Het is uit...

Gisteren dagje Blijdorp... de plek waar alles begon, waar alles nu dus ook eindigde...

Althans... voor dit moment...

We hadden geen tijd afgesproken... ik had haar de vorige avond bij haar huis afgezet, en daar was ze uitgeput in slaap gevallen in bed... Om 12 uur sochtends belde ze, ze had zichzelf verslapen... we spraken af om elkaar om 13 uur te treffen op CS...

Daar aangekomen was het weerzien weer moeilijk... ik weet een ding, hoe dit ook loopt... ik ga altijd moeite houden met de gedachte dat ik haar nu niet meer aan kan raken... haar kan zoenen, mijn handen over haar lichaam te laten gaan... onze fysieke match was echt zo perfect... onze lichamen horen echt bij elkaar... dus die vibe hangt natuurlijk nog heel erg in de lucht...

Maar goed, we zijn naar de Zoo gewandeld... en daar aangekomen belandden we precies op een bankje waar we die eerste keer ook zaten... we aten daar onze broodjes (ik had een uitgebreid lunchpakket samengesteld, met broodjes, snoepjes, sapjes, fruit etc)... het was heel raar... daar te zitten... ik ben iemand die extreem vasthoudt aan herinneringen, en ik pik ze ook heel snel op... ik leef voor de helft in het verleden soms... alle plaatsen, geuren, kleuren, geluiden... ze doen me altijd aan dingen van vroeger denken... en zo dus ook in het extreme met M...

Op een gegeven moment ging het onderwerp over muziek en CDs en ze merkte op dat ze een CD die ik voor haar gebrand had zelf ook per ongeluk had gekocht... ik zei 'ach, dat maakt niet uit want op die van mij staan ook nog een heleboel extra liedjes...'... "Oh," zei ze... Toen ik vroeg of ze hem al geluisterd had zei ze "nee, sorry, geen tijd..."...

En ineens kreeg ik zon enorme klap... ik had zoiets van MANik maak cdtjes, stuur pakketjes met kaartjes, favoriete snoepjes, bioscoop bonnen, zelfgeschreven sprookjes, brieven, gedichtjes, en jij luisterd die cd niet eens... ik zag het gewoon helemaal voor me... cd komt binnen, en ze kijkt er even naar, en legt hem weg...

Ineens voelde ik me zon ontzettende loser... ik ben zo keihard bezig geweest de laatste tijd... niet voor haar, maar wel voor een deel voor ONS... omdat het ook dingen waren die ervoor gezorgd hebben dat wij niet zo lekker gingen... en waar deed ik het voor...?

We liepen door de diergaarde, en maar een beetje van hier naar daar... ik voelde me zwaar ongelukkig, kon niets zien, kon mijn aandacht er niet bij houden.. verdriet, boosheid, diepe teleurstelling, alles ging door me heen...

Uiteindelijk kwamen we bij een rustig stukje en daar zijn we gaan praten... Ik wilde weten hoe het nu zat... weer klapte ze dicht, kon niets zeggen... ik zei dat ik dat niet meer kon hebben, al die vaagheid... was het uit? "Nee," zei ze... "Waarom moet het nou *uit* heten? Je weet toch hoe ik me voel...? Je weet dat ik dit niet meer kan... Ik moet voor mezelf kiezen..."

Ik zei dat ik het nodig had om te weten wat het nu was... dat ik geen vaagheid meer wilde... maar er kwam niets uit... uiteindelijk zei ik dat ik van haar hield, heel veel... en dat als zij die beslissing niet kon maken, dat ik hem dan moest maken... en ik heb het uitgemaakt...

Ze begon heel erg te huilen... zo erg als ik haar nog nooit heb zien huilen... we hebben daar 2 uur op die bank gezeten, en gejankt, gepraat, geruzied, geknuffeld.. alles... er kwamen de hele tijd mensen voorbij, maar het kon ons niets meer schelen...

Ze zei dat ze het verschrikkelijk vond om deze keuze te maken... al het gevoel om ons zat er nog, haar liefde, zelfs haar verliefdheid, het verlangen... maar ze kon het niet meer.. ze moest eerst een beter persoon worden, een heel persoon, voordat ze zich ooit weer zou kunnen geven in een relatie... En dat kon ze ook niet als ik op haar zou wachten, het zou niet eerlijk voor mij zijn, en het zou verwachtingen scheppen...

Man, als ik alles zo weer teruglees... het is allemaal zo enorm intens... en zo verschrikkelijk dat 2 mensen die ZO erg bij elkaar horen, waar alles zo goed bij voelt, zo erg uit elkaar kunnen worden getrokken... het is bijna echt zon soort filmliefde ofzo...

Anyways... na 2 uur zijn we weer gaan lopen, en we belandden weer op dat bankje waar we eerder die middag ook zaten... daar hebben we in het zonnetje heel dicht bij elkaar gezeten... veel geknuffeld... gepraat over 'wat nu?'... maar daar komen we niet uit... beste vrienden? Vrienden? Geen contact? Het zijn allemaal vragen die we niet kunnen beantwoorden...

Uiteindelijk besloten we, zonder iets van de dierentuin gezien te hebben, weg te gaan... ze wilde naar huis... hand in hand liepen we naar de stad... en daar aangekomen zei ze dat ze toch twijfelde of ze wel naar huis wilde.. oorspronkelijk was het plan omnaar de bios te gaan... maar ze wist niet of dat wel zo eerlijk was voor mij... Ik zei dat ik het juist heel fijn zou vinden om nog lekker wat te eten en daarna naar de film te gaan... maar eerst wilde ik haar iets laten zien...

Ongeveer een jaar geleden liep ik in de metro... en zag ik een gedicht aan de muur... dat me zo aan mijn gevoel over M deed denken... het was zon enorm lief en warm gedicht... Ik heb het toen geprobeerd te onthouden, maar vergat thuis al weer hoe het ging of van wie het was...

Maandagavond, de avond waarop ik M weer voor het eerst zag... liep ik door een metrostation en BAM... ineens zag ik dat gedicht weer!!! Heel raar... Dus... ik zei tegen M dat ik haar iets wilde laten zien, en nam haar dus mee... ze wist niet waar naar toe... Ik liet haar het gedicht lezen, en ze vond het heel erg mooi... kreeg tranen in haar ogen...

Daarna zijn we gaan eten... en bij het eten zat ze constant naar me te kijken, en raakte me heel vaak aan... streelde over mijn rug, mijn hoofd, mijn haar... ze had de hele tijd een verdrietige blik in haar ogen...

Daarna zijn we naar de bios gegaan, onderweg midden op een plein heel erg hard elkaar vastgehouden en elkaar diep in de ogen gekeken, wat is het kut dat het zo loopt... en in de bios hebben we de hele tijd handen vastgehouden... en geknuffeld...

Aan het einde van de film kon ik steeds slechter mijn gedachten erbij houden... en ik brak in janken uit... Daarna zijn we teruggelopen naar haar fiets... en daar deed ik mijn telefoon aan en zag ik ineens dat het morgen (dus vandaag) de 6e was... dat zou ons 29 maandig jubileum betekenen... dat we nu nooit zouden halen... dat was weer even erg moeilijk...

We liepen naar het centraal station (daar woont ze vlakbij) en daar kreeg ik het heel zwaar... die hele laatste meters... ik kon maar niet uit mijn kop krijgen dat dat onze laatste meters samen waren... daar vroeg ik haar ook 'hoe lukt dit je? Hoe doe je dit allemaal zonder overal geesten van ons te zien? Overal herinneringen...?
En ze kon het niet zeggen... Ik moest heel erg janken, en toen zei ze iets wat me best wel hard raakte... ze zei "Doe nou eens rustig, het is het einde van de wereld niet........"... Toen ik dat hoorde kwam echt alles naar beneden... ik kon ook niet meer daar blijven staan... ik werd overmand door alles... en ben keihard weggerend... ben de trein in gesprongen en was weg...

een afgrijselijk afscheid...

het doet me zon pijn... te weten... dat er nog zoveel is... liefde, verliefdheid, een enorme diepe vriendschap, warmte, fysieke aantrekkingskracht... maar dat alles zo enorm wordt weggemaaid door al die klote omstandigheden...

Ik weet dat ze er niets aan kan doen... ik heb mijn begrip meerdere malen uitgesproken... ik heb haar ook getroost... ze vind het zo verschrikkelijk dat haar problemen dit allemaal veroorzaken, en het ontzettend mooie wat we hebben nu zo laten verdwijnen... hoe kunnen dingen zo lopen...? ze heeft ook gezegd vandaag dat zij ook zo sterk voelt dat we heel erg bij elkaar horen... waarschijnlijk zelfs echt op die hele speciale manier... maar dat het nu gewoon allemaal niet kan...

Later die nacht sprak ik haar nog op MSN... dat gesprek was heel lief en heel fijn... we weten allebei niet wat nu... vrienden, elkaar wel of niet zien, wel of geen contact, wel of niet op vakantie... het is allemaal zo vaag... en zo moeilijk...

zij heeft toegeven vandaag dat ze haar pijn en verdriet over ons op dit moment zo diep heeft weggestopt... dat ze zich nu zo erg focust op haar eigen problemen... dat dat de enige manier is waarop ze zichzelf nu staande kan houden... de momenten dat het een beetje bovenkom zie ik ook zon enorm verdriet in haar ogen... ze gaf het vandaag 1 keer toe, en stortte compleet in... ik heb wel mijn zorg hier over uitgesproken, en haar ook gevraagd om die momenten toch met me te delen.. alleen om het idee te hebben dat ik er niet alleen in zit, in dat gevoel...

zoveel geschreven... ik ben uitgeput... het zijn zulke moeilijke weken geweest... up, down, up, down, hoop, vrees, hoop, vrees...

ik ben doodmoe... en toch kan ik niet slapen...

en als ik slaap, zie ik altijd haar...