nu hebben we het sinds 3 maanden een naam gegeven en is hij zeker weten mijn lichtpunt van dit jaar. Ik leer met hem wat een relatie wel kan zijn. En hoe het "hoor". Met hem groei ik ook nog tot een eigen persoon zonder afhankelijk van hem te zijn.

Ach ex kwam erachter en toen stortte zijn wereld in hoor. En kreeg de keuze: of ik uit het huis of hij. En ja wat kon ik doen? Hij wist dat ik het niet kon betalen dus eind augustus trok ik eruit. Mijn vriend ook opgelucht uiteraard. En vanaf dat moment opende mijn vriend ook zijn hartje voor mij ik was het huis nog niet uit of die snol van mijn ex stond er al ingeschreven en met mijn domme kop betaalde ik elke maand netjes mijn deelvan de hypotheek en VvE. Waar ik inmiddels een maand mee gestopt ben.

Bij de psychiater werd mijn anti depressiva toch verhoogt naar 20mg.

Ik had moeite met mijn nieuer relatie. Ik kon de hartelijkheid van mijn nieuwe liefe niet accepteren en was enorm op zoek naar zijn grens. Ik daagde hem uitom mij te vernederen zoals ik blijkbaar gewend was uit mijn vorige relatie. De enige relatie die ik ooit heb gekend. Ik haalde mezelf naar beneden omdat ik dat van hem verwachtte want ja, dat deed ex en ik was altijd een aansteller, of simpel, noem maar op....kan wel even zo verder gaan. Tot irritant van nieuwe liefde die niet snapte waar ik die onzin vandaan haalde.

Met behulp van zijn kijk op een relatie en door mij te behandelen als prinsesje en hulp van mijn psycholoog door mijn eigen ik weer terug ge vinden ben ik de afgelopen maanden enorm gegroeid want ex hinh als een donkere wolk boven mij elke dag. Want hij besefte ineens dat hij mij echt echt kwijt was. Dagelijkse wisselende smsjes die overgingen van smeken tot uitschelden. Dagelijkse confrontaties maakten mij gek maar ik had veel steun aan mijn nieuwe liefde die er voor me was. Ik was zelf denk ik gillend weggerend als hij zo'n situatie had met zijn ex.

Na 2 maanden de ellende van mijn ex te hebben aangehoord neemt dat nu langzaam af en ik word elke dag sterker. Ik ben inmiddels uitgeschreven en woon bij mijn moeder. Het samenlevingscontract is ontobnden dus ik hoef niet meer te betalen en ben druk bezig de hypotheek op zijn naam te krijgen zodat ik er vanaf kan. Ik ben ook cold turkey met de anti depressiva gestopt omdat ik een mega allergische reactie krijg. Daarom schrijf ik dit nu alles want cold turkey stoppen van die troep is geen pretje. Het maakt je fysieke n psychisch weer ziek. Duizelingen, misselijkheid en overgeven, diarree, huilbuien, stroomschokjes in het hoofd, slecht slapen en noem maar op houden mij nu al een halve week bezig.

Ik zou wel eens willen dat aan al dit een eind komt. En ik heb zoveel goede vooruitzichten, mijn contract is sowieso verlengd, kan eindelijk stoppen met betalen, het een topgozer als vriend die er voor me is, op vakantie met mijn verjaardag. Maar hoe ik me nu voel met de ontwenningsverschijnselen is ook weer belabberd.

Ik zeg DAAGGGG 2013 rot maar lekker op!

Hou vol is was ik veel hoor....hoelang moet ik nog volhouden?