Gisteravond ben ik met een vriend en een vriendin uit geweest. Ze zaten er zo mee in dat ik me zo rot voelde. Uiteindelijk zijn we in een Ierse Pub beland en hebben ze echt hun best gedaan om me op te vrolijken. Maar helaas lukte dat niet zo goed. Er waren wel momenten dat ik iets activer meedeed in hun gesprekken, maar het meeste van de tijd zat ik steeds maar weer aan haar te denken.

Ik hou het "geen contact" goed vol, maar het is enorm moeilijk. En het doet me pijn. En dan zit ik stiekem te hopen dat ze gaat bellen. Dat ze omslaat en opeens zou gaan beseffen dat ze me mist. Maar ja, daar mag je nu eenmaal niet op hopen. Ik voel me nog steeds zo rot. Ik wou dat ik heel die gedachtenstroom af kon zetten. Dat ik toch heel even aan iets anders kon denken. Dat ik heel even terug gelukkig kon zijn.

Ik zit volledig in de knoop met mezelf. Last van minderwaardige gevoelens. Ik voel me zo dom. Ik heb echt het gevoel alsof ik niets te bieden heb. Alles waar ik dacht voor te staan en te vechten de voorbije jaren verdwijnen nu in het niets. Ik heb het gevoel alsof er niets meer is om voor te vechten. Mijn vrienden zeggen dat dat helemaal niet waar is, dat ik al veel bereikt heb, ondanks dat ik nog maar een jaar ben afgestudeerd. Waarom voelt het dan niet zo aan?

Woensdag hebben ze voor mij een date versierd met een meisje dat ik ooit eens ontmoet heb. Ergens kijk ik er wel naar uit, ze heeft ook een zware breuk achter de rug. Maar langs de andere kant voel ik me er schuldig over. Waarom weet ik niet. Het is nu al vijf maanden geleden dat ze me bedrogen heeft. Ik heb het gevoel nog geen stap verder te zijn. Nu ja, ze heeft me wel nog enkele maanden aan het lijntje gehouden en dan een paar weken geleden zei ze dat er echt geen hoop meer was voor ons, want ze wou verder met die vent ( die haar dan snel daarna gedumpt heeft ). Ik snap het niet. Ben ik zo zwak dat ik er echt niet over kom? Of klamp ik me teveel vast aan haar en aan wat ooit is geweest? Het contact tussen ons is nooit echt "verbroken" geweest, al kwam het dan altijd van haar kant uit. Ik contacteer haar nooit zelf. Misschien heeft het daar ook wel mee te maken. Ik ben er nog lang niet uit en ik haat het. Ik wil dat dit voorbij is.

Waarom kan ik niet hard zijn?