Inmiddels is het na 1.5 jaar 4 weken uit met mijn maatje. Het maatje waarbij ik gelijk liefde op het eerste gezicht voelde. Ik ontmoette hem via een vriend van mij. Toen ik hem een hand gaf stond ie te koken. Ik was gelijk verkocht. Lang, blonde haren, helder blauwe ogen en een mooie donkere stem. Nonchalante houding, lekker non nonsens. Helemaal mijn type. Langzaam leerde we elkaar beter kennen en het was helemaal perfect. Hij was super lief.

Maar hij heeft een erg moeilijk verleden gehad, wat al snel voor de eerste hobbels in onze relatie veroorzaakten. Ook ik zat niet een al te makkelijke periode van mijn leven. Elke hobbel overwonnen we. Maar het ging verre van een leie dakje.

25 mei 2008 ging het voor de eerste keer uit. Toen was al duidelijk dat hij bindingsangst heeft omdat hij niet geleerd heeft zich te hechten. Toen het uit was ging hij en tevens ik door een heel diep dal. Naast dat konden we elkaar niet loslaten, na lang praten hebben we besloten dat we het opnieuw zouden proberen. Hij ging daarnaast in therapie. Onze relatie was NOG leuker dan daarvoor. Het was een heerlijke tijd.

Rond kerst begonnen de eerst troubles weer te ontstaan. Maar we sloegen ons er wederom doorheen. Voor het eerst samen op vakantie, ontzettend genoten! In februari moest hij op stage en dat was waar ik het echt weer mis zag gaan. Hij stopte met zijn therapie omdat hij geen tijd meer had en langzaam zag ik oude patronen weer terugkomen. Hij was weer zeer onzeker, had regelmatig twijfels over zijn relatie. Stortte zich volledig op zijn werk en had daardoor niet altijd veel oog voor mij. Vertelde het dat ie het een vreselijk gevoel vond dat ik ontzettend veel van hem hield, het voelde zo beangstigend dat hij voor mij onvervangbaar was.

Ik voelde hem wegglippen en wat ging ik doen, natuurlijk trekken. Proberen hem dicht bij me te houden en hem niet te laten wegglippen. Het stomste wat ik kon doen natuurlijk… Maar toch deed ik het. Aan het eind van zijn stage had hij zoveel stress dat hij het uitmaakte.

Hij verbrak direct al het contact, hij wilde niks meer met me te maken hebben voor een lange tijd (3 maanden). Na 1.5 week begon er toch af en toe een smsje binnen te komen. Hij legde contact met mijn vriendinnen en liet via zijn huisgenoot (een goede vriend van mij) zijn conceptversie voor zijn nieuwe website achter. Of ik daar even naar wilde kijken. Via omwegen zocht hij toch contact. Ik werd er gek van maar negeerde het toch. Ik had al op zijn hyves gezien dat ie gepost had dat ie me mistte.

Later in die week kreeg ik een smsje dat hij toch graag het contact wilde herstellen. Ik was super blij!! Hierna hebben we lange sms en msn sessies gehad over onze relatie en over onze gevoelens. Hij gaf toe dat hij een overhaaste beslissing had genomen. Hij had zn gevoelens zo enorm uitgeblokt dat hij pas weer na 1.5 week begon te voelen wat de consequenties waren.

Inmiddels hebben we alweer een aantal weken contact en zien we elkaar 1-2x per week waarbij we ook regelmatig zoenen en sex hebben. Ik wil hem ontzettend graag terug, ik heb daar veel voor over. Ook al weet ik dat zijn bindingsangst voorlopig niet over is. Hij is echt mijn maatje en mijn lief. Met hem kan ik me de toekomst wel voorstellen.

Maar hij is nu zo verwarrend bezig. De ene keer is hij ontzettend afhankelijk en lief en dan weer erg bot en afstandelijk. Hij is met name bot en afstandelijk als ik hem net gezien heb bijvoorbeeld. Ik weet dat dit de kenmerken van zijn bindingsangst zijn. Ik weet ook dat ik nu niet moet trekken, wat ik dus ook niet doe, maar wat ik dan wel moet? Goede vraag.

Wie heeft hier ervaring met een partner met bindingsangst en kan mij goede raad geven?