Goedenavond allemaal,

Ik lees al een tijdje met jullie mee.Een hele tijd geleden zat ik hier ook op jullie mooie forum.Dat ging meer over het liefdesverdriet van mijn verloren jeugd (ldvd is ldvd nietwaar?) .Ik heb veel aan jullie steun en adviezen gehad en besloot het daarna verder zelf te doen.Nu ben ik er weer.Op de eerste plaats: Hartelijk dank allemaal voor jullie openhartigheid! Jullie moed en empathie voor elkaar.Dat mag wel even gezegd worden.Ok.....dan nu mijn verhaal:

Ik ben een vrouw van 41 jaar.Ik heb twee zoons.De oudste wordt bijna 18 jaar en de jongste is net 12 weken oud.Mijn relatie met de vader van mijn jongste is pas sinds een week of 2 geleden echt fout gegaan.Inmiddels woont hij tussen twee vrienden en zijn oom en tante in.En woon ik nog hier met die kleine.Zoals mijn titel al zegt?? Is er van beiden kanten heel veel bagage.Zowel hij en ik hebben beiden een traumatische jeugd gehad met verslaafde ouders (bij hem vader,bij mij allebei de ouders) zijn broertje daar is geen contact meer mee,de mijne heeft 10 jaar geleden zelfmoord gepleegd.Ik heb hem zelf gevonden ook...Maar goed.In onze jeugd hebben we beiden ervaren hoe je je als kind onveilig kunt voelen.Niet gewild,niet gewenst.Er was pedagogische verwaarlozing,mentale en fysieke mishandeling en heel veel angst.
Mijn ex en ik hebben elkaar leren kennen en gelijk vanaf de eerste minuut? Was er een enorme klik! We waren vanaf het begin al heel eerlijk en open tegen elkaar.We hadden zoveel gemeen ook!! Niet alleen qua verleden? Maar ook qua karakter,persoonlijkheid,gekke of leuke trekjes,mening,passies,wensen,verlangens,humor,doelen.....na een tijdje dacht ii echt mijn zielemaatje gevonden te hebben!! Ik was zo gelukkig! Dit was de reden voor al mijn geleden pijn! Met deze man wilde ik oud worden! Voor hem? Was ik ruim 7 jaar single.Dat was een bewuste keuze.Tien jaar geleden ben ik in therapie gegaan (na de dood van mijn broertje) en ben ik mezelf gaan helen.Gaan herprogrammeren.Ik leerde van mezelf te houden,zelfrespect te krijgen,vertrouwen in mijn kunnen en in mijn kracht! Dat heeft mijn leven 180 graden gedraaid en zooo positief veranderd!! Daarna (na 9 mnd) ben ik het zelf gaan doen.Het spirituele pad op gaan.Mezelf afvragen wie ik was.Waarom ik hier ben,wat mij nou echt gelukkig maakte,wat mijn doelen waren,hoe ik op andere mensen overkwam,ik leerde mijn eigen aandeel te zien.Nam verantwoordelijkheid voor mijn eigen gedachtes,emoties en handelen.
Anderen begrijpen? Is kennis......jezelf begrijpen? Is verlichting! Ondanks de afgelopen 4 zware jaren? (Rechtszaak,2 keer verhuist binnen 1 jaar,andere baan,financiële moeilijkheden) probeerde ik toch positief te blijven en vechtte ik door op mijn persoonlijke battlefield.
Ok terug naar ex........
7 jaar single dus en pats boem!! Daar was hij! Tuurlijk had ik angsten! Ik had immers nog zat op te lossen binnen mezelf.Plus dat ik best kwetsbaar was nog emotioneel.Na een paar zeer geslaagde top dates?? Hield iets mij terug.Ik vroeg hem of we niet eerst vrienden konden zijn en ik mijn leven op de rit kon brengen.Toen heeft hij mij voor de keuze gesteld: of? Ervoor gaan samen? Of? Ik zou hem niet meer zien.Tuurlijk vond ik dat hij mij niet voor zo een keuze mocht stellen.Maar ja,het was zijn mening en dat had ik te accepteren.Ik dacht erover na (ik wist heus wel dat er bij hem ook angst meespeelde) En het enige dat ik regen mezelf zei was: "Nic? Als jij deze man laat lopen door je eigen angsten uit het verleden? Dan ben je ware liefde niet waard ook" Dus nam ik met liefde het risico om gekwetst te worden en besloot ik 100% voor hem te gaan!!
Mijn ex is geen makkelijke man.Zijn adhd speelt daarin ook een grote rol.Eerst doen? Dan pas denken of het nou wel zo'n slimme keuze was.Daarbij heeft hij nooit professionele hulp gezocht om aan zijn issues te werken.Er zit een hoop diepgewortelde woede in hem.Veel angsten.
Gelukkig heb ik altijd veel begrip voor hem gehad en kon ik mijn verwachtingspatroon steeds wat meer naar beneden brengen om het TOCH te laten slagen! Want ik zag een mooie potentie in hem! Alleen.....het moest er nog even uitkomen.Maar heel wat maanden later zag ik?.....dat onze wensen,ideeen toch verder uit elkaar lagen dan ii had gehoopt.Ik ben een hoogsensitief persoon (mede door mijn stoornissen) en ik WEET wat ik wil in een relatie!! Ik wil eerlijkheid,openheid,trouw,loyaliteit,discretie,puurheid! Hardop kunnen denken bij elkaar.Hoe gênant iets ook is.Hij weet alles van mij!!! Ik ben een open boek wat dat betreft.Mijn fouten,mijn valkuilen,allergieën,maar ook mijn mooie eigenschappen.Ik geef geen fuck om geld,maatschappelijke status,aanzien,macht,materialisme,ego,uiterlijk vertoon.Ik kan echt verliefd worden op iemands persoonlijkheid en kracht!
Mijn ex was nog lang niet eraan toe om deze confrontaties met zichzelf aan te gaan.Hoe meer ik hem wilde helpen? (En ondertussen mezelf ook natuurlijk...en ons) hoe meer hij mij van zich afschopte.Hij leek mij als boksbal uitgekozen te hebben....
Na de geboorte van ons zoontje (12 weken geleden) verslechterde de situatie.Hij werd steeds afstandelijker,killer,leek niet met de verantwoordelijkheid van het gezinsleven om te kunnen gaan.Ik had een pijnlijke keizersnede gehad? Maar stond na 5 dagen al zware huishoudelijke klusjes te doen omdat de muren op mij afkwamen! Hij zat als een zombie op de bank,helemaal in zijn eigen wereldje.Sindsdien? Heeft hij al zeker 4 keer kwaad zijn tassen kleding gepakt? En heeft zijn gezin in de steek gelaten.Soms een week,soms een paar dagen en nu zelfs twee weken.
Hij begon mij valselijk te beschuldigen ook.Dat ik een Vreemdganger was en dat ik maar een dna test moest laten doen omdat het kind niet van hem was (whaaat?!!) dat ik een leugenaar ben,hem in de zeik genomen heb.Dat ik hem alleen gebruikte om er financieel beter van te worden......zucht.....hij heeft zooo veel stomme dingen gedaan,gelaten dat ik er geen toekomst meer inzie nu.Verbaal,fysiek...deze man heeft totaal geen respect voor mij als mens.Als moeder.Ik ben er kapot van want hij leek echt mijn soulmate!! We hebben het zo intens fijn gehad samen! We waren zo blij met ons zoontje ook!! Maar hij kan er niks aan doen.Hij zit vreselijk in de knoop met zichzelf.Hij schopt mij van zich af en weet zelf niet eens waarom.Hinderden loze beloftes maar nul daden.Nu na dit afgelopen jaar??? MOET ik voor mezelf gaan.Ik ben het mezelf en twee zoons verplicht.Ik heb alles gedaan wat in mijn macht lag.Maar wat nou als de ander niet genoeg wil? En weg blijft lopen voor zichzelf wat hij al 37 jaar doet? Dan is het toch klaar gewoon??
Mijn verstand relativeert en weet dat het beter is Zo.Mijn hart huilt......
Ik ben er zo kapot van!! Maar het kan niet anders....hij zal dit pad zelf moeten lopen,ik kan dat niet voor hem doen.
Ik mag mij nu richten op mijn eigen leven.Ik ben druk bezig met een andere woonruimte zoeken (half jaar geleden mijn woning in Vinkeveen en mijn leven in Amsterdam opgegeven om hier bij hem ons nieuwe leven te beginnen in dit dorp).....ik ben bezig met maatschappelijk werk,urgentie,andere woonruimte,jeugdzorg,zelf tig telefoontjes plegen/mailen/afspraken maken.In de hoop dat ik snel overnieuw mag beginnen met mijn zoons.Er komt zooo veel op mij af! Emotioneel,financieel,praktisch etc.
Maar ja......ook dit gaat weer voorbij.Ooit zal ik trots zijn op mijn kracht en zal ik hier weer wijzer uitkomen.Ik vergeef mezelf...stomme keuzes bestaan niet,slechts wijze lessen.Ik heb helaas gewed op een kreupel paard.Maar ik ben mezelf dankbaar dat ik de kans op ware liefde durfde te nemen!! Sowieso heb ik een hoop over mezelf geleerd ook.Daar mag ik nog wat beter naar gaan kijken....
Pfffff.....lang leve de balans tussen het menselijk ego en het ware zelf.Ik heb er nu nog erg veel moeite mee...
Soms voel ik mij sterk,en nu voel ik mij gebroken en verlang ik terug naar de man wie ik dacht dat hij was....mijn soulmate,mijn maatje,mijn alles!!