Er zijn momenteel 0 gebruikers en 3 gasten online.
Al weer even geleden
Mn laatste blog is alweer even terug, hierbij dus maar weer een kleine update, hoewel er weinig nieuws te vertellen valt.
Ik ben de laatste paar dagen weer enorm down, ben voor mn werk naar Londen geweest en dat was weer bijna non-stop janken (tijdens het vliegen en ook in het hotel) op mn werk en naar de buitenwereld toe lukt het me steeds beter om mn masker op te houden, maar als ik alleen ben stort ik in, van binnen zit bijna niets meer, behalve pijn, eenzaamheid, verdriet...
Ik mis haar, ik hou nog steeds van haar, ik wil dr weer zien, maar ik weet dat dat niet verstandig is.
Zonder contact ga ik kapot van verdriet en het missen
Met contact ga ik kapot van verdriet door de confrontatie met haar en haar nieuwe leven.
Ik gun haar absoluut heel erg een gelukkig leven... Ik kan er alleen niet mee omgaan, ik ben blij voor haar, maar het vernietigt mij, maar haar volledig uit mn leven bannen vernietigt me minstens net zo erg...
- Just a guy's blog
- login of registreer om te reageren
Gebruikerslogin
Navigatie
Recente blogs
Recente reacties
Syndicatie
Archief
- Februari 2003 (7)
- Maart 2003 (1)
- April 2003 (6)
- Mei 2003 (19)
- Juni 2003 (24)
- Juli 2003 (13)
- Augustus 2003 (24)
@justaguy
He Guy,
Is er dan niets waar je een beetje blij van wordt? Een zonnestraaltje, een vriendelijk woord, werksuccesje? Ik gun het je zo! Heb je een idee hoe je hier uit kunt komen?
Ik begrijp hoe je je voelt, ben er niet beter aan toe. Werk nu halve dagen in overleg met bedrijfsarts omdat ik me overmand voel door verdriet. Maar ik moet geloven dat het beter zal gaan, er is geen ander alternatief!
Liefs Chalonda
Hoi Chalonda
Bedankt voor je reactie, het maximale wat er voor mij op dit moment in zit is dingen die me even afleiden, zoals sporten (sportschool is wegens verbouwen een paar dagen dicht, dus ik denk dat mn mega dip gedeeltelijk daar vandaan komt) tv kijken, lezen, spelletje doen etc.
Blij ben ik al sinds ik haar voor het laatst heb gezien niet meer, wist ik maar hoe ik hier uitkwam.
Ik blijf dingen doen, ik ben ondanks de pijn en het verdriet gewoon op het vliegtuig gestapt voor mn werk, ik ga dagelijks gewoon naar mn werk, ik heb wat nieuwe dingetjes gekocht (tablet, nieuwe telefoon, auto radio) dingen waar ik vroeger vrolijk van werd.
Vandaag was helemaal een waardeloze dag, de hele dag op mn werk zat het verdriet heel dicht onder het oppervlak en ik heb een paar keer stilletjes zitten huilen op het toilet, zodra ik thuis was liepen de tranen over mn wangen, ik ben nu maar een spelletje op mn nieuwe smartphone aan het spelen, terwijl de tv aanstaat en ik dit bericht type, van alles tegelijk om mn verdriet maar even te vergeten want alleen maar huilen ga ik kapot aan.
Zorg jij dat je ook dingen blijft doen als je niet werkt? Die halve dagen dat je niet werkt alleen maar thuis gaan zitten dat lijkt me niet verstandig.
Sterkte Chalonda
@justaguy en @petals
He Guy,
Petals heeft al zoveel goede dingen gezegd. Ik ben het met haar eens! Wel kan ik me voorstellen dat je nu de benodigde energie niet hebt om je diepte te onderzoeken.
Het lijkt ook alsof je in een depressie zit? Heb je wel eens overwogen om in overleg met je psych ant-depressiva te gebruiken? Ik weet dat hier veel meningen over zijn, maar het kan je op tijdelijke basis net dat zetje geven om goed door te pakken.
Liefs Chalonda
Hoi Chalonda
Bedankt voor je reactie,
Energie is idd een issue, ik stop al mn energie in doorgaan met werken en blijven functioneren, ik kan het me niet veroorloven nu ook mn baan nog kwijt te raken.
antidepressiva zijn voor mij pas een optie als ik er zo slecht aan toe ben dat het een kwestie van leven of dood is, ik heb sowieso niet veel op met stofjes die rommelen met mn gemoedstoestand en bewustzijn.
Maar wel bedankt voor het meedenken en het advies
Ik probeer maar gewoon door te gaan met wat ik nu doe, doorgaan met leven, met werken, met sporten, volgens mn psych doe ik al alle dingen die hij normaal herhaaldelijk aan zn patienten moet opdringen (actief blijven, sociale contacten blijven opzoeken etc.) dus ooit zal dat wel effect gaan hebben... hoop ik...
@ Just a guy
Het is niet bedoeld zo te zijn...
leef!
Ik leef zo met je mee Just a Guy er zit nog helemaal geen verbetering in je ldvd.
Wat heb je het zwaar jongen.
Niets lijkt te helpen niets.
Als ik jou was zou ik toch af en toe een beetje contact zoeken en mijn hart groot en sterk proberen te maken om haar nieuwe leven te aanvaarden. Easier said than done ik ken het gevoel...
Denk dat je er beter aan doet
Denk dat je er beter aan doet om op alle mogelijke manieren te stoppen de oude wonden keer op keer open te rijten. Dus geen contact, want dat doet je weer aan haar denken. Wat gaat er door je heen als je zo intens verdrietig bent? Als ik je laatste blogs zo lees, herhaal je voor jezelf keer op keer de mooie herinneringen en kom je niet dichter bij acceptatie. Door ze in je hoofd voor je te zien, voel je die pijn weer. Door hier in detail te gaan neerschrijven wat je voelde onderweg naar Zeeland, hervoel je die zelfde pijn nog een keer. Je blijft zelf constant de mooie dingen van je relatie naar boven halen. Dat gaat gepaard met zoveel pijn, en die pijn gaat ook niet ophouden als je niet vooruit gaat kijken. Als je jezelf niet dwingt om de knop om te gaan zetten en door die tranen heen tegen jezelf te zeggen: ik accepteer dat deze relatie voorbij is. En dan in plaats van te blijven vasthouden aan die herinneringen, vooruit te gaan kijken!
Dat voelt in het begin dan vreselijk, maar het is wel de eerste stap naar verbetering. Als ik je blogs lees, blijf je echt vastklampen aan die herinneringen want dat is het enige dat je nog hebt, het lijkt soms een beetje of dat je hele identiteit is geworden: het verdriet en de herinneringen weer oproepen. Je moet jezelf echt hieruit gaan trekken, stoppen met die herinneringen voeden en gaan accepteren, anders blijf je denk ik nog lang in deze fase... Die herinneringen kun je actief proberen te vervangen door andere herinneringen, door bewust het positieve op te zoeken: inspiratie voor jezelf. Heb je dat al geprobeerd?
Edit: het valt me op dat je wel afleiding zoekt, spelletje doen en zo. En dat is echt goed. Maar ik denk dat wat nu ontbreekt is een stevige worteling in je eigen identiteit. Wat maakt jou jou? Waar haal je echte inspiratie uit? Wie wil jij zijn? Want anders blijf je dus nog steeds in diezelfde fase, met afleiding om iets minder te huilen, is natuurlijk goed, maar de werkelijke diepgaande wortels van je verdriet worden niet aangepakt.
Hoi Petals
Het zijn idd vooral de herinneringen die me zo verdrietig maken, alles wat ik kwijt ben, en alles = zij en zij = alles.
Ik doe niet anders dan tegen me zelf zeggen dat het voorgoed voorbij is, het probleem is dat mn ratio niet doordringt tot mn gevoel, mn gevoel wil er gewoon niet aan, mn dromen, mn gevoelens, die laten zicht niet echt sturen, het enige dat een beetje helpt is ze negeren, ze verdoven, door bezig te blijven en mezelf moe te maken.
Wat mij, mij maakt is een goede vraag, daar heb ik het met de psycholoog ook al over gehad, maar het antwoord weet ik niet, wie ik wil zijn? Ik wil helemaal niets meer, dat wat ik wil kan niet meer en daardoor wil ik eigenlijk helemaal niet meer.
Je hebt gestoorde mensen die denken... als ik mn ex niet kan hebben dan niemand meer, ik heb hetzelfde, maar dan naar mezelf toe, als zij me niet meer wil, dan krijgt niemand me meer...
Wel heel erg bedankt voor het meedenken hoor petals, morgen is de sportschool weer open, hopelijk krijg ik daar dan weer wat positieve energie van.
maar ik denk dat die dingen
maar ik denk dat die dingen dus samenhangen. Ik denk dat je gevoel dus zo blijft hangen juist OMDAT het zo blijft hangen.. hmmm klinkt cryptisch hè. Het is een soort vicieuze cirkel. Je zit vast in herinneringen, in haar want zij was alles. Je kijkt daardoor niet vooruit. Daardoor voel je je nog slechter, nog leger, hebt geen idee waar je staat, wie je bent. En dus klamp je je nog meer vast aan de herinneringen. En worden die je identiteit. Of zit ik totaal fout nu? Ik probeer ook maar wat hoor...
Je zou kunnen zeggen, ik doe een tijdje alsof, ik verdoof alles gewoon een tijd en dan wordt het wel minder langzaam, want meer dan dat kan ik niet aan nu. Dat is op zich geen slechte gedachte. Alleen, ik zie bij jou dat het niet minder wordt, sterker nog die gevoelens worden steeds weer gevoed en versterken elkaar weer en zo blijft het steeds voortbestaan. Die emoties blijven maar komen. Dat is op langere termijn ontzettend uitputtend.
De enige uitweg is dieper gaan, uit die cirkel. Je dringt niet door tot die diepere laag van wie je bent. Je weet niet wat je wilt zeg je, maar... Het gaat niet om wie of wat je WIL zijn, want juist dat wordt nu overschaduwd door die emotie van gemis, je duikt weer die cirkel in: ik wil haar, en zij is er niet, dus wil ik niks. Maar om wie jij BENT. Je leefde voor haar toch ook? Dus leef je na haar nog steeds. Ik kan me gewoon niet voorstellen dat als jij echt diep in jezelf kijkt, dat je dan niet voelt dat er veel meer is dan zij alleen.
Ik denk dat je gevoelens zich wel degelijk laten sturen, maar dat het jou nog niet lukt om ze te sturen omdat je in die cirkel vast zit en er niet uit kunt, maar onbewust ook niet uit wilt. Want die herinneringen zijn waar je je aan vastklampt. Je durft nog niet die stap te maken naar jezelf zonder haar.
Ik ging op een gegeven moment gewoon opschrijven, geen externe dingen waar ik dankbaar voor was, krampachtig 'zegeningen tellen' want dat werkte niet. Maar opschrijven: wie is Petals? Wat BEN ik? Wat vormt mijn kern? Welke eigenschappen heb ik? Hoe verhouden die zich tot andere mensen - en niet tot mijn ex? Maar tot mijn ouders, mijn vrienden? Wat voel ik bij mezelf? Niet echt verstandelijk, maar meer op het niveau van intuïtie.
@just
Wauw..die reactie van Petals zou ik maar heel goed tot me nemen. Ik heb er niets aan toe te voegen..behalve deze spreuk. Ik kwam hem gisteren tegen, nadat ik mijn eigen memory lane weer eens was opgegaan... 'It's okay to visit memory lane, just don't live there'
Probeer echt nieuwe wegen te ontdekken! De tips die petals geeft, om eens echt stil te staan bij wie je bent, lijken me een mooi begin...Het verdriet mag en moet er ook zijn, maar ajb don't live in there! Wie naar het verleden blijft kijken, staat met de rug naar de toekomst...
Hoi blauw zonnetje
Bedankt voor je reactie,
Naar mezelf op zoek gaan... tja ik denk dat dat idd wel het vertrekpunt zou moeten zijn... had er maar iemand een wandelkaart want... wie ik ben... het zit ergens heel diep in een enorm donker en moeilijk begaanbaar doolhof... als het er uberhaupt nog zit.
Weer genoeg om over na te denken, ik ben alleen erg moe, dus ik hoop dta ik me daar een beetje op kan focussen.
Hoi Petals
Bedankt voor je wijze en lieve woorden, zo heel af en toe gloort er bij mij een soort sprankje van... hey... er zijn mensen, zelfs relatief vreemden voor mij, die de moeite nemen om op mijn blogs te reageren... dat soort momentjes zijn heel vluchtig, heel kort, maar misschien moet ik me daar ook maar een beetje op richten...
Je zegt een aantal hele rake dingen, waar ik ook nog wat over na moet denken, ik leefde voor haar ook... maar dat is 9 jaar geleden, wie en wat ik toen was weet ik niet meer, vooral zoekende naar haar denk ik...
Vanmiddag ga ik in ieder geval weer sporten en daarna ff naar de sauna en verder zien we wel weer, het is nog steeds enorm druk op mn werk, dus met de afleiding gata het wel redelijk goed gelukkig.
Nogmaals bedankt voor je reactie, al eens een carriere als psycholoog overwogen?
@Just a guy
Tijd geleden dat ik je heb gesproken! Vind het ook vreselijk om te lezen dat je er nog middenin zit en niets echt werkt! Ik zat er zo even over na te denken, is lastig hoor als je er zelf niet meer in zit om een juiste tip te geven.
Heb je geen goede vriend/vriendin die voor een maandje even bij je in wil trekken? Zodat je niet alleen thuiskomt? Zodat hij/zij een gezellige avond voor je regelt? Tv kijken, spelletjes? Ik weet natuurlijk niet wat de mogelijkheden zijn hiertoe, maar dit kwam in me op.
Ik denk namelijk dat de eenzaamheid jouw grootste boosdoener is.
@just
zelfs in een gebroken hart zit ruimte
Hoi Hortensia
Bedankt voor je reactie,
Ruimte zat idd, het voelt volledig leeg van binnen
Hey blue
Bedankt voor je reactie, jah het is idd alweer een tijdje terug en daar ben ik blij om, niet dat ik niet graag met je spreek, integendeel, maar in jouw geval is de reden dat je hier een stuk minder vaak komt en het een heel stuk beter gaat.
Eerlijk gezegd heb ik maar 1 stel vrienden en dat is een getrouwd stel met een kindje, maar wel een goede tip op zich hoor.
Eenzaamheid is zeker een component waar ik moeite mee heb, hoewel ik ook vaak bij mn zus en moeder zit en ook bij die vrienden en daarnaast natuurlijk nog op mn werk en op de sportschool, maar waar ik ook ben en met hoeveel mensen ik ook praat, de eenzaamheid blijft, ook in een groep voel ik me van binnen nog eenzaam.
Mijn allergrootste probleem is wel de herinneringen, echt alles triggert die herinneringen, een liedje op de radio, mensen die het over het dorp hebben waar ze nu woont, een tv programma dat we samen keken, de katten die me een kopje geven, alles... vandaag mn jongste nichtje die vroeg hoe het met mn ex was en wanneer we weer een keer met zn allen iets leuks gingen doen... ik bracht mn twee jongste nichtjes vandaag vanaf hun oma (mijn moeder) naar hun moeder (mijn zus) dus ze zaten op de achterbank van de auto... ik heb er nog net aan een antwoord uit weten te persen met een verstike stem en heb toen de radio maar wat harder gezet en mn spiegel verdraaid zodat ze hun oom niet konden zien huilen.
Bedankt voor de tip en het meedenken blue, ik waardeer het erg.