Het is nu bijna een week geleden dat hij de kids alleen heeft gelaten, om haar te ondersteunen in haar hoofdpijn, zie vorige blog.
Na vele verwijtende smsjes van zijn kant, waarin hij de schuld bij mij neerlegt, is er nu radio stilte.
Hij stuurt de kids wel smsjes, maar die zijn oppervlakkig, komt niet terug op wat er is gebeurt.
Ben blij dat ik me niet heb laten uitlokken,tot vervelende tegenreactie, maar alleen heb gezegd dat hij dit zelf moet uitpraten met zn kids, maar dat doet hij niet en de kids hebben het nu even helemaal gehad met hem. De oudste zegt dat hij het niet kan begrijpen, dat hij haar hoofdpijn voor laat gaan op hun.
Toen hij bij me wegging, heeft hij gezegd, dat hij kickt op het feit, dat zij hem zo nodig heeft, ze is afhankelijk van hem, met haar psychische toestand, hoofdpijn en allerlei ander klachtjes. Ik ben nooit echt afhankelijk van hem geweest, miss had ik dat wel moeten zijn???, was ie miss niet weggegaan.
Maar ja zo zit ik niet in elkaar. Het maakt me boos en verdrietig, boos, omdat ie de kids zo heeft laten zitten en verdrietig dat 30 jaar om oa deze reden is weggegooit.
Hij verwijt me nu van alles ben geen goede moeder, zeg geen nee tegen de kinderen om het maar gezellig te houden, hij weet precies wie er bij me thuis komt, eet en wat ik doe, de buurt licht hem in, geen fijne situatie.
Voorheen, zag hij het nooit als ik nieuwe kleren aan had, nu wel en geeft commentaar op dat het allemaal geld kost, Ik zorg er alleen maar voor dat ik er ondanks alles er goed uit blijf zien, zodat ik mezelf goed voel.
Waarom moet dat, of is dat jaloezie, ik ga door met mn leven, ga uit, heb veel mensen om me heen die me steunen, heb veel nieuwe mensen leren kennen.
Waarom, maakt ie zich zo druk, om wat ik doe, dat moet hem niet meer interesseren, zou ik zeggen.
Is er toch iets van spijt te bemerken, of kan hij gewoon niet hebben, dat ik mn leven heb opgepakt en verder ben gegaan. Is zo'n afhankelijke vrouw ook niet alles, weet dat ie bijna dagelijks bezig is met haar migraine, of naar de arts, of mee naar therapie, of als ze er door zit, met haar praten.
Miss moet ik dat helemaal niet willen weten. Over 2 weken krijg ik de sleutel van mn huis, weg uit de buurt, mn eigen stek en echt opnieuw beginnen
Daar heb ik veel zin in en daar houdt ik me maar aan vast.