Het is nu alweer ruim 2 maanden geleden dat het uit is. De wonden zijn nog niet genezen en de tranen zijn nog niet uit het hart. Ik mis hem. Mis hem onwijs zelfs, als hij het maar wist, maar het is maar goed dat ie het niet weet. Wil het ook niet weten of ie ook aan mij denkt.
Ik heb het zelf min of meer uitgemaakt, maar wel met een reden. Voelde mij gewoon niet meer gelukkig in de relatie en dat had toch merendeels met hem te maken. Hoe gek het ook niet klinkt, ik had al liefdesverdriet toen ik met hem was, want ergens diep in mijn hart wist ik dat op lang termijn niet zou werken. Had het al een paar keer aangegeven dat het voor mij op deze manier niet werkte, maar hij gaf helaas geen gehoor aan. Wat doe je dan? Blijf je dan ongelukkig achter in de relatie en hij wel gelukkig of heb je dan genoeg lef om weg te lopen? Ik deed de laatste... en dat was moeilijk. Had het ook niet anders verwacht. Weken sindsdien zijn al verstreken en heb hem toch diep in mijn hart nog niet losgelaten.
Ik bleef hem mailen en had zelfs met hem afgesproken. Stom! Dat is wrijven in de open wonden. Achteraf toch niet zo slim. Als ie echt van mij had gehouden, dan had ie het wel laten merken, maar dan had ie ook wat aan gedaan voordat het uit ging. De waarheid is keihard, ik ging meer voor hem dan hij voor mij. Zo simpel zit het.
Als ik terugdenk aan hem, word ik echt boos, want HIJ is diegene die het zover heeft laten komen en niet IK. Hoe kon hij mijn hart zo breken, wetend dat het mij dwars zat. Ik had zo mijn best gedaan, maar je kan een dove niet laten horen en dat gold ook voor hem. Maar ik vertik een slachtoffer te spelen. Vertik om niet meer door te gaan met mijn leven en vertik om de denken dat ie ooit zal veranderen, want ik weet het wel beter.
In dit geval voel ik mij toch wel ergens beter zonder hem dan met hem, al heb ik ups en downs. Het zij zo. Hoop ook niet meer op een wonder. Probeer ook geen antwoorden meer te verzinnen op de vragen die ik had, want logica zit er toch niet meer in en wil het niet eens meer weten.
Hij weet half niet eens hoe hij mij gekwetst heeft, en vind hem niet eens meer waard om over na te denken. Ben in ieder geval wijzer van geworden, maar tja, echt geruststellend is het niet op dit moment. Maar niet voor nix bestaat de gezegde: what comes around, goed around...