alleen met jou,
voel ik die geestelijke band,
die ik ervaarde als thuiskomen in mijn eigen land,
mijn eigen land waar ik mijn gewoontes terug zag komen,
niets uit hoefde te leggen over de taal die wij sproken.
taal van de liefde,
in een land waar niets onmogelijk lijkt,
de teksten die jij sprak,
waarvan ik eerst dacht dat jij ze van mij had,
alles alsof we elkaar al jaren kende,
dezelfde gekke dingetjes waar we wel of niet van hielden,
daarom....
kon ik inzicht krijgen in alles wat liefde is,
alles is liefde en zelfs de pijn die je me doet is liefde,
omdat je wegloopt uit angst,
En dat doe je omdat de liefde je overweldigd,
maar nu alleen met dat inzicht waar jij zo hard voor weg loopt,
alleen en door jou ben ik nu hier alleen met mijn gedachte,
omdat ik mijn hart gaf en ervoor koos om risico te lopen,
spijt heb ik nooit gehad,
maar toen je het uitmaakte,
was het net alsof je alles in een keer vergat,
je herrinering wiste en verder ging met je leven,
je drukte op delete en dat was dat....
en nooit meer dat ik ook maar iets van je hoorde,
of hoort het erbij en duurt het maar voor even,
en sta je ineens weer voor mijn deur om te zeggen hoe je me mist???
Maar door jou kan ik zeggen dat ik weet wat liefde is.
en herriner ik mij het mooie sprookje.
Liever als het verlangen dat je er ineens weer bent,
want niemand weet of dat zo bedoelt is,

Liefs,