Vandaag reed ik naar een veilig oord. Weg van alle gekte. Die gekte van de normale wereld. Onderweg dacht ik telkens aan jou. Het is zo pijnlijk duidelijk dat op ieder moment dat ik geen afleiding kan vinden ik maar verre van compleet ben. Ik mis jou. Wanneer ik aan jou denk dan zie ik en voel ik jou. Ik geloof niet dat het gevoel van, van jou houden ooit nog over zal gaan. Voor mijn vertrouwde omgeving ben ik weer de oude, de koele en de stille en niet de vrolijke en de warme. De koele en de stille verkies ik verder te blijven. Ook al zit er nog zoveel warmte in mij heb ik het telkens koud. Het was zo fijn, zo fijn om niet alleen te zijn. Zo fijn om iemand te vertrouwen. Zo fijn om mijzelf te kunnen delen. Nu hoeft dat niet meer. Immers die keren dat dat mij overkwam ging je weg, dood of was niet echt. Ik kan het niet meer opbrengen om het nog eens te proberen. Te leven in die wereld waarin ik blij kan zijn en het niet koud hoef te hebben. Daar waar ik niet alleen ben.
De pijn, het loden gevoel, de leegte en het verdriet. Net als voor een zware kater na het drinken ben ik ook daar voor
altijd bang.

Dag lief

Thom