Lieve allemaal,

Inmiddels alweer een paar jaar geleden kwam ik vaak op deze site. Eerst overrompeld door liefdesverdriet, daarna langzaam opkrabbelend, van gebrek aan vertrouwen in de liefde naar het terugvinden van de rust om met mezelf te leven, zonder iemand anders. Zoveel van de emoties en verhalen die ik hier lees zijn zo herkenbaar voor me, zoveel ervan heb ik zelf ook gevoeld.

Liefdesverdriet, gebroken liefdes, wat maakt t toch ook een zooitje overal van... van liefdesverdriet is niet echt meer sprake bij mij, ik ben door de hele mikmak van emoties en kutgevoelens heen gegaan en heb t idee dat de jongens die het veroorzaakten wel een plek hebben gekregen. Maar nu ik mijn leven weer best goed op de rails heb loop ik tegen de gevolgen van al het verdriet aan...

Gedachtes over mijn liefdesleven in de toekomst, gebrek aan vertrouwen dat ik ooit iemand zal vinden die echt voor mij wil gaan en niet weg loopt, gevoelens voor een jongen die ik tegenkwam, hoop die ik weer even voelde, en weer de teleurstelling dat ook dit niet werkt. Twijfels over mezelf, twijfels over mensen. Aan de ene kant het verlangen naar liefde, ware liefde, aan de andere kant het idee dat het voor mij gewoon niet weggelegd is en het idee dat ik de rest van mijn leven single zal blijven. Een idee dat me niet eens echt negatief aanstaat.

Van pijn en verdriet naar verwarring en wantrouwen naar het gevoel dat de wereld weer klopt... wat is liefdesverdriet toch immens pijnlijk en verwarrend. Zo zwak en kwetsbaar als ik me gevoeld heb, zo sterk en stabiel voel ik me nu! Opeens zijn er weer momenten dat het voelt alsof de dingen weer kloppen...

De afgelopen tijd was een teringzooi in mn hoofd. Hoe ben ik daar uitgekomen? Ik heb geprobeerd positief te blijven, te denken dat t wel goed zou komen, mezelf steeds maar weer kansen gegeven. Ik heb nagedacht en ben stil geweest, heb gelachen en gehuild, heb gepraat en me afgesloten voor anderen. Ik heb mezelf niet opgegeven. En in mijn groei naar beter waren er wat mensen die me een duwtje in de rug gaven, de juiste mensen op de juiste plek.

Wanneer houdt dit kutgevoel een keer op? Het gemis en de pijn om mn ex zijn minder geworden, ik heb hem losgelaten. Maar ervoor in de plaats is een gebrek aan vertrouwen in de mensheid gekomen. Ik voel me uitgekotst door de wereld om me heen. Ik vertrouw mijn gevoel niet meer, ik vertrouw de intenties van anderen niet en woorden van mensen betekenen weinig meer voor me.

Het ene moment trekken mensen naar je toe en het volgende moment gooien ze de deur weer voor je dicht. Ligt dat nou aan mij, what the hell doe ik?? Waarom zou ik nog energie in mensen steken als het zo vaak in een bodemloze put terecht komt? Mensen zeggen het een maar doen het ander, ik voel me de laatste paar weken compleet in de zeik gezet door iemand voor wie ik me weer open stelde. Hoeveel van die gevoelens hebben nou met hem te maken? 3/4 ervan geloof ik helemaal niet. 3/4 daarvan zijn projecties van dingen waar ik mee zit en ervaringen met anderen die geen reet met hem te maken hebben. Maar ook weer wel door de manier waarop ie met me omgaat.

Hey lieverds,

Een week geleden schreef ik een blog waarin ik mezelf een wrak noemde... was opeens weer flink aan het wegzakken. Het tij is weer gekeerd, zoals mensen al zeiden: de dips gaan ook weer voorbij en ik voel me nu weer sterker doordat ik hier ook weer uitgekomen ben!

Maandag was mijn omslagpunt. Ik keek eens even kritisch naar mezelf en realiseerde me dat ik zo echt niet door wilde gaan. Ik werd negatief, sceptisch en wantrouwend. Is dit zoals ik in het leven wil staan? Is dit zoals ik ben of zoals ik wil zijn? Nee... ik maakte een keuze voor mezelf, ik word geen negatief afgestompt persoon door wat ik meegemaakt en gevoeld heb. Ik kies ervoor om positief te blijven, en vooral: ik kies ervoor om de gevoelige lieve persoon te blijven die ik ben. Ik kies ervoor om bij mezelf te blijven. Ik sloeg een andere weg in, en ben die blijven lopen. Ik voel me elke dag weer sterker worden en ik vind mezelf weer terug. Ik doe dingen waarvan ik weet dat ze goed voor me zijn, en ik voel dat ze goed voor me zijn. Gitaar spelen, schilderen, theater en dans, creativiteit. Die kant van mij heeft tijden stil gelegen, ik had er de energie niet voor. Nu vind ik die terug en het voelt super!

Godver, t ging zo lekker met me. Zat echt op een goeie weg, mijn eigen leven weer oppakken, ik voelde me sterk. En nu sinds een paar dagen voel ik me weer een wrak. Juist doordat ik door ging met mn leven, me ook weer goed begon te voelen. Ik stond weer op mijn beide benen. Mn liefdesverdriet werd minder. Een paar dagen geleden zag ik een foto van mn ex op een feestje, ik vond m er niet goed uit zien en er kwam weer zoveel pijn boven over de manier waarop alles gelopen is tussen ons. Het zette me weer aan het denken.

De gedachte dat ik mezelf weer aan iemand zou geven maakt me zo moe. Ik merk dat ik wantrouwend en sceptisch wordt, t hoeft van mij gewoon allemaal niet meer. Mensen zijn zo instabiel, waarom zou ik iemand vertrouwen? Wat betekenen woorden van iemand als diegene daarna iets heel anders doet? Ik voel me moedeloos. Ik ben een liefhebbend persoon die veel voor anderen over heeft. Maar waarom kunnen mensen niet gewoon allemaal zo met elkaar om gaan?

Hey lieve mensen!

Even voor alle duidelijkheid: zaterdag 19 mei is de meeting in Utrecht en iedereen is welkom!

Het plan is om vanaf 4 uur elkaar te zien, terrasje te pakken, iets te eten, ff de kroeg in, we'll see. Iedereen mag komen en gaan op de tijd dat ze willen. Als je wilt komen, stuur even een priveberichtje naar Italygirl met je emailadres, dan kunnen we even kijken wie er van plan zijn om te blijven slapen (samen kamers boeken?) en wanneer wie komt zodat we ook kunnen afspreken waar we meeten.

We maken er een gezellige middag/avond van!