Vandaag heb ik lekker gewerkt, en moet eerlijk toegeven dat ik maar een paar keer aan hem gedacht heb!!! Soms flitst het ff door mijn hoofd heen en merk aan mezelf dat ik bijna in het laatste fase zit.
Betrapte ook mezelf dat ik steeds vaker om me heen kijk (naar mooie jongens, natuurlijk dus dat gaat weer de goeie kant op. Donkere wolk boven mijn hoofd begint steeds kleiner te worden en het ziet ernaar uit dat ik mijn draad eens heb opgepakt en de toekomst weer hoopvol inzie.
Dit zal ook mijn laatste post zijn op deze site wat mijn dagboek betreft. Ik wens jullie allemaal heel veel sterkte ermee. Heb zeker veel steun gehad. Bedankt!!!

Het is nu alweer ruim 2 maanden geleden dat het uit is. De wonden zijn nog niet genezen en de tranen zijn nog niet uit het hart. Ik mis hem. Mis hem onwijs zelfs, als hij het maar wist, maar het is maar goed dat ie het niet weet. Wil het ook niet weten of ie ook aan mij denkt.
Ik heb het zelf min of meer uitgemaakt, maar wel met een reden. Voelde mij gewoon niet meer gelukkig in de relatie en dat had toch merendeels met hem te maken. Hoe gek het ook niet klinkt, ik had al liefdesverdriet toen ik met hem was, want ergens diep in mijn hart wist ik dat op lang termijn niet zou werken. Had het al een paar keer aangegeven dat het voor mij op deze manier niet werkte, maar hij gaf helaas geen gehoor aan. Wat doe je dan? Blijf je dan ongelukkig achter in de relatie en hij wel gelukkig of heb je dan genoeg lef om weg te lopen? Ik deed de laatste... en dat was moeilijk. Had het ook niet anders verwacht. Weken sindsdien zijn al verstreken en heb hem toch diep in mijn hart nog niet losgelaten.