Morgen komt dè ex weer terug van het bezoek aan z'n vlam. Als gevolg daarvan loop ik al sinds maandag met een benauwd gevoel rond. Hij komt terug. De kans dat ik hem weer tegen het lijf loop is er terug.

Vanmiddag was ik op weg naar huis toen hij belde. Ik schrok me rot dat hij belde, aangezien hij morgen terug is. Het gesprek ging ongeveer zo:

ex: Hoi
ik: Hey
ex: Ik belde even om de dochter te horen
ik: (nog half onder de indruk dat hij belde)
Ik ben onderweg naar huis, ik laat haar bellen als ik er ben
ex: ok
ik: ciao
ex: ja, dag

Toen ik thuiskwam lag de dochter nog te slapen dus ik dacht ik stuur een berichtje dat ze nog slaapt.
"Ik ben net thuis. Ze slaapt nog. Ik laat ze bellen als ze wakker is X"

Even twijfelde ik nog om een 'x' achter m'n berichtje te zetten maar hij was echt vriendelijk en aardig dus ik wou hem ook niet de indruk geven dat ik kwaad was ofzo en dus flanste ik het er snel achter. Verzenden.

Onmiddellijk na het verzenden kreeg ik al spijt. Door die stomme 'x' stelde ik me weer kwetsbaar op, toonde ik weer aan hem dat ik nog om hem geef. Stomme 'x'.

Nadat de dochter met hem had gebeld kreeg ik een berichtje terug: 'Dank u. Het deed deugd haar te horen.'
Superbeleefd en droog. Totaal zijn stijl niet, hij zegt nooit 'Dank u' op die manier.

Hij zou eerder iets terugsturen in de aard van: "Merci dat k ze 's kon horen, ik bel je vrijdag terug x"

Ik weet dat dit gewoon zijn stijl niet is, hij is superafstandelijk. Ik begrijp dat onze relatie over is en zelf vind ik dat ook het beste. We waren beiden niet gelukkig, maar dat hij zo afstandelijk is doet me echt pijn. Hij doet net of ik een vreemde ben, of ik een soort vijand ben waartegen hij zich moet wapenen!!

Terwijl hij gewoon m'n beste vriend was gedurende 7 jaar. Waarom doet hij nu zo?! Toen we net uiteen waren was hij al bezig met z'n vlam en toch kwam hij verscheidene keren 'proberen' of begon hij me zomaar te zoenen. Of die ene keer: ik moest iets hebben in de badkamer en hij zat in bad. Omdat het ongemakkelijk aanvoelde vroeg ik of hij even het douchegordijn kon sluiten. "Waarom, er is toch niets veranderd?" kreeg ik als antwoord. En kort voor hij vertrok naar z'n vlam zei hij tegen me dat hij nog steeds naar foto's van ons kijkt.

Daarom heb ik het nu zo moeilijk met zijn gedrag. Ik ben geen vreemde, ik ben 7 jaar samen geweest met hem. Ik vind het jammer dat het zo gelopen is maar het ging niet als koppel. Dat wil niet zeggen dat ik hem daarom zomaar wil uitwissen of negeren. Waarom laat hij me dan wel ineens vallen als een baksteen?! En doet hij zo afstandelijk? Ergens weet ik dat hij zich bewust zo wil voordoen, dat hij zich eigenlijk triest voelt. Daarom zou ik liefst van al met hem willen praten, hem willen zeggen dat ik ook triest ben. Maar dat we nog steeds vrienden zijn.

En daar ligt nu net het probleem. Als zn lief kon ik dat nog, dan kon ik er met hem over praten maar nu ligt de situatie veel gevoeliger.

Ik wil er zo graag zijn voor hem als vriend en erover praten zoals we altijd hebben gedaan. Er gewoon zijn voor hem als beste vriendin. Maar hij blijft zo koel en afstandelijk. Het doet echt pijn