Pwaaahhh!!! Soms word ik er knettergek van! Bijvoorbeeld dat ik wakker met een spanning in mijn buik, hart, keel en ogen. Ik zou wel willen janken, maar het komt er maar niet uit. Heel irritant is dat. Mensen denken dan dat je nooit je gevoel wil uiten. Onzin, ik wil dat wel, maar er zit me een soort blokkade in de weg. De spanning blijft zitten, wat heel erg vervelend is.

Is er iemand in dit gezelschap die een cursus janken kent?

[EDIT 16 maart 2008, 13:24]

Nou wil ze ineens dat ik me NIET uit.

Dat ik mijn portie intimiteit met vrouwen voorlopig wel heb gehad, moge duidelijk zijn. Maar frustrerend is een aantal dingen nog steeds. Bijvoorbeeld dat als ik me kwetsbaar opstel naar Sofie, dat ze dat nu niet kan gebruiken, terwijl ze het vroeger erg moeilijk vond dat ze het gevoel had me niet te kunnen bereiken. HIER BEN IK TRUT! DIT WAS TOCH WAT JE VROEGER GEMIST HAD!

Hoe DURFT ze tegen me te zeggen dat ik niet in mezelf kan kijken. Impliceert ze dat zij dat WEL kan? Al waren we honderdduizend jaar getrouwd, al is zij tienduizend keer psychologe, ze kan nooit, nooit voelen hoe ik me voel, weten wat ik denk. Probeer ik haar te snappen dmv vragen, dan vergroot ze de kloof tussen ons door de zielepiet te spelen en te zeggen "je snapt me niet!" Nee! Ik PROBEERDE dat toch, trut! Waarom deed je er niet je voordeel mee?

Grrrr...! Ze hoeft er geen klap voor te doen (heb haar al zo lang niet gezien/gesproken), en ze heeft me nog steeds om haar vingers. Rot op uit mijn systeem! Je hebt mijn gevoelens verraden, ik wilde je steunen maar wist niet hoe, jij WILDE mij niet steunen. Je had het goed, Sofie. Je had een baan waarin je kon groeien. Je hebt een familie die je begrijpt en steunt, al zie jij dat niet. Je hebt in je jeugd een goede basis gekregen. Als je thuis kwam van je werk, hoefde je alleen maar los te laten - net zoals JIJ me dwingt om jou en ons los te laten. Jij bent sterk, tenminste dat dacht ik. Ik weet niet wat ik van jou moet vinden.

Waarom ben je zo lang bij me gebleven. Je zei dat je keuze om met mij samenwonen een bewuste keus was. Waarom ben je met mij gaan samenwonen? Waarom deed je dat terwijl je me eigenlijk in veel opzichten wilde veranderen? En dan zeg je tegen MIJ dat IK niet in mezelf kon kijken?!

Zo, dat moest er even uit. Maar het is er nog niet helemaal uit. Ik heb nog niet het vertrouwen om mijn hart aan vrouwen te geven. Moet mijn zinnen ergens anders op richten...