Er zijn momenteel 0 gebruikers en 1 gast online.
Ben niet meer mee
met mezelf.
Ik lees vaak dat je ldvd op een goede manier moet verwerken..niet opkroppen, niet wegsteken. Dat is belangrijk. Ook naar de toekomst toe.
Je moet je verdriet over je laten komen. Door al die fases heen. Maar ben niet meer mee met mezelf. Denk er constant aan dat wel maar ergens blokkeert er iets denk ik. Zou het de vermoeidheid zijn? Voel me in een roes..
Tot tweemaal zeiden ze me hier dat ik in een ontkenningsfase zit. Zou dat zo zijn? Hoe fel kan je iets ontkennen als je ex voor iemand anders gekozen heeft? Natuurlijk glipt er van tijd tot tijd de gedachte binnen dat het misschien ooit nog wel goedkomt. Maar het voelt meer alsof ik mezelf even, heel even rust wil geven. Maar ben ook weer niet gek..weet dat het niet meer goed komt. Zelfs al zou hij morgen voor de deur staan. Het maakt het allemaal niet ok.
Ik wil niet meer denken aan de pijn, aan hem, aan hoe ik me in de steek voel gelaten. Het voelt aan alsof ik ergens energie in steek daar waar het niet nodig is. Wil niet meer stilstaan bij hoe het is gebeurd..Hoe hij haar heeft leren kennen, hoe hij waarschijnlijk zei dat het al lang slecht tussen ons ging, maar aan hoe dit uiteindelijk de beste beslissing is geweest. De vragen en gedachten komen wel op natuurlijk maar probeer ze netjes opzij te zetten. Het maakt niet uit toch?
Ben ik mezelf aan het voorbijlopen?
- amber11's blog
- login of registreer om te reageren
Gebruikerslogin
Navigatie
Blog van amber11
Recente blogs
Recente reacties
Syndicatie
Archief
- Februari 2003 (7)
- Maart 2003 (1)
- April 2003 (6)
- Mei 2003 (19)
- Juni 2003 (24)
- Juli 2003 (13)
- Augustus 2003 (24)
Amber11
Ik herken zoveel van wat je schrijft, maar ik denk dat jij jezelf echt de tijd moet geven. Ik ben al ruim een jaar verder en denk ook vaak terug, toch worden die momenten minder. Ook het verdriet is minder heftig.
Ik vind het heel normaal dat je deze gevoelens hebt, je bent alles aan het verwerken.....
Soms geef ik mezelf een schop onder mijn kont, dat helpt soms wel en soms niet. Hoe hard het ook is, het leven van onszelf en om ons heen gaat gewoon door.
En de energie die je er nog insteekt, tja dat zei mijn maatschappelijk werkster ook.... zonde van je tijd. Makkelijk gezegd natuurlijk, maar hoe kan je je gedachten stopzetten? Afleiding is zo'n beetje het enige wat helpt! Tuurlijk, is ook maar tijdelijk maar kan erg fijn zijn.
Sterkte meid!
Letje
@amber
Hoi Amber,
Je schommelt tussen verstand en gevoel en dat is heel normaal. Verstandelijk weet je het wel dat het niet meer goed komt en dat je weer vooruit moet gaan kijken...maar je hebt gewoon nog steeds gevoelens voor hem en dat kan je gewoon niet zomaar negeren. Ik weet er alles van meid. De ene dag denk je dat je er over heen bent en de andere dag zak je weer terug in je emoties en mis je de leuke tijd. Laat het gewoon gaan en heb er vertrouwen in dat het uiteindelijk echt wel gaat slijten.
Probeer je zelf er uit te trekken uit die emoties als het weer is met je op de loop gaat, zoek afleiding. Ik weet het het is heeeeel moeilijk.
liefs en sterkte
Hey amber
Las toevallig je stukje en dit viel me op:
Wil niet meer stilstaan bij hoe het is gebeurd..Hoe hij haar heeft leren kennen, hoe hij waarschijnlijk zei dat het al lang slecht tussen ons ging, maar aan hoe dit uiteindelijk de beste beslissing is geweest. De vragen en gedachten komen wel op natuurlijk maar probeer ze netjes opzij te zetten. Het maakt niet uit toch?
Nee, dat maakt ook niet uit. Maar dat is ook het gekke van ldvd, want eerst denk je de ander dit en de ander dat en de ander zus en de ander zo. Maar ja, het houdt een keer op met die ander die je niet meer ziet. En dan komt het andere stuk (en misschien ook het enige dat werkelijk is): jij. Je gebroken verwachtingen, je eigen wensen, je gekneusde ego, het gemis aan warme armen en een luisterend oor in huis... De minder mooie dingen die je van jezelf hebt leren kennen in zowel relatie als in het uitgaan. Dus, loop je jezelf voorbij? Nee, ik denk dat je net even op de grens zit tussen ja maar hij en ja maar ik.
Overigens, in die hele rouwperiode van mijn eennalaatste relatie had ik ook zomaar een week tussendoor dat ik me bijna euforisch gelukkig voelde en bevrijd... Je mag soms ook wel even rust van al dat verdriet, je bent tenslotte niet je verdriet. Maak je geen zorgen en wees lief voor jezelf.
Greetz!
Looney