Ik schreef laatst over hoe ik hem aan het loslaten was, en over hoe ik op mijn weg omhoog zat, weg uit dat dal van verdriet en donkerheid. Terug naar de zon. En zo voelt het nog steeds. Ik laat hem steeds meer los, richt me op mezelf en mijn leven, ik voel me sterker.

Maar de situatie tussen ons blijft in mijn hoofd. Ik was degene die wilde dat de dingen anders gingen. Ik kon er niet meer tegen zoals het was. Als hij me gevraagd had naast hem te blijven staan, als hij gezegd had dat hij me niet kwijt wilde, dan was ik naast hem blijven staan. Ik zei dat een keer tegen hem: ook al maak je me soms gek en ren ik even weg, ik kom wel weer terug, net zolang als jij dat wilt. En zo was het, tot het moment dat ik weg liep en hij me liet gaan.

Zit ff te janken achter mn computer nu... een paar dagen geleden schreef ik een stuk over loslaten en vergeving. Ik heb mn ex gemaild, hem verteld dat ik nog vaak dacht aan hem, aan onze momenten samen, dat ik hem dan miste, maar ook dat de dingen goed waren zoals ze nu zijn. Dat ik me sterk voelde, dat ik veel van hem geleerd had, dat ik hem begreep en dat ik er vertrouwen in had dat hij ook zijn eigen weg kiest die goed voor hem is.

Ik kreeg net een mailtje terug van hem met alleen de woorden: thanks voor je lieve berichtje! xxx. Heb 4 maanden helemaal niks van hem gehoord, het voelt goed nu weer eventjes een teken van leven van hem te krijgen, een teken dat mijn woorden aangekomen zijn. Het verandert niks aan hoe de dingen nu zijn, maar het voelt goed.

Voor diegenen die soms twijfelen of er wel licht aan het eind van de tunnel komt, wil ik even delen met jullie hoe het met mij gaat nu. Want dat licht komt echt!!

Ik heb super veel pijn gevoeld door alles wat er gebeurde met de jongen van wie ik hield. Herken alle gevoelens van verdriet en gemis die mensen hier opschrijven. Het sloopt je en vreet al je energie weg. Ik merk dat het de laatste tijd veel beter gaat met me. Ik krijg steeds meer rust met hoe de dingen nu zijn, en voel me elke dag sterker worden. Ik ben hem nu echt aan het loslaten, en wat mij daarbij heel erg geholpen heeft is vergeving. Boosheid naar je ex is normaal: vaak hebben exen je op een kutmanier behandeld en het is ok om die boosheid ook te uiten. En je verdriet ook om wat er gebeurd is. Maar als je daarin blijft hangen, kun je niet loslaten. Hem vergeven voor wat hij deed is voor mij de stap geweest naar hem echt loslaten en me weer vrij voelen.

The higher you build your barriers the taller I become.. the farther you take my rights away the faster I will run... you can deny me, you can decide to turn your face away..no matter, cause there's....

Something inside so strong, I know that I can make it, though you're doing me wrong, so wrong...You thought that my pride was gone..Oh no, something inside so strong..Oh something inside so strong

The more you refuse to hear my voice, the louder I will sing... You hide behind walls of Jericho, your lies will come tumbling...Deny my place in time, you squander wealth that's mine.. My light will shine so brightly it will blind you

Sjongejonge, hoe instabiel kun je zijn. Vanmiddag voelde ik me zo sterk, had het gevoel dat ik hem echt aan het loslaten was. En toen kreeg ik daar weer een terugval in... voel opeens zoveel verdriet. Verstandelijk weet ik dat het beter is zo, hij kan zichzelf niet geven, aan niemand. En minder wil ik gewoon niet. En toch denk ik nu steeds, wat als ik nou dit zei, of dat deed... hetzelfde patroon als ik het afgelopen jaar had. Steeds maar weer bij hem willen staan en hopen dat hij de moed vindt om zijn hart weer open te stellen. Het voelt alsof ik hem opgegeven heb, terwijl het juist andersom is.

Hoe langer ik geen contact met hem heb, hoe langer hij niks van zich laat horen, des te meer ga ik me beseffen dat ik hem kwijt ben... hij is weg uit mijn leven met zijn lieve lach, zijn leuke woorden, zijn grote mond maar kleine hartje. Het voelt als een blok op mn hart vandaag. De tranen sprongen in mn ogen toen ik een liedje hoorde met deze tekst:

All you need is love is a lie, cause we had love but we still said goodbye... it stings when it's nobody's fault. It's only the air you took, and the breath you left...

Onze wegen kwamen samen, en gingen weer uit elkaar. Ik wil hem niet kwijt. maar hij is weg. Het was niemands schuld, we zijn allebei goeie mensen. Ergens heb ik hoop dat hij een stapje terug doet naar me. Maar hoop houdt de pijn ook levend... het doet zeer.

Ik twijfel, ik denk erover om hem een brief te schrijven. Sterker nog, heb m al geschreven. Maar ik weet niet of ik hem op moet sturen. Het laatste wat hij van mij hoorde was gekwetstheid, liefdevol maar wel met een boze en verwarde ondertoon. Ik wil hem zeggen hoeveel onze tijd voor me betekend heeft, dat ik veel van hem geleerd heb en dat ik hoop dat het goed met hem gaat. Maar wat als hij er geen behoefte meer aan heeft om iets van me te horen? Opsturen of niet? Iemand advies?