Het was een klein half jaar geleden: "Head over heels". Alles zoals bedoeld! De droomvrouw van mijn leven ontmoet! Alles klopte. Alles was mooi. Het kon niet stuk! Zo'n sterk gevoel! Wat was Zij leuk!
Een speciale ontmoeting! Harten verbonden. Heel intens en erg heftig!
We groeiden in een intensieve week erg aan elkaar! Elkaar nooit eerder gezien, maar we kwamen er al pratend achter dat we elkaar al jaren hadden ontlopen. "Waar was je al die tijd" vroegen we ons af! We leken zó op elkaar...

Alleen kwam ik net uit een relatie die bijna tien jaar duurde. Mijn ex was net een paar maanden de deur uit. Ik was net op weg om mezelf weer te vinden. Daarbij is Zij een sterke persoonlijkheid, die bij elkaar lang vrijgezel is geweest en zichzelf heel goed kent. Ik ben zelf meer het meer toegeeflijke type.

We waren vanaf de ontmoeting een dikke drie maanden geen dag van elkaar gescheiden. Ik en Zij. En heel langzaam sloop het er bij me in: ik ging twijfelen aan mijn eigen kracht en mijn eigen kunnen ten opzichte van haar. Ik sprong op slot en voordat ik het wist was alles wat ik deed een poging om haar te krampachtig te houden.

Ondanks het heftige begin is zij gaan twijfelen aan haar gevoel. Terwijl ze dat in het begin van ons met opzet juist niet heeft gedaan. Ik werd onzekerder en kon haast niet ademen zonder dat ik angst haar te verliezen en had dat ze het zou merken dat ik me er ongemakkelijk bij voelde. Ik schoot op slot en wilde TE graag dat ik WEL iets te melden had, maar zwijgen was alles wat ik kon.

Het hield geen stand. Ik kon haar ineens niet meer uitdagen en dit uitspreken durfde ik niet... Het gevolg: Einde romantische relatie.

Ze zegt dat ze mij bijzonder vindt. Ze zegt dat ik in haar leven pas. Ze zegt dat ze er voor me blijft, maar op een andere manier. Ik ben nog steeds zo ontzettend gek op haar! We hóren bij elkaar! Maar ik kan haar nu niets bieden!

Ik ben me er ook van bewust: zo ging het niet langer; Het bij elkaar willen zijn werd een bij elkaar móeten zijn. Dat was niet o.k.
Zij is gehecht aan haar vrjiheid, maar dat ben ik ook!
Ik moet mezelf weer gaan vinden. Dat is de missie die ze mij ook meegaf.

Maar we hebben nog veel contact. Noemt me nog steeds haar Lief. Maar de Kussen en Zoenen worden xx-en
We zijn erg, erg goede vrienden. De boem-pats-raak-ontmoeting is ons beide dierbaar!
Ze glijdt weg, maar ineens grijpt ze steviger contact. Ik weet niet waar ik sta! Dan is ze weer stil als ik haar opzoek en andersom! Alles zo dubbel!

Nu moet ik meer mijn eigen gang gaan. Ze blijft er voor me, zegt ze. Maar het is zo anders! Okee; Het is reëel om niet op elkaar te gaan zitten wachten, maar het doet pijn. Ik moet nu ook gaan groeien, mezelf ontdekken, maar ik weet niet waar ik aan toe ben? Heeft ze me op ee mooie manier de bons gegeven, of is het een heel mooi offer van zichzelf? Gunt ze me die groei, waarvan ik weet dat ik 'm nodig heb, of is dat een uitgelezen kans om mij aan de kant te zetten?

Ik weet het allemaal niet meer. Het maakt me reddeloos radeloos en denk daar constant aan.

Als we elkaar zien dan is het hetzelfde maar anders. We noemen elkaars koosnaampjes nog. Het is niet veranderd maar anders. Of is het niet anders en veranderd? Er heeft zich ook de gelegenheid voorgedaan dat we ons bij een "logeerpartij" niet aan elkaar konden onthouden.

Is dit liefde met kans op een toekomst of houd ik me voor de gek?

Het vreemde is dat ik weet dat alleen de factor tijd hierop een antwoord kan geven. Maar stiekem, heel stiekem wens ik een engel met een glazen bol die mij een hoopvol antwoord geeft...