Het was even een hindernissenparcours. Blijkbaar had ik een fout in het mailadres, want de mail werd niet geleverd. OK, nog maar even mijn moed bijeengeraapt en terug verstuurd op 't juiste adres. Effe spannend, maar gewoon verstand op nul en doén.

Ik was ook niet van plan achter de pc te wachten. Ik zat in de badkamer mijn haar te kleuren toen ik de "ding-dong" hoorde van een nieuwe mail. Blijkbaar zat hij toevallig ook achter zijn pc en mailde dadelijk terug.

Hallo allemaal,

Zo, ik heb 't net gedaan. Ik heb hem een mailtje gestuurd!
Maar ik heb niet de mail gestuurd die ik klaar had, want die vond ik toch echt wel te zwaar: ik had zo echt mijn gevoelens beschreven en dit op een serieus dieptepunt.
Nu schreef ik iets luchtiger, maar liet er wel in blijken dat ik het jammer vind dat hij weg is.

Nu heb ik het gevoel dat ik alles geprobeerd heb. De bal ligt nu in zijn kamp.
Want ik weet zeker dat hij het zal lezen, het is het e-mail adres dat hij gebruikt op de unif.
Als ik nu niets meer hoor kan ik mijn conclusies trekken en weer verder.

Even verder...
Ondertussen heb ik nog niets ondernomen. Enkel nog maar een mail geschreven, maar niet doorgestuurd.
Ik durf niet, ik ben bang. Bang om te horen wat ik niet wil en bang om me belachelijk te maken.
Hoe gaat een gast van 24 reageren als een vrouw van 40 hem als een verliefde puber benadert?
En ik weet: ik heb de neiging om alles zo te laten voorbij gaan, maar ik weet ook dat ik me dan ga blijven afvragen: what if?

Sja, gisteren Valentijn...
En meteen de laatste keer dat ik hem zag.
Hij zal niet blijven, de volgende keer is hij er niet meer en ik zal hem nooit meer zien.
Huilend naar huis gereden en de hele avond in tranen en pijn gezeten.
Vandaag is het niet beter.

Lang geleden dat ik nog zo verliefd was, en het gebeurde zo plots, zo intens.
Maar het kan niet zijn. Ik durf het hem niet eens te vertellen.
En hij zal het nooit weten.

De zoveelste story zonder happy end.