Ik herken het helemaal!!

Verleden jaar heb ik hem niets gestuurd, we waren toen zo'n 2 maand uit elkaar als hij verjaarde. Had dat jaar ook helemaal niets van hem gekregen voor mijn verjaardag, we waren toen ook nog maar zo'n kleine 3 weken uit elkaar als ik verjaarde.

Dit jaar kreeg ik ook niets van hem voor mijn verjaardag, dan toch al zo'n jaar na we uit elkaar zijn. Vond ik eigenlijk niet erg, maar langst een kant wel kinderachtig. We hebben een hele goede vriendschapsband van 8 jaar opgebouwd + een jaar samen in een relatie, dus langst een kant, blijven zwijgen werkt bij mij nu zeer geforceerd.

Als ik aan de situatie denk, zie ik zo al de vingers naar mij gewezen worden, dan vraag ik mij af hoe mijn ex reageert:

Ik blijf zwijgen, ik stuur niets want jij hebt mij gekwetst... - waardoor ik het Calimero-effect krijg:

Ik blijf zwijgen, ik stuur niets want jij hebt mij gekwetst.. En dat deed pijn en zij zijn groot en ik ben klein en dat is niet eerlijk..

Ik heb hem gewoon een simpel sms'je gestuurd met zijn verjaardag.. Een simpele Happy B-day.. Geen X erachter, geen ! erachter, gewoon simpel Happy B-day.. Ik heb het gewoon gedaan uit, ja, waarom? Gewoon omdat niets sturen nog meer aan me zou knagen dan wel sturen. Ik heb van me laten horen, gewoon met iets simpels. Damn it, het is toch maar een gewoon berichtje, dacht ik in mezelf. Als hij het niet wil, dat hij dan eens duidelijk wordt of ik nog contact mag opnemen of niet.

Hij zat toen nog op kamp met zijn verjaardag, maar tot op de dag van vandaag nog steeds geen reactie of bedankje van hem. Tja, dan vraag ik me soms af:

Who is the bigger man?