Hoi Iedereen,

Ik lees alweer een tijdje mee, want ook ik ben wederom "slachtoffer" van liefdesverdriet geworden. De situatie in het kort is dat ik een relatie had waarbij ik me niet happy voelde, maar eigenlijk de angst had om dit achter me te laten en alleen te zijn. Op een werkborrel kwam ik vervolgens *haar* tegen en was meteen verkocht. Ik liet de relatie die liep dus direct gaan en ging voor deze (inmiddels ex-)collega. Zij kwam echter uit een relatie van 10 jaar en wist niet goed wat ze ermee wilde, hoe interessant ze me ook vond. Uiteindelijk besloten toch te daten (op haar initiatief) en ik verloor mezelf vrij snel. Zij gaf aan het ook heel fijn te vinden en de aantrekking niet te herkennen en enorm fijn te vinden zoals wij dit hadden, maar toch liep het stuk.

Dit is 3 weken geleden, inmiddels zie ik dan ook dat haar ex een te grote rol bleef spelen in alles, en dit alles misschien te snel is geweest. Dat ik misschien wel als rebound heb gediend. Rond oktober 2015 was het namelijk uitgesproken tussen hen maar pas in februari/maart 2016 gingen ze definitief apart wonen van elkaar. In april kwam ik al in het plaatje. Inmiddels heb ik het contact 2,5 week gestopt en toen kort een bericht gestuurd. Nu geen contact meer voorlopig en echt even alle pijlen op mezelf, er moet namelijk iets veranderen.

Uiteraard had ik de gevoelens van hoop op een goede afloop, misschien was het te vroeg, misschien werkt het later wel etc. etc. Inmiddels probeer ik me echt op mezelf te focussen.. en kwam eigenlijk tot de realisatie dat ik altijd het ene gat met een ander vul. Ik ben niet happy als ik alleen ben en niet "bezig ben met iemand". Ik ben teveel op zoek naar een relatie en wanneer iets goed voelt verlies ik mezelf daar vrij snel in. Dit wil ik niet meer en ik wil hierin ontwikkelen. Dit is namelijk iets wat eigenlijk al jaren terugkomt, een soort Anuptafobie wellicht (las ik op Internet).

Hoe doet ik dat? Hoe word ik happy met mezelf? De scherpste randjes van het liefdesverdriet zijn weg maar ik worstel nog erg met het alleen zijn. Daardoor geniet ik minder en voel ik een gemis. Maar eerlijk gezegd heb ik dit liefdesverdriet in het verleden uitgezeten en vervolgens gauw op zoek naar iets nieuws, in plaats van echt even alleen zijn en de focus op mezelf hebben... Ik heb zojuist een boek mindfullness aangeschaft, heeft iemand hier ervaring mee? Ik hoop daar tot wat inzichten of handvatten te komen die me helpen om zaken op mezelf te focussen en al het geluk uit mezelf te halen.

Ik weet niet welke fase ik zit van liefdesverdriet en wil ook niet teveel uitwijden hierover. Ik wil eigenlijk gewoon graag de stap zetten naar oprecht happy single zijn, zonder dat ik bevestiging bij anderen moet halen. Dat iemand in alle oprechtheid een verrijking is in mijn leven en niet een invulling.