Ter verduidelijking: mijn vriend weet eigenlijk alles.
Ook omdat ik hem heel veel zeg, maar ook omdat hij eerder de dingen ziet dan ik.

Maar ik heb eens wat nagedacht he, alle, eigenlijk moest ik er zelfs niet voor nadenken.
Ik zat de laatste 2 weken weer in een heel moeilijke periode, druk door school, heel veel angst en paniek in mijn hoofd, en daar kwam de maandelijkse bezetting van de russen nog bij, dus ik heb emotioneler gereageerd dan ik het eigenlijk zelf voel.
Want als ik eerlijk ben: ik hou van mijn vriend. ik wil met hem oud worden en hij is mijn spetter, gisteren, vandaag ?ɬ®n morgen ook!
en die speelkameraad, daar heb ik nu ondertussen nog een paar gesprekken mee gehad en 'gevoelens', nee die heb ik eigenlijk toch niet voor die jongen. Hij is wel heel lief, maar khou hem dan liever als gewone kameraad, dan iets meer, want ja, zoals reeds gezegd: het gras is altijd groener aan de overkant.
en die kriebels die ik soms voel, tja hij is gewoon superknap en heeft zo een parfum waar ik gek van word, wie die ook draagt, daar zal het wel door komen denk ik.

Maar ik denk dat ik zo een beetje ineen zit: ik heb nooit veel gemogen thuis en dus eigenlijk nooit veel ontdekt of meegemaakt in de puberjaren waar je normaal alles moet ontdekken. En mss daarmee dat ik nu nog steeds aan het rondzien ben, van wat er allemaal te bezichtigen valt... op alle gebied...
En misschien wil ik eigenlijk ook gewoon zien hoe ik nog in de markt lig, zou dat kunnen?

Maar dus, om mijn verhaal wat te rechtvaardigen: Met mijn vriend speel ik altijd open kaart!
En ik wou niet echt weten eigenlijk welke beslissing ik moest nemen, gaan voor X of voor Y, maar eerder wou ik zien of nog mensen zo dezelfde situaties meegemaakt hebben... Maar dit is duidelijk niet zo...

Toch heel erg bedankt voor de eerlijke reacties!!!

xxx