Hier een berichtje voor alle ldvders: Na regen komt zonneschijn!

Het is reeds een half jaar geleden dat ik hier voor het laatst was (alleen nog bekend bij de 'oude garde') en als jullie behoefte hebben, lees mijn blogs van destijds eens door zodat je weet uit welke diepe put ook ik moest kruipen.

Helaas heeft mijn 'vlucht' naar Griekenland het hele verhaal alleen maar erger gemaakt en 5 weken later was ik terug in Nederland en binnen een paar dagen ben ik volledig ingestort. Dusdanig ernstig dat ik met spoed bij een psychiater langs moest gaan en ik hing op het randje van opname.

Met hulp van deze specialist, mijn familie, mijn beste vrienden en medicijnen ben ik circa 6 weken later langzaam begonnen aan mijn weg terug omhoog..... ik heb echt gevochten voor alles wat ik waard was!

Het is bijna zover.... maandag vertrek ik! Aan de ene kant is dat ontzettend spannend en een avontuur op zich, maar aan de andere kant moet ik niet alleen mijn ex loslaten maar mijn hele leven hier. En mijn leven hier was niks mis mee!

Het is moeilijk om afscheid te nemen van mijn familie en vrienden, het is moeilijk om afscheid te nemen van mijn vertrouwde omgeving, mijn huisje, mijn routines en het is ontzettend moeilijk om mijn werk vaarwel te zeggen. Ik heb dat 4 1/2 jaar met zo veel plezier les gedaan, dat ga ik zo missen.

En ja.... het aller aller aller moeilijkste is dat ik nu heel ver wegga van hem. Als ik daar aan denk draait mijn maag om. Want als ik eerlijk ben dan kan ik verdomme nog steeds geen centimeter loslaten.

Ik snap het allemaal niet meer. Zoals jullie weten zie ik hem bijna elke dag ivm mijn werk. Ik heb het gevoel dat hij een soort spelletje speelt met mijn gevoel.

Als ik hem een sms stuur op een lieve manier dan krijg ik geen reactie, als ik hem een zakelijke sms stuur dan belt hij om te vragen wat er aan de hand is, waarom ik zo kil ben. Als ik vrolijk ben tijdens de les dan is hij kil. Als ik dan maar kil ben tijdens de les (dat wil ik niet, wil de lessen op een leuke manier geven) dan komt hij ineens heel lief doen. Van de week kwam ik binnen met een strak gezicht en hij vloog me gelijk om me nek en binnen 1 minuut stond hij te zweten als een rund. Ik vroeg hem waarom hij zo stond te zweten waarop hij antwoordde verkouden te zijn???? Vervolgens belt en smst hij wel weer constant met haar in mijn bijzijn (slapen bij haar kan nu niet meer h?ɬ®).

Heb echt weer een volledige breakdown! Ik wil het niet hebben maar ik ben er nu al 2 dagen tegen aan het vechten en ik denk dat ik dit gevoel maar weer moet accepteren, over me heen laten komen. Waarom wil je iemand van wie je weet dat hij niet de juiste is nou toch zo graag terug? Hij heeft in die 4 jaar zoveel bij mij kapot gemaakt, ik bij hem ook. Ik heb er vaak genoeg een punt achter willen zetten maar steeds kwam het weer goed, voor een tijdje. En nu? Nu heeft hij er een dikke streep doorheen getrokken en nu wil ik hem ineens zo graag terug! Alsof nu iemand mijn ogen heeft geopend en mij laat zien dat hij wel echt de WARE voor mij is! Dat is hij niet, weet ik in mijn hoofd.

Ik ben weer een week verder. Het gaat wel beter met mij, maar toch vraag ik me af waar de woede blijft? Ik ben nog niet echt boos geweest. Ik heb een hoop te verwerken gehad.
Hij is ontzettend negatief naar mij en over mij. Hij zegt helemaal geen gevoel meer voor mij te hebben. Maar waarom dan zo negatief?
Daar komt bij dat hij sinds zaterdag elke avond bij zijn nieuwe lover is, in haar huis waarin zij samenwoont met haar vriend en 2 kinderen. Haar vriend is op dit moment een paar dagen op vakantie met wat vrienden. Hij stapt gewoon doodleuk het leven in van een ander! Heeft hij dan geen normen en waarden? Zoiets doe je toch niet? Wat moeten die kinderen wel niet denken? Waar maak ik mij druk om? Ik weet het niet... Die eigenschappen, respectloos en onverantwoordelijkheid zijn altijd al de eigenschappen geweest waar ik me aan stoorde. En het feit dat hij een leugenaar is. Waarom kan ik dan niet loslaten?

Hee Guys,
Ik heb zo juist een afspraak gemaakt met een psycholoog (beetje alternatief, gecombineerd met healing) omdat ik denk dat ik mezelf een beetje heel erg kwijt ben. Ik snap mijn hele reactiepatroon op alle gebeurtenissen niet meer. Ik ben blij verdrietig gekwetst bang eenzaam vrolijk... alles door elkaar. Mensen zeggen tegen me dat ik er zo goed uit zie en straal! Ik heb een oorlog van gevoelens die ik alleen van afstand kan bekijken, alsof ik me er niet mee mag bemoeien. Ik snap er helemaal niks meer van. Dinsdag as heb ik een sessie van anderhalf uur... misschien dat ik daardoor alles wat beter kan bevatten. Hebben jullie wel eens proffesionele hulp gezocht?

Ik ben zo trots op mezelf! Gisteren de lessen gegeven alsof er geen vuiltje aan de lucht was! Ik zag er, na het griekse zonnetje en weer een paar kilo erbij, super uit en ik had weer leven in mijn ogen! Mijn moeder schrok van mijn metamorfose (positief dan) en dat gaf me de kracht om gisteren tijdens de lessen weer gewoon plezier te maken. Hij begreep er geen barst van! Hij zag er trouwens beetje errug moe uit. Dat maakte mij nog sterker. Okay, ik heb weinig geslapen en hij blijft constant door mijn hoofd spoken maar stiekem voel ik mij een klein beetje beter (en nu dat gevoel vasthouden) . En ik had jullie beloofd de zon mee te nemen.... hij komt eraan!!!