Er zijn momenteel 0 gebruikers en 0 gasten online.
alles verdwenen
En dan gebeurt het. Het is over. Ik heb nog niet eerder zoveel pijn gevoelt als nu.
Ik ben eerder gescheiden, heb daar ook kinderen van waar ik ontzettend van houd. Ik dacht dat dat het ergste was wat me kon overkomen. Maar ik kwam er uit!!!
Bijna 2 jaar geleden leerde ik iemand kennen. Het klikte meteen! En we waren al gauw dagelijks bij elkaar. Er was alleen 1 maar. Ze was 6 maanden zwanger. Ik vond dat geen probleem, en vond het eigenlijk wel leuk, een baby weer. En of ze nou al een kind had, of dat ze zwanger was maakte voor mij geen verschil.
Ik vertrok van mijn eigen woonplaats 100 kilometer verderop om samen te wonen. Mijn omgeving raadde dit af, met name omdat mijn vriendin een gediagnostiseerde Borserliner was. Dat kon niet goed gaan!! Maar, eigenwijs als ik ben, ging er voor.
We hebben een prachtige dochter gekregen en ik beschouw haar ook als mijn kind. Ik voelde me zo trots en gelukkig! Alles leek een roze wolk, en ons leven lachte ons toe.
Tot een jaar later. Mijn vriendin had een verleden van alcohol en drugs, en met name de alcohol speelde op. Zodra ze een glas had, moesten er meer komen. Uitgaan deed ze het liefst alleen. Was ze zo gewent.
Ik vond dat lastig, omdat ik graag dingen samen doe. Maar samen kwam op dat soort momenten niet op.
Er zijn wat ruzies over geweest, die aan het eind van de relatie flink opliepen. Ik begreep niets van het idee, dat je niet aan een ander denkt maar per definitie doet wat JIJ wilt.
De oplossing was een LAT relatie. Niet samen wonen maar toch samen zijn. Dit heeft 1 week geduurd. Toen kreeg ik het telefoontje dat het over was. Zomaar. Plotseling.En uit het niets. Zij begon meteen te daten met de volgende, en inmiddelsis nummer 2 aan de beurt.
En ik. Ik blijf over. Ben nu 2 maanden aan het huilen en kan nogsteeds niet stoppen. Mijn gezin. Waar ik alles voor gegeven heb. Waar ik alles voor opgegeven heb. Maar ik moet doorgaan met me leven. Tenminste, volgens het Borserlinehandboek. Geen keus. Mischien ben ik wel te gevoelig. Maar het doet ook zo'n ontzettend veel pijn.
- hank42's blog
- login of registreer om te reageren
Gebruikerslogin
Navigatie
Recente blogs
Recente reacties
Syndicatie
Archief
- Februari 2003 (7)
- Maart 2003 (1)
- April 2003 (6)
- Mei 2003 (19)
- Juni 2003 (24)
- Juli 2003 (13)
- Augustus 2003 (24)
En
Dat dochtertje woont nu bij haar moeder die heel veel drinkt en aan de drugs en gediagnostiseerd borderline heeft ??
heb er uit nood hulp op
heb er uit nood hulp op ingezet. die stonden al klaar voor dat ik in beeld was. dat was nu alles wat ik kon doen. ik twijfel over het erkennen. voor ons kind wil ik het doen, maar daar haal ik veel ellende mee op me hals
Hint.
Gooi dat boekje aan de kant en ga voor je kindje vechten.
zij moet nu haar eigen troep opruimen daar kun je niet bij helpen maar je kindje kun je wel helpen door een goede opvoeding te geven zonder miserabel op te groeien.
het boek was figuurlijk hoor.
het boek was figuurlijk hoor. haha
het kindje is niet van hem
het kindje is niet van hem dacht ik te lezen
dus heeft hij geen poot voor op te staan, en eer ze dat kind weg halen meot er heel wat gebeuren
maar iemand met borderline kan zich heel moeilijk in plaatsen in een ander, het is onmogelijk om een stabiele relatie aan te gaan met iemand met borderline
het is beter haar volledig los te laten en aan je leven te werken, ook voor je eigen kids is dit geen gezonde situatie
sterkte met alles
Owh
Ik las net iets over het kindje erkennen.. Staat er nu niet meer.
jaaa het erkennen staat er
jaaa het erkennen staat er nog. ik ben er ook achter dat een stabiele relatie niet mogelijk is. maar toch probeer je van alles om het glad te krijgen.
het erkennen zou nog kunnen. ik denk en hoop dat ze daarmee accoord kan gaan. alleen, net wat ik eerder zei, ik haal veel ellende op me hals. en zal hier nooit vanaf komen dan.
mijn omgeving zegt, het is niet jou kind, maar voor mijn gevoel is dat wel. en het kind zelf zoet mij ook als papa.
Als jij
Het kind erkent dan sta jij als vader en krijg jij dus ook gezag. Maar ik vraag me af of dat überhaupt zo maar kan.. Toen ik zwanger was kon dat namelijk maar tot een bepaalde datum.
het kan wel. indien een vader
het kan wel. indien een vader geruime tijd bij de opvoeding aanwezig is geweest, heb je veel rechten nog. en dat was toch 1, 5 jaar.
Maar wil ik dat. Als ik mijn ex blijf zien, is het pijnlijk. mijn leven is tot op de grond toe afgebrand nu. en daar kom je zo nooit van af. Maar ik hou ontzettend van me kind.
en de grote pest is, ik hou ook nog steeds van mijn ex. ondanks alle pijn en verdriet. ik wou dat het niet zo was
Ja,
Ik ken het. Mijn kindje woont nu niet bij mij omdat de situatie niet leefbaar was. Nu gaan ze hun best doen om mij en m'n kindje te herenigen. Doet zoveel pijn als hij mama tegen haar zegt. Kan dr wel achter het behang plakken.
dat kan ik begrijpen ja. het
dat kan ik begrijpen ja. het moment dat ik papa hoor naar een ander, gaat me vast ook niet helemaal goed af
Je mag jezelf gelukkig
Je mag jezelf gelukkig prijzen dat je van haar af bent.
Borderline is voor de geest, wat kanker voor het lichaam is.
Ik spreek uit ervaring; heb een vriendin gehad die borderline heeft.
Er valt niet met die mensen te leven.
Tenzij je een masochistische persoonlijkheidsstoornis hebt.
bah....
Getver, wat een onnozele vooroordelen hier op het forum over mensen met borderline. Bah!
p
Getver, wat een onnozele vooroordelen hier op het forum over mensen met borderline. Bah!
Verlicht ons met jouw kennis.
Borderline is niet
Voor altijd het is net zoiets als een depressie. En ook weer te genezen.
@Hank42
Ik vind het heel moeilijk om hier te gaan zeggen wat je beter wel of niet moet gaan doen (kindje erkennen) , het heeft zoveel kanten .
Ten eerste blijf je verbonden met de moeder en ben jij verplicht tot het betalen voor het kindje . Wat nu als de moeder straks ineens met de biologische vader weer op de proppen komt en het kind hem ook als echte vader ziet ook de bemoeienissen van die kant zullen komen wat het kind aangaat . Natuurlijk gaat het niet om geld , we hebben het over het welzijn van een kind maar ik wil de praktische zaken wel benoemen.
De opvoeding van het kind, wil jij die overnemen eventueel van de moeder , mocht hulpverlening beslissen dat ze bij moeder uit huis wordt geplaatst?Maar zou jij een probleemloos leven tegemoet gaan als de contacten moeten blijven bestaan ivm een kindje die eigenlijk niet je eigen is . Ben je opgewassen tegen strubbelingen qua opvoeding , bezoekregelingen etc met een moeder met borderline . Wil je daar je hele leven aanvast blijven zitten? daar moet je voor de volle honderd procent achter staan.
Ik denk zelf Hank, dat jij voor jezelf moet kiezen , het klinkt mss heel hard , maar ik denk eigenlijk dat alles veel gecompliceerder gaat worden zodra jij het kindje gaat erkennen.
Werk aan je verdriet eerst, dat gaat nu voor ... zodra jij weer een beetje tot rust bent gekomen kun je misschien ook helderder nadenken over hoe je het verder wilt gaan doen, maar neem even de tijd nu voor jezelf .
Sterkte
dank je wel!!!
dank je wel!!!
@Hank42; moeilijke keuze
Moeilijk dilemma, zeker omdat het zo'n jong kindje is. Sowieso vind ik het heel mooi dat je begaan ben met het kindje, terwijl je de verantwoordelijkheden 'basic' gezien niet hoeft aan te trekken.
Ik kan je hierin niet adviseren, want het kan alle kanten op...
Als je het kindje erkent kan je, zoals Hortensia zegt, financieel alle ballast krijgen en alsnog tactisch uit speel gezet worden zodat je nog steeds totaal geen zeggenschap over het kindje hebt... sterker nog, misschien zie je het kindje verder totaal niet meer maar heb je alleen de financiele en juridische kant van de hele zaak over je heen.
Het kan ook dat je wel het zo voor elkaar te krijgen dat je alles in goede banen kan leiden, zeggenschap hebt over de opvoeding van het kindje... maar dan nog weet je niet hoe de biologische vader, alsmede je ex-vriendin en al helemaal niet hoe het kindje zelf gaat reageren naar verloop van tijd...
Het kan super goed gaan, hoor... daar niet van. Maar het kan ook zijn dat je na 15 jaar vollop alle energie, tijd, en moeite hebt genomen om een leven 'te redden' en dat je achteraf door iedereen, inclusief kind, verwijten krijgt "waarom je er in vredesnaam mee bemoeid hebt, want je hebt er niks mee te maken"
Maar goed, ondanks alle doem-scenario's die ik schetst kan je keuze uiteraard ook volledig goed uitpakken zoals je het voor ogen hebt...
Veel sterkte in ieder geval!
i
Voor altijd het is net zoiets als een depressie. En ook weer te genezen.
Als ze willen genezen.
Het ligt aan de hele wereld, maar niet aan hun.
Zij zijn niet ziek... denken ze...
Wat ik wel eerlijk
Moet zeggen is dat er wel heel veel met persoonlijkheidsstoornissen word gegooit tegenwoordig. Terwijl het ook heel goed moeite met het verwerken van verdriet kan zijn.. Tja of je bent ahum slecht ziend
. Los daarvan hebben we voedingsstoffen nodig en hebben heel veel vrouwen ijzer en vitamine b12 te kort vitamine b12 word heel vaak over het hoofd gezien. Wat ik met name raar vind is dat als je naar de ontwikkelings landen kijkt er maar weinig met een persoonlijkheidsstoornis rond lopen.. Omdat dat meer liefde voor elkaar is en meer warmte voelen nederlanders zich vaak in het buitenland veel beter. Ik zelf ook hoor!! Ga graag naar Egypte. Nederland is vrij koud vind ik. En het gaat alleeeeen maar over...... Geld. Daar zijn ze blij met de dingen die ze hebben. En word iedereen vaak als gelijk gezien. Hier in nederland is het zo dat als je vreemde kleding aan hebt iedereen met een scheef hoofd naar je kijkt. Want dat is toch niet "normaal?". 
" sorry liet me even gaan ". 
@ 2 love 2
Dat is ook zo met mensen in het algemeen. Kijk maar eens naar de blogs over exen. Bij de meeste staan er alleen fouten van hun ex in. Ik ken toevallig iemand met borderline ze is een vriendin van mij maar daar valt weinig aan te merken en voor mij is het gewoon een goeie vriendin en niet meer of minder . Dus
Knap
Ja, want jij weet natuurlijk precies wat ´ze´ denken'
Knap van je...
Je kunt
Nooit in iemands hoofd kijken. En wat bedoel je met " ze" ? Maar wat een standaard iets is is dat we allemaal mensen zijn en dus allemaal gelijk zijn dat we allemaal een hekel hebben aan kwetsen en dat we allemaal angsten hebben. Dus vind ik het ook onterecht om iemand te beoordelen op een persoonlijkheidsstoornis want het blijft een persoon en dat persoon zal vast " ook " gevoel hebben. Iedereen is anders en iedereen heeft zijn of haar pieken en dalen. We hebben allemaal punten waar we tegen aan lopen en waar je aan moet werken we hebben allemaal ons eigen bagage. De een durft meer dan de ander. En het is gewoon een feit dat kinderen op de basisschool veel gepest worden waardoor je behoorlijk kunt beschadigen. Er is altijd wel wat. De een is te dik de ander te dun. Wat ik jammer vind is dat je dat stukje niet kunt veranderen. Vraag me nu wel af of dat niet iets met het ego te maken heeft. Er bestaan wel boekjes en tips zo ook bij ldvd maar uiteindelijk zul je het zelf moeten doen. De boekjes en tips geven niet aan hoe die persoon is of hoe die persoon reageert.
-
Ja, want jij weet natuurlijk precies wat ´ze´ denken'
Knap van je...
Verlicht ons met jouw 'kennis'.
het is absoluut waar dat er
het is absoluut waar dat er gauw met persoonlijkheidsstoornissen gegooid word. un mijn geval gaat het wel over iemand die gediagnostiseerd is hiermee, en ook medicatie gebruikt. dus de scherpe randen zijn er af. maar die randen komen ook bij de eerste de beste trigger weer omhoog. en dat is heel jammer.
ik weet dat zij gevoel heeft. maar zij kan zich niet inleven in andermans gevoel, zoals ze zelf zegt. dat lukt alleen door het te benoemen.
daardoor is nu de klap bij mij zo groot, omdat het haar eigenlijk niets doet. ze weet dat ze verdrietig hoort te zijn, maar kan dat niet echt uiten.
iemand met een borderline is absoluut leuk en aardig, en je kaner meestal ontzettend mee lachen. samenwonen is echter toch een ander verhaal.
ik heb het vandaag gehad over het erkennen, maar ze moet er over nadenken.
ik weet het nog niet.
Medicatie
Word tegen woordig ook zomaar gegeven, voornamelijk in instellingen word er " enorm" mee geknoeid. Ik heb trouwens een kat met ADHD. Die is altijd iets te druk iets te anthausiast
@hank42
Heel lastig verhaal, maar mijn gevoel zegt (en dat voor een vrouw, en echt niet iemand die snel zal zeggen dat je een kind moet loslaten), dat voor je eigen rust en de rust van het kindje, dat je voor jezelf moet gaan kiezen.... Buiten het feit of je nog zou kunnen erkennen (wat me wel mogelijk lijkt als het kindje nog niet erkend is), zou ik als ik jou was voor je eigen leven en je eigen kids kiezen.... Kindje is nu nog heel jong en zal de leuke dingen met jou slecht (danwel niet) herinneren later, dus al met al, gaat ze dan jou misschien alleen kennen als een negatieve factor in het leven.
Eerlijk gezegd denk ik dat je los zult moeten gaan laten en uiteindelijk blij zult gaan zijn dat het "maar" 1,5 jaar was.... Ook het feit dat ze alleen wilde stappen en niet met jou, is al een teken aan de wand geweest denk ik.... Wie weet wat er nog allemaal voor vuiligheid boven water komt, en als je eenmaal erkend hebt, kun je dat niet heel makkelijk meer terugdraaien....
Kies voor de toekomst van jezelf en jouw kinderen... En voorkom dat zij op alle manieren misbruik van je kan maken en je kan gaan manipuleren... Want ik ben bang dat dat wel gaat gebeuren en je dan geen keus meer hebt om er los van te komen..... Ik ben bang dat ze alleen maar misbruik van je zal gaan maken, zodat zij lekker aan de zuip kan met haar nieuwe vriendjes, terwijl jij mooi mag betalen voor alles en die kleine als oppas mag opvangen.... Totdat ze een nieuwe "vaste" lover vind en dan bemoeit hij zich met die kleine en word jij afgedankt....
Sterkte ermee....
tja, dat lijkt er al een
tja, dat lijkt er al een beetje aan te komen. soms zou ik willen dat ik ook wat harder was.beetje borderline kan geen kwaad geloof ik. maakt verwerken een stuk makkelijker geloof ik
Verschil
Harder of sterker ? Zit wel een groot verschil in. Ik ben gelieve ook sterker dan dat ik nu ben.
. Dat zal alles wel verlichten vooral ook ldvd. Mijn ex partner is ook heel erg hard hou er totaal niet van het blokkeert enorm en je gaat jezelf op den duur steeds kleiner voelen. maar dan is er de eigenwijze ik die in de weg staat die boekjes etc gaat kopen en dat je blijft proberen maar ondertussen ga je er langzaam zelf aan onderdoor.
ja idd. das wel een verschil.
ja idd. das wel een verschil. toch ben ik soms liever wat harder.sterk ben ik wel denk ik. alleen de gevoeligheid is het probleem soms. het is mijn kracht, maar ook de valkuil. beetje harder daarin kan dan geen kwaad.
oke het is zo ver. mijn
oke het is zo ver. mijn adviezen voor opvoeden, minder drinken, minder drugs schijnen stress te veroorzaken.
oftewel, ik moet uit hun leven, en mag mijn kind nooit meer zien.
en nu?? geen idee even.
Jeetje
Wat erg! Kun je daar geen regeling voor treffen via de instanties ofzo ??
ik weet het niet. zonder haar
ik weet het niet. zonder haar medewerking zal het in ieder geval niet lukken.
had dit min of meer verwacht. alleen zo snel dan weer niet.
geen idee wat ik hiermee nu moet.
Met die vraag.
Zit ik ook nu. Hoe nu verder wat heb ik nodig en weet die meneer wel " zeker" dat hij wat kan regelen. 300 vraagtekens. Sterkte en ik hoop dat jou vraagtekens ook snel beantwoord zullen worden.