Er zijn momenteel 0 gebruikers en 5 gasten online.
Beetje leeg
...en daar is het dan: dat beetje lege gevoel.
Ik heb haar de zin verstuurd: "Ik wil je graag mee uit eten nemen, wil je met me uit eten?"
Ik lees net de reactie:
" Hoi...., dankje voor het aanbod, maar liever niet. Groet van..."
Jammer hè!
Ik ben blij dat ik het verstuurd heb, rustig, vriendelijk, en zo was haar antwoord ook.
Ik denk dat ze het ook lastig vindt. Het is makkelijker om te gaan eten als ze niets meer voelt, het breekt het ijs, elkaar weer eens zien, we wonen in dezelfde buurt, en het zou makkelijker zijn voor iedereen, kinderen ook.
Ik denk ook niet dat ze meteen ander is, dan zou dit ook een mooi moment zijn het mij te vertellen, makkelijker voor haar en mij als we elkaar tegen komen, en ze gunt het me ook denk ik dat te weten.
Ze ziet het niet als vervelend, dan zou haar antwoord anders zijn, of geen.
En daardoor, doordat het logischer zou zijn elkaar te zien als ze niets meer voor me voelt, denk ik dat ze er ook verdrietig onder is. Logisch ook, we wilden veel samen, dat gaat niet zomaar weg. Ook niet als je met een ander bent.
Maar het maakt niet uit hoe ik het interpreteer. Ik voel me leeg.
Ik moet die leegte nu opvullen. Eerst met yoghurt, vruchtjes en honing (ja, daar houdt zij ook zo van, van haar geleerd!), en dan met verder gaan. Niet steeds denken haar te zien. En ook weten dat dat niet uitmaakt.
Ik vind het zo jammer, ik vind haar lief. Ze voelde zich vaak niet goed, ook voordat we elkaar leerden kennen. En het was zo speciaal dat we vertrouwen hadden in elkaar.
Ik denk niet steeds aan haar, sterker nog, was er steeds minder mee bezig. Maar toch wel nu en dan natuurlijk, vooral weten dat ik het liefst met haar zou zijn.
Er is een liedje van de Trockener Kecks, weet niet precies meer, maar het ging ongeveer zo:
"..ze loopt eenzaam over straat...en dan struikelt ze en valt, er is niemand, die haar oppakt...en wat je ook denkt, en wat je ook zegt, je weet diep in je hart...het komt nooit meer goed.."
...echt zo jammer. Ik vind haar erg lief.
- Kuil's blog
- login of registreer om te reageren
Gebruikerslogin
Navigatie
Recente blogs
Recente reacties
Syndicatie
Archief
- Februari 2003 (7)
- Maart 2003 (1)
- April 2003 (6)
- Mei 2003 (19)
- Juni 2003 (24)
- Juli 2003 (13)
- Augustus 2003 (24)
@Kuil
Elk einde is een nieuw begin... Ook jouw leegte zal weer opgevuld worden, niet met yoghurtjes alleen
Doe dingen met andere mensen, ga buiten en voel hoe de leegte langzaam aan weer weg kwijnt. Er komt een dag dat alles wél goed komt, ook al betekent dat dat jullie elk je eigen weg gaan. Heb vertrouwen in jezelf. Liefs en sterkte
@kuil
wat een mooi blog, heel ontroerend ook .. hoe liefdevol jij terug kan kijken.
Toen ik las dat ze niet met je wilde gaan eten wilde ik bijna roepen WAAROM NIET ??
Maar misschien ook , wat jij zegt , het haar ook pijn doet en daarom maar liever niet ...
Het is ook heel jammer en ik vind het echt mooi om te lezen dat je haar toch nog steeds lief vind..
@Kuil
Kuil, ik heb wel bewondering voor je. Ik vind dat je het netjes gedaan hebt. Trek je niets aan van wat anderen denken, he... of jij nou een man bent of niet... Je moet je eigen pad hierin lopen, en dat heb je gedaan.
Nu lukt er effe niks he. Kijk over een paar maanden maar, hoe je er dan voor staat! Eerst maar weer andere dingen gaan doen. En dat komt echt wel weer!
Heel veel succes!
Dank je wel voor jullie
Dank je wel voor jullie reacties. Ik wilde dat deze blog meer was dan een momentopname.
We leven in hetzelfde gebied. Winkels, cafés, kinderen komen op zelfde plekken... Ik vind dat lastig: vermijd ik die winkel of niet, kan ik 'ja' zeggen als vrienden naar dat café willen...en ook, wat als we op het strand ineens naast haar terechtkomen? Opstaan met dochter en weggaan? Nee - praten dan? Geen idee. Mijn dochter wil de hare bellen, ze gingen veel met elkaar om. 'kan dat?'...."Ik weet het niet, wacht maar even"...
Ik heb haar gebeld, ze nam nam niet op. Ik schreef een bericht, sms, precies over dit: Ik vind het heel jammer, maar ik respecteer je wens. Er is alleen een heel praktische kant aan:
"Als ik ben waar jij bent, denk je dat ik je volg ofzo, of daar ben om jou te zien. Dat wil ik niet, niet voor jou, niet voor mij. Dus ik heb dat vermeden, dat wordt lastig als we straks verhuizen, nog dichterbij. Kunnen we het daar dan even over hebben, geen eten dus, maar even bellen? Balans brengen?"
Nee, dat wilde ze niet. En of ik haar daarin wilde respecteren.
Het gaat er mij niet om of dat stom is van haar of niet. Ze heeft blijkbaar besloten nul contact te hebben, en dat volgt ze. Ik wil haar daarin respecteren, maar zo makkelijk is het niet, al dat vermijden. Er is vanuit "respecteer geen contact" een heel aantal lastige situaties. Ik verwacht niet dat we die gaan voorbereiden, het gaat per moment. Maar weten waar je staat is wat anders: "Okay, weet dat ik daar niet ben voor jou, weet dat ik daar ben, omdat ik daar nu ga wonen, zoals al maanden in de planning ligt" (alleen weet zij dat niet, want we praten niet).
Ik wil heel graag die persoon blijven, lief en geduldig, maar wanneer kunnen we nou eens kwaad worden, of een boze tekst sturen? Ik hield juist zoveel rekening met haar de laatste paar maanden, en er zijn ook de kinderen die iets moeten horen (geen kinderen samen).
Wanneer nou eindelijk eens "goed, zak er dan maar in", wanneer mag ik eens boos worden? Ik werd dat wel eens tijdens de relatie, zij ook. Maar erna, drie maanden nu, nooit. Ik accepteerde haar voorwaarden, in hoe we omgingen met geplande concerten, afspraken die al stonden enzo. En wil haar echt niet aan haar woord houden, zoals toen ze zei "tuurlijk komen we bij elkaar op de thee", ik weet dat dat niet reeeel is.
Maar als ik haar moet respecteren, moet er toch ook iets van respect terugkomen? Ik hoef er geen credit voor, de plekken in de stad die ik voor haar vermeden heb, maar als het iets is wat me dwars zit, hoe daarmee om te gaan, kun je er toch wel even over praten? Dat is toch ook respectvol?
Ik heb geen idee waar ze nu staat, misschien in een nieuwe relatie, misschien niet. Over het algemeen gun ik haar het beste. Maar dit strookt zo in tegen hoe ze zei te zijn of te willen zijn: "respect voor de kosmos die ons samenbracht; met open hart mensen tegemoet treden, respectvol en lief; durven kijken naar wat de ander nodig heeft, zonder je eigen wensen te vergeten- balanceren dus", enzovoorts.
Ze reageerde niet op deze sms, waarin ik vertelde dat ik juist om haar wens, en ook om mijn moeite ermee, en ook om iets te zeggen over hoe we met 'contact hebbende tieners' omgaan, wilde weten waar ze stond, groeten we of niet, enzovoorts.
En nu ze niet reageerde op die 'vervolg tekst', zit ik vast. Het was gisteren in de namiddag, dat schrijven, het is nu 06:00. Over 1,5 uur maak ik ontbijt, voer ik dieren, maak ik daarna mijn dochter wakker. En ik ben hier zo verdrietig over, in de war ook - wie ben ik hierin?
Ik wil niet meer die zijige man zijn, die steeds maar rekening houdt 'met'. Ja, dat wil ik wel, lastig om een ander te worden, maar iedere keer die andere wang toekeren...ik blijf niet meer over. Ik wil haar spillen hier niet meer ("haal ik wel eens op, of breng maar langs, drinken we thee"). Wil ze niet weggooien, haar favoriete dvd's, cd's, boeken. Dus ik stuur ze wel op...en ze woont nota bene 3 straten verder.
Maar er is meer nu...dit is zo lastig, ik wil andere dingen ook niet meer, gedichtenbundel van haar gekregen, dat soort dingen.
En ik wil eindelijk, eindelijk eens zeggen: " Ik heb geen idee waar ik dit aan verdiend heb, je gedraag je zonder greintje warmte, compassie of begrip. Zonder enig respect voor de liefde die was of had kunnen zijn."
Weet je, het lukt me verdomme niet eens! Die regels hierboven, zijn dat de regels van iemand die kwaad is? "de liefde die had kunnen zijn", nee, ik ben nog steeds haar naar de mond aan het praten als ik dat schrijf. Ja, mijn woorden, mijn gevoelens, maar als ik dat nu schrijf, in plaats van:
" Allejezus, wat maakt het veel herinneringen kapot dat je zo doet. Zak er even in, ik wil je niet meer kennen, groeten. Je bent het niet meer waard"
...met woede afsluiten....ik wil het niet, ik heb er een hekel aan. Ik wil de boel open houden, zodat we hallo kunnen zeggen, kunnen glimlachen vanaf nu tot het einde, want we wonen straks nog dichter bij elkaar. Kunnen glimlachen om wat eens was, rustig, in balans.
Daar hoort geen woede bij. Maar waarom verdomme lukt het anderen wel, lukt het haar wel, een koude tekst te sturen, een boze tekst? Misschien voelt ze zich anders, en schrijft juist dat om het moeilijke weg te duwen.
Maar ik wil ook wel eens schreeuwen wat ik voel. Ik wil na dit 'contact' niet weer morgen in die buurt zijn, een zijige glimlach klaar op mijn gelaat: "ho-hoi!" als ik haar tegenkom.
Ik wil boos, ik wil laten weten, ik wil op mijn strepen staan en kwaad mogen reageren, ik wil niet 'ho-hoi!' op straat...ik wil aankijken, doorlopen, of niet aankijken, of boos, wrevelig. Ik wil kei- en keihard deuren dichtslaan. Ze opendoen, en weer keihard dichtslaan.
Ik wil haar schrijven " zak er dan maar in, je bent het niet waard"..
....maar iedereen is het toch waard? Iedereen is het toch waard lief benaderd te worden, vergeven te worden, vriendelijk bejegend te worden?
Waarom ik dan niet, niet door haar?
Wat een verhaal - ik wil luisteren naar een van mijn vrienden, die zegt:
"Opzouten met alles wat met haar te maken heeft, en vertel haar dat."
....en dan kom ik weer met mijn "ja, maar het is ook voor haar moeilijk..."
" Opzouten dan maar, ik groet je helemaal niet meer" ?
....wat helpt schrijven. Ik
....wat helpt schrijven. Ik schreef net naar iemand anders, en realiseerde me tijdens het schrijven dit:
Ik wil niet boos reageren omdat ik boos ben, ik wil boos reageren omdat ik eindelijk wil zien dat ze verdriet heeft, zien of horen, dan pas zal ik rustig zijn.
Heel erg omdat te zien bij me.
Niet boos teksten omdat ik boos ben, maar verdiet creëren, omdat ik verdriet heb, wanhoop creëren, omdat ik wanhopig ben.
Zo, hoe verlies je jezelf.
Wat een foute boel.
@kuil
Boosheid helpt soms om het verdriet te verwerken, boosheid ontstaat uit onmacht. Je voelt je onbegrepen, je kan niks aan de situatie veranderen, je kan haar niet bereiken. Maar uiteindelijk wil je niet boos zijn op haar als persoon. Goed dat je het even lekker van je afschrijft, maar niet naar haar. Het feit dat ze niet op jouw vragen reageert vind ik net wel heel respectvol van haar. Dat is haar visie, ze kiest voor de korte (maar hevige) pijn omdat ze niet wil dat je lang moet lijden. Later zul je haar nog dankbaar zijn hiervoor. Maar lieverd, ik begrijp heel goed dat het je verscheurt, dat je niks liever wil dan met haar praten of haar vasthouden. Maar wat heeft t voor nut, wat brengt t op? Niks als de relatie geen toekomst meer heeft, laat elkaar maar weer gewoon even tot positieven komen. Laat het nou maar even. Een hele dikke knuffel van mij en liefs, je komt er vast en zeker uit! Dat beloof ik je, wij zijn er voor jou!
Ha Kuil!!!!
Ha Kuil,
ik lees je blog. En ik lees hoe moeilijk jij het hiermee hebt. En dat je zoooooo erg je best doet om respectvol te blijven, en netjes met haar om te gaan..... En dan loop je tegen een muur, he! Zij beschuldigt je van stalken, zij reageert niet, zij negeert je. En dat doet pijn, dat doet enorm pijn.
En toch, he.... zijn dat de goede eigenschappen van jou. Zoals je het hier beschrijft. Jij blijft respectvol, jij wil haar alleen maar mededelen dat je er verdriet van hebt. En je bent bereid haar antwoord te accepteren. Maar je krijgt geen eens een antwoord...... Dus je kan dat niet eens accepteren. Pffffffttttttttt.... wat willen ze dan eigenlijk van je????
Maar soms moet je wat oppassen voor je eigen goede eigenschappen, he. Jij bent te respectvol naar haar toe. En daardoor donder je soms jezelf voorbij! En daar word je woedend van. Maar eigenlijk mag je die woede niet uiten. Van jezelf. Want je houdt toch van haar? Je vindt haar toch lief? En je wilt haar respectvol benaderen? En daardoor kom je in de knoop met jezelf! Jouw goede eigenschappen gaan zich tegen je keren! Want je bent ook wel woedend! En zij behandelt je niet zoals je zou willen dat ze zou doen..... En jij blijft dat respectvol aankijken. Maar.... je bent ook woedend. Ik ken dit hoor, iedereen die me hier een beetje kent weet dat dit een grote valkuil is..... Voor mij. Jouw absoluut goede eigenschappen, een onvermoede valkuil.
Accepteer maar dat je ook woedend bent, hoor. Zet dat respectvolle maar eventjes aan de kant. Ga eerst maar accepteren dat het uit is, en dat er op dit moment geen contact mogelijk is. En dat is niet jouw schuld, en jij hebt er je best voor gedaan, maar het lukt niet. Nu effe niet. Hoe voorzichtig jij ook bent, hoe respectvol jij ook bent, de andere kant ziet dat niet, wil dat niet, snapt dat niet, kan het niet zien of interpreteert het volkomen fout. En er is nu niet over te praten. Er is nu absoluut niet over te praten. Dus...... terug naar jezelf. Dit heeft geen zin meer. Nu niet. Eerst moet er afstand komen. Zij moet ruimte in haar kop krijgen, jij moet weg uit het alleen maar respectvol zijn en ondertussen je woede onderdrukken. Je bent niet meer respectvol. Je gaat weer voor jezelf zorgen!
Word maar kwaad. Schrijf haar maar die brief, dat je ernstig pissig bent. (Of je die brief op moet sturen???? Nou ja.... eerst drie weken laten liggen, he!!) Scheld haar maar verrot, tegen je vrienden! Maar laat jezelf toe dat je ook kwaad bent. En dat je afstand neemt! En dat jij je best gedaan hebt! Nu! En dat dat nu niet werkt!!!! Nu niet!!! Negeer haar ook maar. Kom de komende weken maar door. En daarna.... komt er wel eens een moment om met haar te praten. Want je gaat haar toch tegenkomen. En uiteindelijk wordt er dus wel gepraat. Maar het is nu niet de juiste tijd daarvoor. Voor haar niet. Maar ook voor jou niet. Want je bent ook kwaad op haar!!!! Wees dus ook kwaad op haar. Gun dat jezelf.
Zo..... of ik het juist inschat? Ik weet het niet.... Ik beschrijf mezelf, he! Misschien heb je daar wat aan.
@kuil
Lieve kuil , met een glimlach moest ik even terug denken aan je blog `een laatste bericht `waarin je ineens uit het niets je stappen puntsgewijs wist neer te schrijven en met een tegen antwoord kwam die voor jou eigenlijk zo logisch en goed was om te doen.
Je eigen enorme gevecht met je verdriet en gemis en al de tijd blijf je een gentleman, zelfs zonder ooit een onvertogen woord over je ex en dat siert je echt. Maar lieve Kuil, misschien zou het eens goed zijn om wel uit je slof te schieten , een uitlaadklep voor je emoties en eens een keer hardgrondig vloeken kan ook soms zijn nut eens hebben.
Het blijft moeilijk want al wil je niet aan haar denken toch overal kom je herinneringen tegen op plaatsen waar jullie zijn geweest, dat doet zeer .. en dat is slikken keer op keer. De pijn van de breuk zal eerst gesleten moeten zijn denk ik voordat je er in de toekomst minder moeite mee zult hebben.
Ga niet twijfelen aan je eigen ik, blijf jezelf ten alle tijde , de vertwijfeling die je nu bij jezelf in gang zet komt dat omdat je op de hele situatie geen vat meer hebt?,het niet kunt sturen ook door de teleurstelling dat ze weinig tot geen reactie geeft en jij alles zo graag het anders had gezien.
Die spullen is toch helemaal niet zo moeilijk , maar ik snap je gedachte mss wel... toch zou ik het gewoon opsturen al is het drie straten verder, probeer het niet vast te houden als iets tastbaars nog .
Of als excuus voor wie weet tzt...komt tijd komt raad misschien.
Het is lastig natuurlijk als je ook nog heel dicht bijelkaar woont, waardoor jij nu allerlei oplossingen zoekt voor het geval je elkaar tegen het lijf loopt. Niet alleen je reactie daar dan al op maar ook om gelegenheden te ontwijken op tijdstippen dat zij daar is.
Maak het jezelf niet zo moeilijk, het is onmogelijk om alles onder controle te willen houden dat gaat echt niet lukken.
Durf het aan om dingen ook gewoon op zijn beloop te laten, maak je daar nu eens niet zo druk om . Probeer het te nemen zoals het komt en dan zie je vanzelf hoe je reageren gaat , hoe dan ook maakt die uitkomst het voor een volgende toevallige ontmoeting meteen al makkelijker.
Het is moeilijk maar probeer alles meer aan het toeval over te laten , maak het jezelf een beetje makkelijker en ik hoop dat je daardoor een beetje meer rust in je koppie krijgt .
Je weet dat jou niks te verwijten is dus jij kunt haar recht in de ogen blijven aankijken en al draag je haar natuurlijk nog steeds een warm hart toe ,het is nu zoals het is en laat het toeval de rest voor je doen.
Probeer het ... als je wilt
Liefs
Hortensia