Mijn vriend en ik zijn (of waren) een jaar samen. De eerste maanden waren echt fantastisch, we praten constant over samenwonen, beestjes, kindjes, altijd samen zijn, maar ik ben daar iets voorzichtiger in en denk misschien iets te veel logisch na...hij wou al meteen samenwonen terwijl het voor mij iets te vroeg was, ik ben voorzichtiger geworden omdat ik al enkele tegenslagen achter de rug heb. Het was ook zo dat ik degene zou zijn die alle opofferingen zou moeten doen, we wonen nl een uur bij elkaar vandaag en hij heeft zn eigen huis dus ik ging ook altijd naar daar, hij nooit naar hier, maar dat was ook wel omdat ik het zelf zo wilde. Maar het kwam er dus op neer dat ik alles hier zou moeten opgeven; thuis weg, ander werk zoeken, enz...maar ik heb van begin af aan gezegd dat ik daartoe bereid was, ik enkel wat tijd nodig had.

Maar hij is zich daar inwendig over beginnen op te winden zonder er al te veel over te zeggen, dat en andere dingen, bvb dat ik niet genoeg zeg dat ik hem knap vind, dat hij zich afgewezen voelt omdat ik vroeger wil slapen als hij (hij slaapt gemiddeld om 2-3 uur, ik om half 11 ofzo)

We hebben het daar de eerste maanden over gehad, en ik ben toen er wel wat op beginnen letten dat ik regelmatig zei dat hij er goed uitzag enzo, maar dan was het volgens hem alleen maar omdat ik wist dat hij dat wou niet omdat ik het meende, van een vicieuze cirkel gesproken!

Sinds mei is hij verandert, hij is afstandelijker, korter, doet geen moeite meer voor mij, ik geef heel veel liefde, krijg weinig of niets terug...hij zegt dat hij zich ongelukkig voelt maar niet weet waarom, of wil het niet zeggen, ik dacht dat het te maken had met het feit dat zn vader vorig jaar overleden is, een verlate reactie ofzo, maar nu blijkt dat het om al de bovenstaande redenen is...

Gisteren heb ik per toeval een ticket van de zoo gevonden van 30/5 en ben ik verder gaan zoeken en heb op zijn kast een 'verjaardagsbox' gevonden vol brieven en liefdesverklaringen van een meisje waar ik nog nooit van gehoord had...

Ik heb hem ermee geconfronteerd en hij zegt dat hij met haar is beginnen praten op msn omdat hij zich zo tekort gedaan voelde voor mij dat zn zelfvertrouwen zo aangetast was, dat hij het nodig had tegen iemand zn verhaal te doen die naar hem luisterde en hem gelijk gaf. HIj zegt dat ze een paar keer afgesproken hebben, maar dat er niks gebeurt is.

Hetgeen mij kwetst is dat hij al een half jaar of langer rechtuit in mijn gezicht liegt, we hadden nl duidelijke afspraken dat het not done was met anderen praten over persoonlijke dingen op msn (hij is zelf heel jaloers) en we vroegen elkaar regelmatig of we nog iemand gesproken hadden ofzo en hij zei altijd maar nee, nee, en was zelf vol veroordeling als hij iemand kende die iets deed achter de rug van zn vriend of vriendin!

Wat moet ik nu doen? Hij schuift de schuld half op mij omdat hij zich onterecht behandeld voelde ivm zijn onzekerheden, maar ik zie hem zo graag! Ik zie de ganse tijd die brieven voor mij vol liefdesverklaringen en weet niet wat ik nog kan geloven?

Alsjeblieft, raad?