Er zijn momenteel 0 gebruikers en 7 gasten online.
Baksteen
Mijn maag voelt aan als een baksteen,het gevoel dat je vanbinnen aan het sterven bent...Werken verloopt zeer moeizaam en soms neem ik snel een paar uurtjes verlof zodat ik kan gaan slapen,de realiteit eventjes ontvluchten zeg maar.Maar dan wordt je wakker en besef je weer dat alles voorbij is...Het is alsof ik alles wil uitbraken en dit terwijl mijn etenslust fel verminderd is.Huilen doe ik niet meer want ik wil verder gaan met opgeheven hoofd,schouders rechtop en een geforceerde glimlach als ik andere mensen passeer.En toch heb ik alle hoop in de liefde weer verloren! Ik kan er maar niet bij dat je een relatie opgeeft voor kleine futuliteiten,een relatie is verdomme van elkaar onvoorwaardelijk houden!(geweld/bedrog of andere zaken niet meegerekend) Maar blijkbaar ben ik 1 van de weinige die er zo over denkt want kom steeds het verkeerde meisje tegen.Ik voel me leeg,energiepeil staat op nul en toch word ik elke dag gedwongen om te vechten!Wat is dit leven hard,soms denk ik dat ik in de verkeerde tojd ben geboren.Sinds de emancipatie van de vrouw lijken steeds meer relaties gedoemd om te mislukken! Pas op,ik vind de emancipatie heel normaal en goed maar heb het gevoel dat vrouwen zich nu veel vrijer voelen om te doen en te laten wat ze willen en dan bedoel ik dus vooral met gevoelens spelen! Waarschijnlijk heb ik nu een verkeerd beeld van de vrouwen maar ik kan maar niet vatten hoe meedogenloos sommige kunnen zijn! Dit heb je natuurlijk ook wel bij de mannensoort,dus laat ons het erop houden dat de mens een egoistisch wezen is! Ik ben nu 26 jaar en heb diabetes maar dit verbleekt bij de pijn die de "liefde" mij laat voelen.Soms denk ik dat ik er niet voor gemaakt ben of dat ik in een verkeerde wereld ben terecht gekomen! Je denkt soms wel dat de dood een oplossing zou zijn maar daar heb ik de ballen niet voor,ben ook een sporter dus opgeven hoort er niet bij.Ik had mijn leven helemaal anders voorgesteld,nu ga ik stilletjes aan naar de 30 jaar en moet op liefdesgebied weer vanaf 0 herbeginnen! Een gezin zit er waarschijnlijk niet meer in,een nieuwe partner lijkt nu ook nog heel veraf...Ik voel me verlaten,kerstmis en nieuwjaar wordt weer een eenzaam gebeuren zonder partner! Sterkte voor al de andere eenzaten tijdens de feestdagen...
- Lostinthisworld's blog
- login of registreer om te reageren
Gebruikerslogin
Navigatie
Blog van Lostinthisworld
Recente blogs
Recente reacties
Syndicatie
Archief
- Februari 2003 (7)
- Maart 2003 (1)
- April 2003 (6)
- Mei 2003 (19)
- Juni 2003 (24)
- Juli 2003 (13)
- Augustus 2003 (24)
Citaat: Een gezin zit er
Een gezin zit er waarschijnlijk niet meer in,een nieuwe partner lijkt nu ook nog heel veraf
Dat vind ik toch wel ietwat dramatisch gesteld.
Je hebt nog 10 jaar de tijd om een nieuwe partner te vinden en voort te planten.
Zo voelt het wel aan,een
Zo voelt het wel aan,een partner om het leven mee te delen vindt je niet op 1,2,3...als je die dan al denkt gevonden te hebben dan start je ook nog niet meteen een gezin. Maar achja een levenspartner is het grote doel,al lijkt dat heel ver weg voor mij!
Lost....
Probeer het eens niet zo graag te willen....je kunt zoiets niet afdwingen....het komt vanzelf of niet.
Maar daar kun je echt zelf niets aan doen...zoek naar andere leuke dingen en ga daar helemaal voor.
Dat zorgt voor afleiding en verzet je gedachtes.
Sterkte hoor!
...
wat jij bij vrouwen voelt, voelen vrouwen bij mannen,
er lijkt ook geen een serieuse man rond te lopen, (terwijl dat wel zo is, maar op t moment dat dit wordt gezegd zit je in een dip)
ga eens bij je zelf afvragen.... hoe heb ik t eigenlijk in mn eentje?
ben ik tevreden met mn leventje, doe je toch wel je ding, en ga je toch wel naar verjaardagen, de sportclub oid..
en wie zou dat kunnen aanvullen?
ik geloof dat er voor iedereen wel iemand is weggelegd, we vallen niet allemaal op dezelfde, dus keus genoeg,
en waarschijnlijk kom jij je grote liefde wel op n latere leeftijd tegen, liefde is niet aan leeftijd gebonden, echt niet,
de een is 15 en heeft zn grote liefde, de ander 50 en is helemaal gelukkig,
probeer t ruim te zien, je bent in mijn begrippen nog erg jong,
jij bent echt nog niet klaar hoor! iedereen is met n doel hier in t leven, en miss moet jij nog even wat anders doen, waar jij al je energie voor nodig heb, begrijp je?
t komt echt wel goed met jou, we zijn tenslotte gemaakt om lief te hebben,
x sterkte
26... en dan al levensmoe?
26... en dan al levensmoe?
Voor hetzelfde geld loop je morgen iemand tegen 't lijf waarmee je je hele leven samenblijft!
Die kans is alleen maar klein omdat je je niet prettig voelt met jezelf... dat lees ik ten minste tussen alles door. Diabetes hebben is rot, maar betekent alleen maar dat je extra goed voor jezelf moet zorgen! Zorg dat je het leuk maakt, zoek vrienden op, ga dingen doen, sporten, weet ik veel... en denk niet dat daar perse een partner bij moet. Zeker niet in termen van 'termijnen'... voor de feestdagen, voordat ik te oud ben om me voort te planten...
Niet alles is te plannen namelijk. Het komt zoals het komt. En komt het niet, dan zou het wel erg rot zijn als je je hele leven in het teken hebt gezet van het vinden van een partner.
Ik ben een stuk ouder en kan ook weer bij 0 beginnen... dat gaat je hele leven door en garanties krijg je helaas ook al niet...
Die eerste zin staat daar wel
Die eerste zin staat daar wel een beetje lullig, zie ik nu. Bedoel ik niet zo, sorry... Bedoel het meer als een 'kop op', ook al is dat maar wat moeilijk als je het even niet meer ziet zitten... (weet ik helaas zelf ook goed).
Allen bedankt voor de lieve
Allen bedankt voor de lieve woorden!
@ Chrisz geen probleem ik versta het wel
Het is gewoon zwaar om te accepteren...Ik ben jarenlang single gebleven juist om mij af te schermen van de uiteindelijke pijn die het veroorzaakt bij een breuk maar dan kwam plots mijn ex in men leven,zij wou mij niet opgeven en bleef maandenlang achter mij aan zitten...Uiteindelijk ben ik er voor bezweken en wou ik het een kans geven,alles leek goed te lopen en ik ben iemand dat in het begin wat terughoudend is maar naarmate de tijd vordert zich steeds meer hecht aan die persoon.
Bij mij groeit de liefde altijd ipv af te nemen,ik zag haar steeds liever en liever.
En dan is het opeens weer gedaan,terug bij af!
Zware teleurstelling,je geeft je dan uiteindelijk prijs en dan loop je weer met je neus tegen de deur.(alsof alles gelogen was)
De liefde zat echt in haar ogen dat kon ik zien,ze kon mij uren in de ogen staren en met mij praten over onze toekomst...
Ze had zelfs al namen in haar hoofd voor onze mogelijke kinderen later en toch stopt het zo plotseling,hoe kan je dan ooit nog geloven in de ware liefde vraag ik mij af?
Als ik al iemand nieuw zou ontmoeten dan ga ik sowieso in mijn achterhoofd denken van zou dit wel de juiste persoon zijn...Ik geef mij niet zomaar aan iemand!
Ik moet zeggen dat ik haar wel dankbaar ben voor de mooie momenten die we hadden maar de pijn achteraf is ontiegelijk zwaar en weegt tegen niets op.
Ik haat haar niet eens omdat we zo'n fijne momenten hadden samen,(zij kon mij doen lachen als niemand anders)ook al kan ik het niet begrijpen dat ze dit zo makkelijk wilt opgeven...
komt goed.
Lieve lost.
Het houd niet op, je bent pas 26 dat is nog hartstikke jong.
Geniet eerst van het leven en zorg dat je zelf goed in je vel zit.
Als je zelf goed in je vel zit straal je het ook uit naar andere en dan komt die vrouw vanzelf.
Voortplanten komt wel goed(sommige mannen schieten nog raak op hun 70ste).
Ga eerst genieten van het leven leef je dromen na.
zoek iets om je tijd mee te vullen.
26 jaar is toch niet oud?
Ik vind 26 zeker nog niet te oud om het idee van een gezin al te schrappen. En zeker niet voor een man. Om maar en voorbeeld te geven: mijn vader is 4 jaar ouder dan mijn moeder. Zo ongeloofwaardig is het dus niet dat je een vrouw leert kennen van 22-26 jaar oud. En er zijn er toch weinige die dan al meteen kinderen willen.
Sommige vrouwen zijn inderdaad meedogenloos. Net zoals sommige mannen. Ik denk dat deze site dat wel bevestigd. Ik denk ook vaak dat ik gewoon te zwak ben en niet rationeel genoeg zoals andere mensen. En zelfs zo zwak dat ik het niet zou kunnen om zelfmoord te plegen. Dat gevoel is heel erg. Je bent niet dood noch levend.
Als je met zelfmoordgedachten
Als je met zelfmoordgedachten rondloopt, dan heb je waarschijnlijk een flinke depressie te pakken. Ik zou daarom eens overwegen om hulp te zoeken.