‘Geen woord meer’ had hij gezegd.
‘Geen wij meer?’ wou ik hem nog toeroepen, maar ik gehoorzaamde.
Om de een of andere reden had ik door dat het allemaal niks meer uithaalde.
Dat het eigenlijk al gebeurd was. Dat ik eigenlijk al buitenstond met mijn koffers.
Ik keek naar zijn blik.
Alsof alleen al zijn ogen zich schaamden voor wat hij had gedaan. Na al die jaren.

Een uur lang zat ik stil. Zoals alleen blinden kunnen stilzitten.
Loodrecht. Gespitste oren. Een klein, bang dier na een bezoek aan de taxidermist.
Mijn armen in mijn schoot gewrongen.