Zoals ik ook al bij de blog van Jester aangaf: Ik denk dat een site als dit ook voornamelijk bedoelt is voor die momenten dat je even heel boos of verdrietig bent. Dit is een site waar iedereen zou moeten kunnen spuien zonder veroordeelt te worden, of afgeslacht in reacties. Iedereen heeft zijn eigen manier van omgaan met en iedereen heeft zijn eigen verwerkingsproces. Wat hierin voor jou het beste werkt hoeft voor een ander niet het beste te werken.

Wel denk ik dat ipv energie te steken in de haat en wrok naar je ex, je deze energie beter kunt gebruiken om jezelf weer op de rit te krijgen. Mensen nemen het zichzelf vaak kwalijk dat ze te lang bij iemand zijn gebleven, en dat is onzin. Bij iemand blijven is altijd een keuze, maar ik denk dat relaties vaak in jouw ogen het vechten waard is door het gevoel wat je bij iemand hebt. Zomaar opgeven gebeurd tegenwoordig ook maar al te makkelijk, en dat is zonde denk ik.....

Ik zit ook in een relatie nu waar drugs, verslaving, mishandeling en agressiviteit onderdeel van hebben uitgemaakt. Dat alles hing samen, en gelukkig hebben wij het patroon doorbroken..... Mishandeling valt zeker niet goed te praten.... Mishandeling zou in geen enkele relatie voor mogen komen. Lullig gezegd, maar ook iemand mishandelen is iets waar je een keuze in hebt. Ik zal dat nooit en te nimmer goedpraten, want vind het een enorm teken van zwakte. Maar ik heb ook gezien dat het in mijn geval echt puur in de verslaving zat. Nu de verslaving weg is, is de mishandeling een ondenkbaar punt geworden.....

Ik denk dat je jezelf ook moet bedenken hoeveel waarde je hecht aan een site als dit en de mensen die erop zitten. Haal uit de reacties de dingen waar je wat aan hebt, en laat de rest voor wat het is.... Immers hebben we hier allemaal verschillende mensen, met verschillende meningen, levenswegen, manieren van doen, situaties en relaties.... Niks is te vergelijken.....

Soms hebben mensen verklaringen nodig om dingen af te kunnen sluiten... Soms moeten mensen weten wat zij "verkeerd" gedaan hebben in een relatie, of wat de ex beweegt om te zijn zoals hij is..... Spiegelen kan denk ik nooit kwaad. Want ook al praat ik de mishandeling in mijn geval echt niet goed... Toch weet ook ik dat ik het wel heb laten gebeuren. Na elke mishandeling ben ik toch gebleven..... En dat is toch een keuze die ik zelf gemaakt heb..... Een keus heb je denk ik altijd......

Boosheid is een emotie die kan opkomen als iemand over je grenzen gaat. Helemaal niks mis mee. Zul je ook niemand over horen.

Waarom ik denk dat je hier elke keer tegen een muur opbotst, is dat je erkenning lijkt te zoeken dat je daar boos over mag zijn. Het komt alleen over alsof je daar boos over wilt blijven. Dat mag natuurlijk. Maar uit mijn eigen ervaring, en misschien ook wel uit die van sommige anderen hier, heb ik gezien dat die boosheid, zeg maar die blijvende boosheid, eigenlijk pijn maskeert. Pijn dat ik over mijn grenzen liet gaan. Pijn dat ik niet gezien werd. En soms is dat zó pijnlijk, dat het (nog) niet te doen is om onder de boosheid te kijken. Zo ben ik járen boos geweest om wat mijn moeder (en vader) mij heeft 'aangedaan'. En nog steeds is het af en toe moeilijk om mijn referentiekader helder te krijgen. Hadden zij slechte intenties? Waren/zijn ze slechte mensen? Nee, geenszins. Hebben ze mij mishandeld? Ja, dat wel. En dat is pijnlijk. En het is dus zinvol voor mij om (alsnog) gezonde grenzen te leren.

Als ik dat namelijk niet doe, en mijn ouders zou bestempelen als 'bad news', of de vriendjes met dezelfde karaktereigenschappen, dan wordt mijn wereld steeds kleiner. Punt is, dat de grenzelozen, niet hebben geleerd wat gezond is of niet. Wanneer ze afstand moeten nemen. Wat ze nog moeten laten gebeuren en wat niet. Iemand met gezonde grenzen zal zich niet zo lang laten manipuleren. Eens? En nu ik erover nadenk, zou het best ook nog zo kunnen zijn, dat je eigenlijk boos bent op jezelf. Dat je het wel hebt laten gebeuren
Dat had ik wel in elk geval.

Pijn zit hem bij mij ook vooral in dat ik niet begrijp waarom mensen op een bepaalde manier met mij omgaan. En hoe meer ik mij verdiep hierin, blijkt dat geweldplegers, of het nu fysiek, emtioneel of geestelijk is, altijd zelf met geweld te maken hebben gehad. Sterker nog, ik zie mijzelf af en toe geweldadig zijn, anderen pijn berokkenen, over mensen hun grenzen gaan. En ook dat is pijnlijk om van mijzelf te zien. Ben daardoor minder oordelend naar anderen geworden.

Ik wens je veel sterkte

Teigetje

Helemaal met je eens. Maar weet je, ik trek me daar niks van aan. Laat het van mijn rug afglijden. Ieder zijn mening, maar ik weet met wie ik te maken had. En hoe negatief zijn exxen en zelfs zijn familie over hem denkt.

Ik ben niet verbitterd (en so what als ik het zou zijn). Er zijn zat dames (en heren) die niet meer in de liefde geloven
doordat ze zooo vreselijk gekwetst zijn.

Je hoort het steeds vaker dat vrouwen geen vent meer willen.

Altijd weer interessant om een uitwisseling over een onderwerp in een storm van verdediging, verontwaardiging, irritatie en ‘subjectief lezen’ ten onder te zien gaan. Al dan niet gepaard met het verwijderen van een account dat symbool staat voor het dichtgooien van een deur. Spijtig. In mijn ogen een thema waar vele leden elkaar op dit vlak inzichten en (zelf-)reflecties zouden kunnen verlenen. Als het bij sommigen niet zou ontbreken aan de openheid en wens tot doorgronding van eigen gevoeligheden, zouden de rijkdommen hier voor het oprapen zijn.

Ik zie mijn bericht aan Mariah niet als ‘ophemelen’. Dat het op die manier wordt 'weggezet', wekt bij mij de indruk dat sommige leden echt vergiftigd worden door woede en daardoor een ander de lof misgunnen. Wat ik heb gedaan is mijn oprechte bewondering uitspreken voor een proces wat hier wordt gedeeld en dan met name de kwetsbare zelfreflecties die ik inspirerend vind.

Ik juich in het bijzonder dit soort inzichten toe. Om getuige te kunnen zijn, dat iemand het vermogen aan het ontwikkelen is om te handelen vanuit medeleven en berusting, en niet hardnekkig te blijven vervallen in het stigmatiseren van een ‘foute ex’, of ‘foute mannen’. Ik vind het mooi, dat iemand in staat is om dat juk af te werpen. Het is liefdevol, allereerst naar jezelf toe. Het is inspirerend om te zien dat iemand de verantwoordelijkheid en regie over eigen leven terugneemt, zelfs ná een relatie met een, als ik de bij sommigen vaak toegepaste terminologie hier gebruik, ‘foute man’.

Hoewel ik een grote voorkeur heb voor de manier waarop aan een verwerkingsproces vorm wordt gegeven, denk ik niet in ‘goed’ of ‘fout’. Wanneer ik lof uitspreek voor de wijze waarop iemand een verwerkingsproces beleeft en vorm geeft, zeg ik daarmee niet automatisch dat een ‘andere wijze’ ‘fout’ is. Die overgevoeligheid bij sommigen, daar voel ik mij niet verantwoordelijk voor. Lees minder selectief, zou ik zeggen

Waar ik wel ‘in denk’ is pogingen om de ballast af te werpen die alleen maar grote obstakels blijft creëren in het vormgeven van eigen geluk en zelfverwezenlijking. Ik weet uit eigen ervaring dat ‘boosheid’ in een verwerkingsproces bestaansrecht heeft en dat hier ook gehoor aan mag(/moet) worden gegeven. Boosheid vraagt om erkend te worden. Ik geloof ook niet dat er hier ook maar ergens wordt gesuggereerd ‘dat je je tanden op elkaar behoort te zetten en niet boos mag zijn’.

Het gevaar van woede is alleen: als je het teveel ruimte biedt, jezelf blijft toestaan om aan die woede een persoon te blijven verbinden, dan neemt die woede het vroeg of laat van je over. Het nestelt zich in gebieden, waardoor er steeds minder ruimte zal overblijven om vanuit medeleven, berusting, liefde en begrip te handelen. In plaats daarvan, zullen je emoties en acties voort gaan komen vanuit bitterheid, wantrouwen, cynisme en starheid.

Het is dus cruciaal dat je je bewust blijft, waar die woede naar terug te voeren is. Dat je blijft erkennen dat die woede er is, hier ook ruimte aan biedt, maar tegelijkertijd wél uiterst waakzaam blijft dat je niet in het extreme gaat doorschieten in die emotie vanuit een overtuiging dat je ‘alle recht hebt om boos te zijn’.

Ja, je hebt alle recht. Dat is ook nooit de discussie geweest.

Het ding is alleen, wanneer deze kwaadheid aan een persoon (ex, ‘foute man’) gerelateerd blijft, of aan een ‘groep’ gelinked blijft (‘foute mannen’, narcisten), zal deze woede altijd in je aanwezig blijven. Zal het altijd gevoed blijven. Om even in generalisaties te spreken: 'die individuen' worden namelijk nog steeds aan de lopende band gefabriceerd. Een geschiedenis of ervaring is ook niet meer uit te wissen.. En de kans is groot, dat de persoon op wie je zo razend bent/blijft (of uit gemak meteen over een hele groep uitlatingen doet), niks zal doen of ondernemen om jouw woede te verminderen. Integendeel. Die ‘leeft lekker verder’.

Het is dus aan jou.

De kwaadheid zul je beetje bij beetje uiteen behoren te gaan rafelen. Zodat het zich niet centreert als één blok gesteente. Want het zit in jezelf. En dat ‘uiteen rafelen’ gebeurt door middel van doorgronden wat die boosheid precies representeert. Wat wordt in jou bewogen of aangeraakt, waardoor die woede weer opvuurt, waardoor je je ‘moet’ verdedigen, waardoor zelfs een oprecht compliment aan iemand anders, aanleiding wordt om een blog te gaan schrijven?

Gegarandeerd dat die woede veel dieper ligt en veel verder gaat dan bij ‘die foute man’ of ‘die hufter van een ex’, of ‘die narcisten’.

Wanneer deze insteek hier echter geopperd wordt, breekt er een storm van verontwaardiging uit.

Een verontwaardiging waarvan ik vermoed dat deze terug te voeren is naar persoonlijke wonden & pijnen. Niet gezien in ‘wat je allemaal hebt moeten doorstaan’, niet erkend in ‘wat een hufter van een man je ex was’, en niet gehoord in ‘dat je heus wel je eigen gevoeligheden en aandeel erkent’. De pijn die dat oplevert lijkt ingekapseld te zijn door woede. Een woede die zich, met alle respect, in veel reacties en blogs, presenteert door middel van verdediging, verontwaardiging, irritatie en vastbijterij.

Dat mag. Je hebt alle recht om boos te zijn en ook te blijven geloven dat er ‘foute mannen en vrouwen zijn’. Er zullen absoluut individuen die daar zonder twijfel onder geschaard kunnen worden. Ik kan me alleen niet van de indruk onttrekken dat hiermee wel (onbewust? onbedoeld?) een grote stempel wordt gedrukt op dit specifieke thema, waar overduidelijk verschillende visies, methodes en vertrekpunten in bestaan.

Dan krijg je dus dit soort argumentatie:

Dit schaar ik onder ‘subjectief lezen’. Nergens wordt geschreven of gesuggereerd dat je ‘moet blijven’. Integendeel, zelfs. Het thema wordt in bovenstaande argumenten tot in het extreme uit zijn context gehaald. Waarom is dat? Dat ‘liefde blind maakt’, wisten we al. Maar woede doet daar niet aan onder, zo te zien.

De uitwisseling is juist gericht op de periode ná het verbreken van een explosieve, ongezonde relatie.

En, ja. Ik zie hier op de site inderdaad een duidelijk, cruciaal verschil in de manier van verwerking en hoe zich dat emotioneel (in blogs en reacties) manifesteert. Geen ‘goed’ of ‘slecht’, maar wel een wereld van verschil. Mag ik zeggen, toch? Waar de één handelt vanuit medeleven en berusting (=wat overigens niet impliceert ‘ik laat het allemaal maar gebeuren’, maar vooral: acceptatie van een geschiedenis met als doel het in de toekomst ‘anders’ te doen), daardoor in staat is om grote stappen te maken in het erkennen en doorzien van eigen patronen, zie ik anderen handelen vanuit verontwaardiging en de bijna helse overtuiging ‘dat je verdomme gewoon kwaad mag zijn voor wat je allemaal is aangedaan’. Dan wel even vergeten dat er wel degelijk een tijd is geweest, waarin zij voor deze 'monsterlijke griezel van een ex', bereid waren alles op te geven, inclusies eigenwaarde en zelfrespect.

Er wordt hier dan wel heel mooi gesteld dat er ‘geen bitterheid’ is, het niet gaat over ‘eigen pijnen’ en dat er 'wel degelijk erkend wordt wat het eigen aandeel is geweest', maar wanneer er zoveel verontwaardiging en verdediging bestaat waar het lof betreft voor iemands reflectieve verwerkingsproces, dan zet ik wel degelijk hele grote vraagtekens bij de eerlijkheid waarmee sommigen hier naar zichzelf zeggen te (kunnen) kijken.