De tijd gaat echt snel zeg. Ik ben nu alweer bijna drie maanden verder en ik vind dat het best goed gaat. Mijn ex heeft me laten vallen als een baksteen toen ik net twee dagen op de Antillen zat, dus ik moest het ook helemaal alleen doen.

Helaas heb ik iets te veel vrije tijd als ik op kantoor zit en begin ik steeds weer te malen. Buiten kantoor denk ik niet eens meer aan hem! Maar als ik hier zo zit, ben ik vrij hopeloos bezig. Tot mijn grote schaamte moet ik toegeven dat ik zijn mail check en constant hoop dat ie online is. Dat heeft ie de eerste tien weken niet gedaan en ineens twee weken geleden wel met de mededeling dat meneer mij terug wil. Ik ben wel zover dat ie voor mijn part in de stront kan zaken, maar waarom wil ik dan nog zo graag contact?

Vandaag, nadat het 2,5 maand uit is, heb ik ruim drie uur met mijn ex op msn gezeten. Eigenlijk is mailen/msnen de enige mogelijke manier om te communiceren, aangezien ik op de Antillen zit en hij in Australie. Maar ja, hij mailt bijna nooit en aan msn doet hij dus helemaal niet! Tot vandaag dus...

En wat denk je? Hij wil me terug! Ja, lekker makkelijk nu we over de helft zijn en ik over 2,5 maand die kant sowieso op kom. Ik weet niet wat ik hiermee moet.

Ik heb zoiets van doe maar moeite voor mij (en kom hier)en anders hoeft het niet. Maar aan de andere kant wil ik ook weer wel dat het goedkomt. Hij wil dus samen reizen en dat vind ik op zich best als we goede afspraken maken, maar ik denk niet dat ik als vrienden wil gaan. Maar eigenlijk ook niet als stel, aangezien ik hem niet vertrouw (uit het niets maakte hij het uit, toen ik hier net zat, ik heb er geen zin in als dat nog eens gebeurt).

Na 7 weken is het nog niet over. Het is eigenlijk net begonnen. Nu pas realiseer ik me waarom geen contact zo belangrijk is. Ik wilde zo graag contact met hem omdat ik hem niet kwijt wilde. Maar ik BEN hem al kwijt...

Ik realiseer me dat nu pas en nu ineens komt dan ook de klap. Ik ben hem kwijt... Hoezeer ik nu ook hem zou willen bellen (gelukkig kan dat niet door het tijdsverschil) mag ik van mezelf er gewoon niet aan toegeven.

Ik heb gelezen wat hij aan zijn vrienden stuurde in november via de mail, zo lief! En wat hij mij voor berichtjes stuurde... Het doet me hem weer zo erg missen! Maar ja, hij is nu niet meer dezelfde als toen.

Ik heb al een een tijdje niet geschreven en had wel weer even zin om hier wat neer te zetten.

Vorige week heb ik voor het laatst met hem gebeld. Het was zo'n leuk gesprek! Er is me een hoop duidelijk geworden, al gaf hij me wel weer valse hoop door te zeggen dat hij het liefste als een hondje achter me aan zou willen lopen, maar dat nu niet kon...

Hij zei dat ie zin had om mij weer te zien, maar ook weer niet wist wat ie ermee moest. Maar goed, we hebben gelachen en veel gepraat en het was leuk. En toen kreeg ik ineens weer zo'n lauw mailtje van vijf zinnetjes.

Ik had zo'n zin om hem weer te bellen, maar mijn huisgenootje vindt dat ik dan achter z'n kont aanloop... Daar heeft ze ook wel gelijk in! Ik doe het niet meer, laat hem maar even in de stront zakken! krachtige woorden... maar wel moeilijk hoor

Toen het net uit was, heb ik er een paar flinke borrels op genomen en ging het eigenlijk best wel weer goed. Na twee weken kwam de klap, ik heb gejankt!

Nu zijn we inmiddels vijf weken verder. Ik heb mijn ex, tegen beter weten in natuurlijk, 2,5 week geleden voor het laatst gesproken en hij zei toen iets in de trant van ik wil bij je zijn maar dat kan ik op dit moment niet (hij zit nu aan de andere kant van de wereld).

Waarom wil ik hem nu zo graag weer spreken en voel ik me nu ineens weer zo down? Het zal er allemaal wel bij horen, maar ik vind het zeer irritant! Ik ga over 3,5 maand op wereldreis en ga hem dan ook weer zien. Misschien zit ik daarom nog zo met hem in mijn maag.