Hallo allemaal,

Zo, ik heb 't net gedaan. Ik heb hem een mailtje gestuurd!
Maar ik heb niet de mail gestuurd die ik klaar had, want die vond ik toch echt wel te zwaar: ik had zo echt mijn gevoelens beschreven en dit op een serieus dieptepunt.
Nu schreef ik iets luchtiger, maar liet er wel in blijken dat ik het jammer vind dat hij weg is.

Nu heb ik het gevoel dat ik alles geprobeerd heb. De bal ligt nu in zijn kamp.
Want ik weet zeker dat hij het zal lezen, het is het e-mail adres dat hij gebruikt op de unif.
Als ik nu niets meer hoor kan ik mijn conclusies trekken en weer verder.

Qua gevoelens lijkt het iets beter te gaan. Vanmorgen toen ik opstond viel het mee, maar toen ik naar het werk reed was dat zware gevoel in mijn borst er weer.
Op het werk kreeg ik een paar keer te horen: "Wat scheelt er? Je bent zo stil?". Pfft, zo'n extra confrontatie had ik nu nét nodig...
Anyway, gelukkig had ik best wel wat om handen, zodat ik niet teveel kon nadenken. En in de omgang met collega's deed ik opgewekt om die vragen te omzeilen. Want ze menen het wel goed (ik heb echt wel super-collega's), maar ik heb niet de behoefte om alles aan iedereen te vertellen. Ze kennen hem trouwens allemaal, en ik heb ook geen behoefte aan hun raad of meningen.
Terug thuis heb ik dadelijk de mail geschreven en zonder er nog veel bij na te denken (banzaï, zoals Hugo me aanraadde) op versturen geklikt. Nu, het afwachten zal nog wel wat zenuwachtigheid teweegbrengen, maar ik denk dat ik me beter ga voelen nu ik daadwerkelijk iets ondernomen heb.
Afwachten wat de avond nog gaat brengen...

Groetjes, DarkElf.