Ik heb al mijn moed bij mekaar geraapt en al haar spullen dat hier nog lagen gepakt en bij haar thuis afgezet. Ik wist dat ze weg was en haar moeder deed open.

God, het was weer even een moment van intense pijn.

Maar ik kon het niet meer aan haar steeds weer tegen te komen...een trui hier, een foto daar, briefje ginder, beertje naast bed, haar studieboeken.

Alles weg nu.

Daarnet stuurde ze dan een sms:

'Bedankt om alles hier af te zetten, maar ik had het liever zelf gedaan. Kunnen we deze week afspreken om nog enkele dingen te regelen?'

Zelf gedaan? De dozen waren zwaarder dan haarzelf!? Snapt ze dan niet dat ik niet meer kon wachten?

Gisteren had ik een redelijk 'goede' dag. Ik zag alles helder en kon inzien dat een breuk met haar misschien wel de beste oplossing was voor beiden.

Ik heb nl. in deze relatie altijd het meeste gegeven. Soms lees je wel dat er een gever en een nemer is, maar P. is nooit erg spontaan geweest als ik het zo bedenk.

Ik was diegene die een grote krijttekening op straat maakte toen ze jarig was, ik was diegene die elke zondag een ontbijtje ging halen, ik was diegene die een mooie ring in haar glas wijn deed bij dat zoveelste etentje. Ik was diegene die onder haar kopkussen het zoveelste gedichtje schoof. Ik was eigenlijk ook diegene die het meeste zei: 'ik hou van je, je maakt me blij'. Ik was diegene die haar meenam naar het shopping center toen ze wat down was, ik was diegene die nooit riep en stilletjes alles over me heen liet gaan. Ik was diegene die haar tijd en ruimt gaf toen ze me vertelde dat ze gevoelens had voor iemand anders enkele maanden geleden. Toen koos ze nog voor mij. Ze schreef me enkele maanden geleden nog dat ze niet zonder me kan.