Hallo iedereen,

Het is nu precies een week geleden dat ik de eerste persoon verloor die het dichtste bij mijn ideaal beeld kwam. De droom begon 2 en een half jaar geleden en de pijn die ik nu voel wordt alleen maar erger in plaats van minder.
Het begon allemaal heel raar met ons. Hij was een vriend van me en toen het over was met mijn relatie heeft hij me helpen verhuizen. We begonnen veel met elkaar om te gaan en hij was practisch elk weekend bij me. En natuurlijk viel ik meteen voor zijn charmes. Toen ik na een maand bij mijn ouders op bezoek ging sloeg het noodlot voor het eerst toe. Hij ging op bezoek bij een (toenmallige) goede vriendin van me en toen hebben ze met elkaar gezoend. Natuurlijk was mijn hart gebroken en na veel met hem gepraat te hebben en na haar gedumpt te hebben uit mijn leven besloot ik toch wel verder met hem te gaan omdat wij toch geen relatie hadden.

Ja nu moet ik even iets uitleggen over de 2,5 jaar die wij hebben doorgebracht: Na onze relaties waren wij allebei nog niet toe aan een nieuwe maar misten wel de geborgenheid, aandacht en sex die je hebt in een relatie. Wij hebben toen besloten dat die dingen die wij misten met elkaar gingen aanvullen want we voelden elkaar zo goed aan maar alle dingen die bij een relatie komen kijken zoals familiebezoekjes, feestdagen en de dagelijkse verplichtingen die je tegen over elkaar hebt. Gewoon lekker vrij en zien wanneer we elkaar willen zien en niet met andere gaan. Ja het klinkt allemaal heel leuk en mooi en dat is het ook maar toen kwamen de oprechte gevoelens...

Dacht dat als ik genoeg geduld had en het vooral niet ging pushen het allemaal wel goed zou komen en we hebben het dan ook erg vaak gehad over hoe het zou zijn als we wel een relatie zouden hebben. Ik had allang al besloten dat hij de gene was met wie ik mijn leven wilde delen. En hij wist ook wel dat ik het voor hem was maar er waren een aantal dingen die hij eerst moest afsluiten en afronden voordat hij met mij daaraan kon beginnen. We zagen elkaar ook alleen maar in het weekend omdat wij allebei hele drukke banen hebben en ik leefde altijd naar het weekend toe. Alles was als een droom. Kon goed met hem praten, hij wist altijd hoe ik dacht ik wist hoe hij dacht. Elke dag bellen en smsen, er ging geen dag voorbij dat wij geen contact hadden. Hij stond ook altijd voor me klaar. Als ik problemen had of naar nieuws had kwam hij meteen naar me toe om me weer moed in te praten en zo waar nodig me te troosten.
Altijd weer zei hij dat ik perfect voor hem was en dat hij nog nooit zo iemand als mij was tegen gekomen maar waarom wordt ik dan aan de kant geschoven???!!!

Ik had 2 vrienden bij wie ik altijd aanklopte als het slecht ging tussen mij en hem en we kwamen daar ook vaak op bezoek in het weekend. Gewoon gezellie stelletjes onder elkaar. Ik dacht ook altijd dat zij voor elkaar gemaakt waren.

Maar toen ging het uit tussen hun en ik maakte de verschrikkelijke fout om haar in "onze" weekendjes op te vangen. En natuurlijk wordt hij verliefd op haar. NATUURLIJK!!!

Zij is alles wat ik niet ben, zoals hij dat zegt. Oorbellen, make-up, houdt van winkel, gewoon de standaard dingen die vrouwen altijd doen. Ik daarin tegen hou wel van winkel, maar graag alleen, draag alleen make-up als ik op stap ga, hou van playstation en ga alleen maar met mannen om. Ben ik dan echt zo raar??
Het ergste is dat ik nu 2 vrienden verlies en vooral mijn beste vriend, mijn maatje die 2,5 jaar lang mijn alles is geweest. En die vriendin die ik 5 jaar ken. Kan het niet verdragen om hun samen te zien en ookal wil hij nu geen relatie met haar (zegt ie) hij wil wel kijken waarom hij zich zo voelt tegenover haar. Hij is geschrokken van zijn gevoel en wil voor zichzelf uitvinden wie er beter is.

Ik weet dat ik tegen mezelf moet zeggen dat hij mij nu niet verdient en dat als hij wel besluit met mij verder te gaan dat hij dan de bomen in moet gaan maar mijn hart schreeud om hem. Van haar heb ik al afscheid genomen en ik hoef haar echt nooit meer te zien maar ik wil hem niet kwijt raken. Ik wil hem niet kwijt als een vriend. Wij hebben altijd tegen elkaar gezegd dat als je gelukkig kan worden met iemand anders als mij is dat goed maar we wilden elkaar niet verliezen als vrienden. Maar kan hun echt niet samen zien en heb ook tegen hem gezegt dat als ie met haar verder gaat ik hem nooit meer hoef te zien. Tis geen dreigenemt maar het is te pijnlijk. Hij mag echt met iedereen gaan maar niet met mijn enige vriendin. Het scheelt... hij kan het me niet nog een keer flikken, ik heb geen vriendinnen meer. Tenzij die homo wordt dan kan het wel.

Ik wou dat het een paar maanden later was en dat de pijn minder wordt met het uur. Vandaag heb ik mijn diepte punt bereikt. Werd alleen wakker op zondag ochtend... De dag dat we altijd samen wakker worden...

De pijn is ondraagelijk en ik weet dat het leven verder gaat maar hoe stom het ook klinkt zonder hem is het wel zwaarder. Probeer mijn hoofd opgeheven te houden en voor de buitenwereld (op mijn vrienden na natuurlijk) is er niets aan de hand met mij en vertel ik iedereen dat zij allebei in de stront kunnen zakken maar de waarheid is dat als hij voor mijn deur staat en tegen mij zegt dat we alles gaan vergeten en dat we gewoon weer verder gaan hoe het was, een relatie van lucht dus, ik hem meteen weer binnen laat en hem alles vergeef... Zo groot is mijn zwak voor hem.

Deny-Deen