Gisteren had ik een redelijk 'goede' dag. Ik zag alles helder en kon inzien dat een breuk met haar misschien wel de beste oplossing was voor beiden.

Ik heb nl. in deze relatie altijd het meeste gegeven. Soms lees je wel dat er een gever en een nemer is, maar P. is nooit erg spontaan geweest als ik het zo bedenk.

Ik was diegene die een grote krijttekening op straat maakte toen ze jarig was, ik was diegene die elke zondag een ontbijtje ging halen, ik was diegene die een mooie ring in haar glas wijn deed bij dat zoveelste etentje. Ik was diegene die onder haar kopkussen het zoveelste gedichtje schoof. Ik was eigenlijk ook diegene die het meeste zei: 'ik hou van je, je maakt me blij'. Ik was diegene die haar meenam naar het shopping center toen ze wat down was, ik was diegene die nooit riep en stilletjes alles over me heen liet gaan. Ik was diegene die haar tijd en ruimt gaf toen ze me vertelde dat ze gevoelens had voor iemand anders enkele maanden geleden. Toen koos ze nog voor mij. Ze schreef me enkele maanden geleden nog dat ze niet zonder me kan.

Wat is ze dan nu aan het doen?

Sinds ik weet dat ze uitgaat, danst en haar flirterig kantje de volle loop kan gaan maak ik me zorgen om haar. Het is te gek om het zelf te herlezen, IK maak me zorgen om haar. Ik denk dan; stel dat ze iemand tegenkomt die haar zal 'gebruiken' en kwetsen?! Ik weet dat het verkeers is om zo te denken, ik schiet er niets mee op...maar ik kan het niet laten!!!

Ik weet niet of het goed is dat ik hier in dit appartement blijf wonen waar we samen alles deelden, waar we op de zetel, tafel en in het bed vreeën, meubels die ze samen met me koos.
Happy days.

Alhoewel. Ik vergeet nooit dat moment dat ik het huurcontract tekende, zo gelukkig was ik...ik was de man die met haar kon samenwonen!!!! Gauw zouden we aan kinderen kunnen denken, een huis kopen, ik had zo'n zin om haar gelukkig te maken!
De inkt was nog nat en zij begon te huilen, dat ze 'thuis' ging missen...dat ze voor de zoveelste keer twijfelde.
Was dit al een voorteken? Waarom was ze toen niet eerlijk? Misschien had het nu héél anders gelopen mocht ik alleen zijn gaan wonen. Dan kon ze zonder al te veel verantwoordelijkheidszin langs komen wanneer ze wou!

Ik was ook diegene dat zonder reden eens een roosje gaf, een weekendje boekte aan zee, de ardennen , Parijs. Was ik de enige die dit met volle goesting deed? Ben ik al die tijd blind geweest? Ze was toch zo blij toen dat autootje met een grote strik en plaat 'LUV U' voor haar deur stond! Ze was ook zo gelukkig toen ze na twee weken op reis te zijn geweest haar kamer vol rozen lag en een hondertal balonnen met de tekst 'ik heb je zo gemist' rond dwarelden!

Ik was steeds diegene die haar ging knuffelen. Haar in dat zalige lepelhoudingetje in bedje naar haar toe kroop. Haar zachte woordjes toe fluisterde, zelfs als ze al sliep mijn eeuweige liefde verklaarde.

Ik was diegene die fier over straat met haar liep. Kijk hoe mooi ze is! En ze is van MIJ!

Kijk ik nu teveel naar mezelf?

Vandaag is weer zo'n dag dat ik het hard te verduren heb.
Soms zou ik willen dat het gewoon stopt, alles stopt!

Natuurlijk besef ik dat er op dit eigenlijkste moment duizenden mensen zoveel meer lijden, sterven enz...
Maar ik betrap me op de gedachte het verdriet nu weer even meester over mezelf te laten worden.

Ik vraag me af of zij het soms nog moeilijk heeft?
Wat is haar manier om over mij te geraken, of hoeft dit niet voor haar?

P. vertelde me die laatste keer dat ik zo lief was, zo zacht, dat ze me nooit heeft weten te roepen tegen haar, dat ik 7 jaar goed voor haar was. Hoe fantastisch ik wel ben en dat ze bang is te horen dat ook ik iemand anders zal ontmoeten...waarschijnlijk. Ze zei zelfs; je zal een prachtvader worden! Ze ging me nooit vergeten en ze bedankt me (en ik citeer:) 'haar gered te hebben in een heel moeilijke eriode'!

Maar ze miste iets. Ze kon echter niet zeggen wat.
Ze zei dat ze misschien binnenkort ooit spijt ging hebben van wat ze nu deed en we ooit weer terug samen gingen zijn.
Ik denk dan; 'denk je nu echt dat ik je na al dit nog wil meisje???!!!' Maar als ik op deze vraag zelf moet antwoorden zou ik geen seconde twijfelen, tuurlijk...ze is mijn lieve P. !!!

Een van de laatste keren vertelde ze me dat bij een feestje (zo voor de zoveelste keer had gedronken - iets wat de laatste maanden toenam en weer zo'n gebruik dat ik niet snap) en een collega van haar werk tegen een of andere vent had gezegd P. haar mee naar huis wou nemen...
P. was wat gechoqueerd en vertelede haar collega dit nooit te overwegen.Maar misschien komt dat moment wel dat ze denkt 'hey, why not?' Leuke wip...

Zo is ze toch niet? Zijn we dan allemaal zo fucked up?
Ik zou het niet kunnen en niet willen.

Misschien zit ik echt op een totaal verkeerde denkpiste.

Ze vertelde me ook laatst dat er enkele jongens in haar school wel duidelijk iets voor haar voelde...

Ok, dat begrijp ik...maar waarom zegt ze dit alsof wij nooit een geschiedenis hebben gehad? Ze is sociaal maatschappelijk assistente van beroep, ze moet dus een empatisch vermogen hebben...waarom ziet ze dan niet in dat door deze dingen tegen me te zeggen enorm kwetsen!!!!!!!!

Juist daarom denk ik dat ik haar niet meer wil zien. Ik kan het gewoon niet. Ik weet nu dat ik via gemeenschappelijk vrienden ooit zal horen; 'oei, weet je het dan niet, ze is al x weken samen met...'. Ik mag er niet denken!

Soms denk ik ook; 'wedden dat ze spijt gaat hebben en ooit zal beseffen dat ik wél goed voor haar was...de ware'?!!! Is dat arrogant van me, verkeerd? Wat moet ik met die gedachte?

Waren we maar met ruzie uit elkaar gegaan!
Dat is het 'em ook , we gingen als 'beste' vrienden uit elkaar. We zijn zelfs nog enkele keer een stukje gaan eten, naar een museum gegaan en het theater...

Ze nam me toen eens vast, onverwachts en zei dat ik zo speciaal voor haar was!????!!!!!!?????? Waar kwam dat vandaan?
Een keertje toen ik haar afzette begon ze te huilen en schreeuwde ze uit dat ze niet wist wat ze moest doen.
Een andere keer stuurde ze een sms dat ze bij me voor de deur stond, ze had een babbel nodig...ik als een gek naar huis, ik was er voor haar. Ze vertelde goed met me te kunnen praten!

Een andere keer had ze een verhaal gelezen over een moordenaar die was opgepakt in de gemeente waarin we beiden wonen. Ze was bang en kwam weer bij me langs. Ze lag heel de tijd in mijn armen en ik weet nu dat ik haar toen had kunnen terugwinnen en had kunnen kussen zonder ze zou weigeren. Maar dat deed ik niet. Stomme kloot dat ik ben; ik vertelde haar juist dat ze nu niet helder kan denken en dat ik nu geen misbruik van de situatie ging maken.

Ze dierf niet naar huis te rijden. Dus wat deed ik, ik ging naast haar zitten in haar wagen ,reed mee stapte uit, gaf haar een kus en ging te voet terug naar huis...Gek was het wel dat ze me voor ze haar straat al in reed al afzette, blijkbaar wilde ze niet tonen dat ze me even nodig had...

En voor de zoveelste keer zie ik nu in dat al dit ze allemaal 'gewoon vindt'! Misschien ben ik wat te goed voor haar geweest en is ze alles gewoon gaan vinden...vanzelfsprekend.

Vriendinnen van haar wierpen wel eens een jaloerse blik op haar. Ze vroegen dikwijls of ik een broer had ofzo, ze vertelden P. dikwijls ; 'jij boft toch !!!'

Ach, wat ben ik er nu mee?

P. vertelde me dat ik eigenlijk altijd 'te braaf en te goed ben geweest'. Dat ik me altijd schikte naar haar willetje. Dat ze misschien beter iemand nodig heeft die een s goed roept tegen haar enz...

WHAT???

Dus, zo zit de wereld in elkaar: de mensen met de beste bedoelingen, de puurste vorm van liefde worden op het einde van de rit gestraft?????

Wat is liefde dan soms een grap!

Jammer dat we niet zonder kunnen...

Liefst van al zou ik nu mijn ogen sluiten, en pas weer openen als er geen verdriet meer is, als ik alles verwerkt heb.

Alhoewel, wakker worden naast haar zou ook kunnen ...