Gisteravond heb ik een poosje met met mijn moeder zitten praten over mijn situatie nu. Uit nieuwsgierigheid heb ik haar gevraagd of ze ook wel eens een met een andere jongen had gezoend toen ze een relatie had. Ze heeft het één keer gedaan en verder nooit weer.

Ik had deze week al besloten dat ik voor mijn collega (mijn ex) zou kiezen in plaats van Travis. Alleen nu is dat gevoel terug. Dat gevoel van verraad, het gevoel van nepheid, het gevoel van een leugenaar. Het vreet aan je en controleert je denken en gevoelens. Secondaire gedachtes vliegen rond, maar wat heb je er aan; het is gebeurt.
Soms hoop ik dat ik wakker word en mijn fout ongedaan werd gemaakt. Voor maar één keertje ctrl+alt+del.
Maar heb veel geleerd: de kleine dingetjes (die zo belangrijk bleken later) waarderen, niet oneindeloos twijfelen, me niet naief opstellen. En vooral dat de liefde zeldzaam is.

Mis hem zo erg, ik weet niet wat ik moet doen. Zal ik ons een tweede kans met een schone lei geven zoals hij voorstelde? Ben ik dan niet egoistisch bezig? Of zal ik mijn verstand op nul zetten, mijn hart aan hem geven en er echt voor gaan?

Liefs.