Heeft iemand een tip hoe om te gaan met een dubbel gevoel na het verbreken en weer oppakken van een relatie?
In oktober verliefd geworden, in december uitgemaakt omdat ik me onredelijk onder druk gezet voelde en niet verder kon.
In januari de draad weer opgepakt, voelde me schuldig en had spijt over het uitmaken en er was begrip voor het feit dat ik me onder druk gezet voelde. Ik pikte de boze houding van mijn partner omdat ik dat goed kon begrijpen en in de veronderstelling dat dat zou slijten.
De boze houding bleef en blijft (onderhuids) en langzaam werd ik weggeduwd, nog de afgelopen weken aan het lijntje gehouden (besef ik me nu!) door vage teksten als 'ik weet niet wat ik wil', 'ik zit zo vast', 'misschien wil ik wel helemaal geen relatie'.
De laatste weken had ik zelf geen contact meer gezocht, maar ben wel een paar keer gebeld en uitgenodigd om wat 'leuks' te gaan doen. Vervolgens liep ik bij iedere ontmoeting/gesprek tegen een muur van afwijzing en boosheid aan, wat het voor mij onmogelijk maakt om wat voor manier dan ook contact te maken. En dat laatste werd mij dan later weer verweten: 'het loopt gewoon niet soepel' en 'ik heb niet echt een gesprek gehad met jou'.
Tot het laatste gesprek: 'hey, ik probeer gewoon vriendschappelijk met je om te gaan en heb je nou nog niet door dat we geen relatie hebben, die heb je namelijk zelf kapot gemaakt door het uit te maken in december, jammer voor je, je bent te laat'. (Waarom bel me je dan vraag ik me nu af?)

Nu heb ik zelf alle contact verbroken omdat ik de afwijzende en boze houding zat ben, ook een vriendschap kan ik hier niet op bouwen. Ik vind dat ik genoeg heb geincasseerd in verhouding tot wat ík heb uitgedeeld, om het maar even eenvoudig te zeggen.

Wat ik nou zo lastig vind is dat ik de ene dag heel rustig ben onder mijn (laatste) beslissing en er helemaal vrede mee heb; als mijn ex in afwijzing en boosheid blijft hangen zijn zowel een vriendschap als een relatie volstrekt kansloos en kan ik echt zonder zo'n negatieve energie die niets (meer) met mij te maken heeft.

En dan dat andere gevoel van zo een gemiste kans, een heel mooi en veelbelovend kind dat nu met het badwater wordt weggegooid, op zoveel punten zo'n goede match, het was idd kort maar heel erg krachtig. En dan slaan de twijfels en 'als' en 'had ik maar.../hadden we maar...' weer toe. Moet je er niet gewoon voor vechten en juist de issues onder ogen komen en ermee dealen i.p.v. meteen alweer weg te lopen. Dezelfde issues komen namelijk in iedere nieuwe relatie weer terug als je ze niet onder ogen komt.

Kortom; hoe krijg ik die jojo stil?

Alvast bedankt!