Er zijn momenteel 0 gebruikers en 0 gasten online.
@Allen
Hoi Allen,
Wil weer eens even de balans op maken.
Eind januari de ruzie,half april dat ze wegging,half Mei dat ze de relatie verbrak.
Al met al ben ik dus nu bijna al een jaar er mee bezig.
En ik heb pijn,ik word er gek van, het is niet meer de erge pijn van net na de breuk, het is voor mijn gevoel een ergere pijn, een continue, doorzeurende pijn, dag na dag, week na week.
Een gevoel dat s'morgens na het opstaan begint en waar ik ook weer mee naar bed ga.
De pijn net na de breuk was tenminste nog duidelijk,accuut, en kon d.m.v. overal praten en medicijnen nog aangepakt worden.
Wat ik nu voel is echter veel onduidelijker, ik werk inmiddels weer fulltime, ga 2 keer per week sporten, 1 avond per week bij mijn vriend's motorzaak werken, naar maatschappelijk werk en dan het huishouden, boodschappen en de rest nog.
Maar tijdens alles is steeds maar dat lege gevoel, dat knagende, misselijke gevoel van jou te missen, jou te haten, nog steeds af te vragen wat je nu aan het doen bent, heb je al een ander, had je al een ander?, jou te zien vrijen met een ander, ons weer te zien vrijen, ons weer gelukkig te zien, samen op de motor, de weekendjes weg, de neergang, de ruzie, jij die zei dat je het als een nieuwe start voor ons zag, totaal veranderde toen je weg was, zei dat agressie niet in een relatie hoort, na 4 jaar liefde, jouw zoon die mij haatte, die mij niet meer wou zien, en jij die daarom (waarschijnlijk) de relatie stopte..................................................................................................
Gek word ik er van, al die gedachtes en emoties die maar door me heen vliegen, dan haat ik je weer, dan mis ik je weer.
Toen ik op deze site terecht kwam zag ik mensen die al 1 jaar, 2 jaar aanwezig waren, en ik dacht, zo lang zal het toch wel niet duren.
Inmiddels ben ik dus ook bijna zover, soms tel ik op mijn vingers de maanden wel eens af om me te overtuigen of het wel echt zo is.
Nooit gedacht dat dit zo'n pijn kon doen, iemand die ik 4 jaar geleden via een dating site ontmoet heb, daarvoor dus totaal niet kende, is blijkbaar zo'n deel van mijn leven geworden en in mijn ziel gaan zitten, dat ik er nu al bijna een jaar,en het einde is nog niet in zicht,pijn en verdriet van heb.
Terwijl ik het schrijf realiseer ik me het vreemde ervan eigenlijk.
Ik wil niet dood, maar wil ook niet meer zo leven, mensen adviseren mij weer eens te gaan daten of iets af te spreken.
Maar ik ben bang geworden, denk soms "hoe kan ik nu ooit nog iemand vertrouwen", heb 4 jaar lang alles voor haar en haar zoon gedaan om daarna in de steek te worden gelaten in een berg ellende.
Hoe het verder gaat weet ik ook niet, ik blijf maar volhouden, niet wetende waarvoor en waartoe, verlangend naar rust, rust in mijn hoofd.
Geen woede meer, geen gemis meer, geen verdriet meer, geen JOU meer.
Alleen ik, gelukkig met mijzelf, zoals vaak mooi gezegd wordt, hoop dat ik dat nog mee mag maken.
Ondertussen blijf ik zo nu en dan een update geven,lucht tenminste ietsje op.
Blijf volhouden en sterkte,
Roel
- Roel1200's blog
- login of registreer om te reageren
Gebruikerslogin
Navigatie
Recente blogs
Recente reacties
Syndicatie
Archief
- Februari 2003 (7)
- Maart 2003 (1)
- April 2003 (6)
- Mei 2003 (19)
- Juni 2003 (24)
- Juli 2003 (13)
- Augustus 2003 (24)
@Roel1200
Tja, herkenbaar wat je schrijft.. ik loop ook al ruim een jaar met rotgevoelens, het enige wat je kan doen, denk ik, is jezelf de tijd geven en toch als het kan erover praten met een goede vriend.
Begrijp alleen niet waarom gelijk gezegd wordt dat je moet gaan daten, ik probeer eerst met mezelf in het reine te komen en eerst mijn verdriet te verwerken en dan nog, ik zie wel of er iemand op mijn pad komt of niet....tuurlijk, ik mis ook iemand in mijn leven maar ik ben er denk ik nog niet aan toe.
De rust ga je echt wel krijgen Roel, er komt echt een eind aan deze ellende, probeer nu maar even van de kleine dingen te genieten, ik kan bijvoorbeeld weer boeken lezen, heb ik lang niet kunnen doen.... daar geniet ik nu van, misschien heb jij ook al iets waar jij je goed bij voelt.
Goed dat je weer van je afgeschreven hebt!!!!
Groetjes Letje
@Letje
Hoi Letje,
I.d.d, praten is soms nog wel eens een probleem, wacht er dan te lang mee, met als resultaat dat het verdriet steeds groter wordt, tot ik het er dan hier of bij vrienden alles er weer uitgooi.wat dan weer erg oplucht.
(moet aan gewerkt worden).
Probeer mezelf ook wel de tijd te geven, alleen duurt het voor mijn gevoel soms zo vreselijk lang.
Weet ook dat ik nog niet aan daten toe ben zolang ik deze mate van verdriet nog heb.
Soms heb ik die rustmomenten ook al wel en geniet van kleine dingen zoals van de week een bos rozen voor mezelf gekocht, en eens voor mezelf witlof met ham en kaas gemaakt, haha, maar toch dingen die me dan weer even blij maken, lezen doe ik trouwens ook heel veel.
Hoop dat de rust periodes zoals je zegt steeds wat langer gaan duren.
Bedankt voor je reactie,
Groetjes,Roel.
@Roel1200
Laat ik beginnen met zeggen: geef het de tijd. Bedenk niet hoe lang het heeft geduurd of hoe lang het nog gaat duren, maar blijf in het hier en nu.
Dat je dagelijkse bezigheden hebt waarin jij dingen kunt doen waar je trots op kunt zijn, is echt een zegen. Wat bij mij een rol speelde dat het zo lang heeft geduurd, was omdat ik geen echte verplichtingen had en op gegeven moment verdwaalde in mijn eigen wereldje. Later pakte ik wel verplichtingen op, maar zat ik al heel ver in mijn eigen wereldje. Dat zal bij jou niet gebeuren.
Juist door al die moeilijke ervaringen kan ik heel erg genieten van dingen die anderen voor lief nemen. Ik ben heel erg blij dat ik nu lekker kan puzzelen op mijn werk en thuis helemaal kan ontspannen. Dat koester ik zo erg, dat ik alles wat mij uit die heerlijke routine kan halen buiten de deur probeer te houden.
Voor jou zal er uiteindelijk ook iets van dankbaarheid zijn voor dingen die vroeger voor jou vanzelfsprekend waren en die nu van je afgenomen lijken te zijn. Zie je, je leert nu dat geluk helemaal niet zo vanzelfsprekend is en later kun je vanwege deze ervaring meer genieten. Nu zie je het als een vloek, maar geloof me, er komt een dag dat je je leven beschouwt en kunt zeggen dat het ook wel een cadeau is.
Hier, ik geef je een virtuele knuffel. Kom vaker hier terug wanneer je je ernaar voelt, kerel. Het komt goed, heus.
Jelle
P.S.: Ik denk niet dat je er klaar voor bent om te gaan daten, dat voel je zelf ook wel. Ik ken wel een leuke chatsite waar je vrijblijvend vrouwen kunt ontmoeten zonder te hoeven te daten. Als je interesse hebt, stuur me een PM.
@ Roel 1200
Hallo Roel,
Wat je schrijft; haten en missen is zo herkenbaar, mijn relatie heeft 6 jaar geduurt, ik heb ook alles voor hem en zijn kids gedaan en ben op een vreselijke manier keihard gedumpt per tel. er kon zelfs geen gesprekje meer vanaf.
Dit is begin maart gebeurt, de ergste pijn vh begin is voorbij, er is nu een dof gevoel voor in de plaats gekomen, overdag gaat het allemaal nog wel, werk, vriendinnen, afleiding.
De nachten zijn het ergst, soms zo dat ik ertegenop zie om te gaan slapen, weer wakker worden en merken dat mijn gezicht nat is vd tranen, het missen, maar ook gevoelens van wraak en haat en altijd maar het gepuzzel; waarom, waarom?
Ik hoop dat het straks beter gaat, maar vergeten doe ik het nooit meer, ook ik vraag me af; met wie is hij nu? met wie heeft hij sex? tegen wie zegt hij nou lieverd, schatje enz.
Ooit las ik eens dat je alle seizoenen door moet met je verdriet, ik hoop voor mezelf (en ook voor jou) dat het na nog een paar mnd. wat beter gaat, wie zal het zeggen. Sterkte xx Paula
@Paula
Hoi Paula,
Is inderdaad soms niet te bevatten, dat mensen na zo'n tijd totaal anders kunnen blijken te zijn als het beeld wat je van ze had.
ik had in onze laatste gesprekken het gevoel met een compleet vreemde te praten als met degene waarmee ik 4 jaar een liefdesrelatie heb gehad.
Dat is zo'n ontzettende klap voor je geest dat je het niet kan geloven.
Toch begint langzaam het besef te dagen dat het allemaal echt is en je toch zelf weer door moet, zonder antwoorden, zonder gesprek, gewoon met dit keiharde feit.
Misschien is het soms wel beter geen antwoorden meer te krijgen die nog meer pijn zouden kunnen doen.
Heb net als jij ook erg moeite met de nachten en ook vooral de weekenden, zie ik soms als een berg tegenop,ben tegenwoordig blij als het weer maandag is en lekker naar mijn werk kan, (omgekeerde wereld).
Qua seizoenen zitten we nu dan wel in het deprimerendste seizoen denk ik, als ik soms naar buiten kijk denk ik, zo grauw en grijs als het buiten is , zo voel ik mij van binnen ook op dit moment.
Maar er komt straks ook weer een lente, waarin alles weer gaat bloeien en de zon weer zal gaan schijnen.
Hoop dat wij dan ook mee zullen bloeien en voor ons de zon ook weer gaat schijnen.
Tot die tijd jij ook veel sterkte en bedankt voor je reactie.
Liefs,
Roel.
@ Roel
Hey Roel,
Ldvd kan ontzettend veel tijd in beslag nemen, het brengt je gevoelsmatig op plekken waar je nog nooit geweest bent, pieken en dalen die je allemaal moet overwinnen voordat je rust vind bij jezelf.
Wanneer de omgeving gaat spreken over "moeten" kun je voor jezelf maar één ding doen, het "moeten" wegstrepen!
Niets moet wanneer je ldvd hebt, daten ook niet. Je hebt zelf de regie in handen, jij bepaald zelf wat je wel en wat je niet wilt.
Van moeten - willen maken, kan al wat rust geven, bij jezelf.
Angst om nog te kunnen vertrouwen, is me niet vreemd, ik denk dat meer ldvd-ers moeite hebben met vertrouwen.
Maar niets is zeker in het leven, ik heb lang ldvd gehad, en had nooit gedacht dat ik ooit nog iets voor iemand zou "durven" voelen.
Het tegendeel is waarheid gebleken, een hele overwinning kan ik je vertellen.
Ik herken het lege gevoel wat je beschrijft heel goed, ik heb het op me af laten komen en wist dat forceren me nergens zou brengen, daarvoor in de plaats kwam langzaam maar zeker de acceptatie dat het was, zoals het was, iets wat mij in ieder geval wat rust bracht.
Ik ben blij met deze site, want van je afschrijven lucht idd op, zeker wanneer je leest dat er herkenning is, van mede ldvd-ers.
Ik wil je heel veel sterkte toewensen, en hoop dat je in jezelf blijft geloven, want het komt goed, .... echt waar Roel!
Liefs Layla.
@Layla
Hey Layla,
Bedankt voor je lieve woorden.
Is altijd weer fijn te horen van iemand met ervaring dat er ook nog een leven na liefdesverdriet bestaat.
En dat weet ik ook wel, want het is niet de eerste keer, maar wel de ergste keer voor mijn gevoel.
Alleen grijpt de eenzaamheid,het gemis aan iemand die je even vasthoud me soms naar de keel.
Weet ook wel voor mezelf dat ik nog niet ergens aan toe ben, dat ik wil wachten tot ik gelukkig met mezelf ben, en soms lukt het ook wel een poosje, maar in de tijden dat het niet wil ben ik ontzettend blij dat ik deze site gevonden heb en zoveel steun krijg, dat doet me echt heel goed.
En geeft me vaak net even die duw om weer vol te blijven houden en te geloven dat het toch weer goed komt, bedankt.
Liefs,
Roel.
(ps:je doet trouwens een goede job als moderator,ga zo door)
@ Roel
Graag gedaan, dank je voor het compliment en goed te horen dat je blij bent met de site, ik heb zelf ook zoveel steun gekregen hier!
Liefs en groet van Layla