Het is allemaal goed maar raar verlopen en ik zei geen woord, wonderbaarlijk.
Ik was iets te laat, ik belde aan. Het duurde eventjes maar hij kwam open doen. Ik zag dat de venster van de living open stond en dat zijn moeder daar wellicht dus zat. IK zei niks, hij gaf men spullen. ik keek men spullen na, ik draaide me om, ging naar mijn auto. Hij volgde mij, ik legde mijn spullen in mijn auto, nam de zijne eruit. Gaf ze hem wat later en ook mijn brief die ik tenacht geschreven had, met wat ik dacht te zeggen. Hij zei merci, maar ik reageerde niet. Hij trok zijn schouders op en zuchte. Ik ging achteruit liep naar mijn auto en stapte in, hij keek, draaide zich om en ging richting binnen. de voordeur bleef echter open staan. Ik zag toen ik vertrok dat hij duidelijk mijn brief vast had en aant lezen was. ook toen ik doorreed was de deur nog altijd open, de deur naar de woonkamer waar ma zat was toen nog altijd toe. Ik vondt het zo raar en denk wel dat hij spijt heeft, maar ben wel trots op mezelf.