Alweer even geleden, dus tijd voor bijschrijven op mn blog.

Op dit moment ga ik redelijk vooruit. Ik ben niet meer echt boos, zelfs niet veel verdriet meer. Misschien heb ik het nu geaccepteerd, is er berusting. Geen idee.

Waar ik me nog wel boos om kan maken is dat hij op een datingsite staat, op zoek naar een date (echt waar), gescheiden vermeld (nog steeds niet..) en geen kinderen heeft (ja ja 3 stuks) Ik had zn tekst gelezen bij zijn profiel; nou als daar een vrouw op reageert... Jeetje hij verlaagt zich tot het laagste niveau wat hij allemaal wenst. En zo veel eisen... ik mag aannemen dat elke zichzelf respecterende vrouw daar toch niet op gaat reageren. Iemand zei tegen me over die tektst: stront trekt stront aan hahahaha.

Waar ik het wel moeilijk mee heb is terugblikken op vroeger, meer bepaalde dingen. Zo de vakanties... in mijn ogen niks aan de hand, genieten van elkaar, vakantie alles. Ik was toen gelukkig, hij zei dat hij ook gelukkig was... maar als ik hem moet geloven zou hij dus zo'n 2 jaar niet gelukkig zijn geweest. Ik vind dat moeilijk om met die vakanties om te gaan. Omdat het zo goed leek en nu een farce? En het doet me pijn dat hij een foto van zichzelf gemaakt in de laatste vakantie, heeft gebruikt op de datingsite. Toen alles nog gelukkig leek, hij zei het zelf ook: "mijn gevoelens voor jou komen weer helemaal terug en ik ben gelukkig".

Verder ga ik mijn gang. Onderneem weer wat, heb leuke contacten, best wel naar mijn zin. Volgende week kan ik de pup ophalen, opnieuw een stapje in mijn nieuwe leven. Het moeilijke is nog steeds dat hij hier nog woont. Was het financieel maar haalbaar, dan was hij allang vertrokken en kwam er echt rust in huis.

Dus, ik probeer zo veel mogelijk mijn blik op vooruit te houden, zorgen dat de kinderen en ik het weer goed krijgen, ons eigen geluk gaan creëeren, zonder hem! Langzaam komt steeds meer het besef dat ik zin begin te krijgen in mijn nieuwe leven; nooit gedacht dat dat zou gebeuren.