Hallo iedereen,

Mijn eerste keer hier.. dus weet niet goed hoe het werkt.
Ik wil mijn verhaal kwijt, meningen horen van andere, het eventjes van me afschrijven.

Ik ben 24 jaar, bijna een maand geleden is mijn relatie van 10 jaar verbroken.
Hij is er uit getrokken van de ene dag op de andere. De reden zijn: voelde zich verstikt, ik was te controlerend/jaloers (verdacht hem van overspel) en hij was niet meer gelukkig,...
Ik had het niet zien aankomen, echt niet. Hij praatte nooit met me, maakte ook nooit geen ruzie met mij. Tijdens ruzies zat hij stil in de zetel en rolde is met zijn ogen, er is eigenlijk nooit iets goed uitgepraat waardoor ik soms wel is twijfelde aan zijn liefde en oprechtheid/eerlijkheid tegenover mij.

Onze relatie zat voor de rest redelijk goed mag ik wel zeggen. We woonden 4 jaar samen, hebben veel doorgemaakt ook. Mooie momenten gedeeld en mekaar gesteund in moeilijke tijden. Ik zorgde goed voor hem, hij kwam niks te kort. Hadden samen 3 honden ook waar we voor zorgden alsof het onze kinderen waren.
De laatste pup is erbij gekomen 3 weken voor zijn vertrek.. dus zijn beslissing lijkt me echt impulsief.

Dan plots na een weekendje "ruzie" is hij eruit getrokken. Het ging erover dat ik niet graag had dat hij afsprak met een meisje alleen. Dat deed hij regelmatig en ik vond dat op zich geen probleem maar ik zag haar als een bedreiging. Ik heb hem de keuze gesteld: of mij of afspreken met andere meisjes.
Nu ja, die keuze is nu wel duidelijk he...

Hij behandeld me heel erg koel, wil me geen kans meer geven. Hij zegt dat het te laat is en dat ik nooit zal veranderen en altijd jaloers en controlerend zal blijven..
Ik snap niet dat hij zomaar 10 jaar kan weggooien, me zo koel kan behandelen. Hoeveel keer hij me wel niet gezegd heeft dat ik de ware was en de enige voor hem... en hij meende dat, dat weet ik 100% zeker. We zagen elkaar enorm graag, soms dacht ik dat hij mij liever zag dan ik hem.

Ondertussen is hij al een relatie begonnen met dat ene meisje (die heeft ook nog een vriend waar ze mee samenwoont maar dat is aan en af relatie), hoewel hij me zei dat hij rust wilde en alleen wilde zijn.. ik weet niet of het serieus is of dat hij gewoon effe iets anders wil.
Sinds de breuk hebben we nog 2x met elkaar geslapen, ik wilde dat graag en hij stemde daarin toe. De laatste keer dat we samen sliepen was hij al samen met dat meisje.

Vrienden en familie reageren echt geshockeerd wanneer ik het vertel, niemand gelooft dat mijn vriend zo kan zijn. (koel, afstandelijk, gevoelloos).
Hij liegt ook over de nieuwe relatie tegen mij, heeft ook nog tegen bijna niemand gezegd dat hij een nieuw iemand heeft.. Ik weet niet hoe het tussen hen zit. Ik weet wel dat ze mekaar niet zo heel erg veel ziet (omwille van haar vriend? Of omdat hij het zo wil?)

Als ik hem zeg 'ik hou van je', dan antwoord hij 'ik weet het'.
Ik vraag hem dan of hij nog van mij houdt en dan krijg ik wel een 'ja' maar is die gemeend?

Ik ben er echt kapot van, ik eet niet meer, slaap nog amper en huil om alles en de hele dag door.
Ik neem kalmeermiddelen en slaappillen om toch ietwat te functioneren.
De hele dag maalt het door mijn hoofd 'waarom krijg ik geen kans meer', 'komt hij nog terug', 'hoe serieus is zijn nieuwe relatie', het ongeloof is echt heel erg groot bij mij... echt hele intense gevoelens.

Het is gewoon gekmakend..
10 jaar relatie zomaar opgeven om iets waarover gepraat en aan gewerkt kan worden...
Maar hij is ook enorm koppig he, hij gaat nooit aan zichzelf willen toegeven dat hij fout zit/zat...

Nu ben ik in de fase waarin ik hem gerust laat, enkel voor de praktische dingen praten we nog.. het gesprek is dan rustig en 'normaal' maar vanaf dat ik over onze relatie begin dan blokt hij alles af.

Sommige mensen zeggen me 'geef het op', andere mensen zeggen me 'die komt wel terug eens hij beseft wat hij kwijt is'.
Mijn moeder zegt altijd 'het is nooit te laat, dat is het enkel als je dood bent'.

Ik kan me geen leven zonder hem voorstellen. Ook kan ik me niet voorstellen dat ik me ooit nog zo op mijn gemak ga voelen bij iemand..

Ik lees hier ook alle andere blogs en het is allemaal zo herkenbaar, veel mensen in precies dezelfde omstandigheden... er lijken precies ook niet zoveel happy endings te zijn he..