Meeeeehhh...

Ook ff baal.. Faal.. Baal..
Fijn weekend gehad.
(Samen)

Goed.. Waar zal ik eens beginnen?

Waarschijnlijk heb ik veel gemist..
Daar ik mij vooral bezig houd met reageren in blogs.
Openlijk.
Schijnt er achter de voordeur veel communicatie te zijn.

Soit, ieders goed recht.

Het geeft wel een toneelstuk..
Een toneelstuk waarbij het licht en geluid soms uitvalt.
Tijdens die momenten..
Is er ineens een nieuwe stem of speler op het toneel..
Waarvan de helft van het publiek lijkt te weten wie het is.
En dan gaan we schreeuwen..
Modder gooien..

Er ontstaat frustratie..
Buurman u gooit toch niet zomaar met modder?

Drie maanden geleden ben ik noodgedwongen aan een reis begonnen.
Het was zo recht in m'n hart, zo pijnlijk..
Dat ik besloot: nu moet ik schrijven.
Schrijven schrijven schrijven, met mensen die ook in dat proces zitten.
Is er zoiets?
Gelukkig wel: ldvd

Vanaf de eerste dag heb ik ontzettend veel troost en kracht ontvangen van jullie.
Het schrijven werkte helend, kalmerend en opluchtend.
De reacties idem dito.

Drie maanden geleden begon ik met een gigantische leerschool.
Die ik die week daarvoor kwa inzichten al was begonnen.,
Maar die inzichten waren toen te laat.

Jullie kennen het wel ldvd-ers.. toch even weer een overzichtje bloggen voor mijzelf.
Het is nog steeds niet rustig.
En mijn hartzeer nog hevig.
Even hevig. Ik verlang naar onderzoeken van.. naar gesprekken.. naar kijken wat er in zit... naar kijken wat er gebeurd is met jou, met mij, met ons. Wat is er in hemelsnaam met jou gebeurd en nu nog met je aan de hand?

Twee en een halve week geleden, kreeg ik een telefoontje van jou.
We hadden drie weken rust gehad.
Drie weken van rust omdat jij na de emotionele achtbaan het niet op een rijtje had.

Al paar dagen niet gehuild..
Intens leeg en moe..
En vannacht en vannochtend boos ...

Stuurt m'n vriendin dit nummer..
Ik kan gaan dweilen hier..

Ik. Wil. Dit. Zo. Ontzettend. Niet...!!
Hou van je domoor!

Nieuw blog.
Afgelopen 6 weken stoppen nu.

Nog nooit zo resoluut nodig geweest.
Dacht ooit liefdesverdriet gehad te hebben.
Nee.. Echt niet.. DIT is echt verdriet.
Ik moet iets..
Dit gaat zo niet meer.

Ik moet het mezelf zo makkelijk mogelijk maken.
Ik moet loskomen.
Tas uitpakken.
Telefoon leeghalen. Echt leeg.
Weg foto's. Inclusief de duizenden (!) foto's van ons en onze gesprekken.
En als ik zover ben, ook de whatsap gesprekken.
Mogelijk ook snoeien op Facebook, in ieder geval het "volgen" knopje van z'n vrienden uitzetten.

Grote stappen. Resolute stappen.

Ik voel me zo verdrietig..
Heb het zo moeilijk met geen contact zoeken..
Wat zou ik nu graag ff keuvelen.. Hapje eten koken.. Knuffelen..
Of ieder z'n eigen ding..
En gewoon de wetenschap dat niks ons klein krijgt mis ik.
De verbinding. De verbinding die ik voel maar nu onbereikbaar is.
M'n eeuwige gevecht tussen m'n vertrouwen en m'n verdriet.

Fijn dat je toch nog even nieuwsgierig was naar m'n actie..
Dat ik dat verteld heb.. (vriendin verklaarde mij voor gek.. zou ze noooooit durven! Heb je echt gezegd dat je de bosjes in dook? eh ja.. puur.. oprecht.. niks te verbergen..)