Het aller-moeilijkste voor mij is te accepteren dat ik zo voor schut gezet ben. Het feit dat ik verblind was door de liefde voor jou en dat ik eindelijk gezien heb wat er aan de hand was.
Wat ben ik dwaas geweest!
Je weet alles, je kent mijn voornemens….Het is enkel en alleen aan jou om daar iets mee te doen of anders het bij het straatvuil te zetten.
Ik heb geen hart van steen maar heb er wel een bescherming rond gebouwd.

Dit bericht heb ik gestuurd na ons laatste kort gesprek van vanavond, want ze had weer geen tijd...

We hebben net een gesprek gehad, eindelijk hoor ik wat er leeft bij haar maar ik heb het er moeilijk mee.
Kan iemand die van je houd zich zo hard en afstandelijk opstellen? Als ik naar mijn eigen kijk, neen, ik zou het niet kunnen. Ze zegt het verleden heeft me hard gemaakt, ja maar niet naar iemand waar je echt van houdt,
zeker wanneer er in het verleden nooit geen echte fundamentele problemen zijn geweest. Mijn twijfels zijn er weer...kan ze echt ook van mij houden of heeft ze te veel problemen met haar eigen.

We zijn nu tien dagen verder, we zijn meer terug samen geweest. Maar ik ondervind zo weinig positieve reacties, ze is net in een andere wereld. Ik zit met zo veel vragen die onbeantwoord blijven en dat doet me twijfelen. Ze weet dat ik van haar hou, ik had dat ook graag van haar geweten. Alleen haar werk is blijkbaar belangrijk, ik heb het gevoel dat ik er enkel bij hoor als het haar uitkomt. Ben ik naïef, misschien wel, ik hoop dat alles snel duidelijk wordt.

Ik heb angst dat het geloof in onze relatie enkel van mijn kant komt. Ik krijg geen signaal dat ze er echt in geloofd, dit gedacht maakt me zo onrustig. Ze weet dat ik thuis wacht ...als ze straks terug komt ga ik haar vertellen dat ik schrik heb dat ze er niet meer in gelooft. Als dat zo is begint het verwerkingsproces opnieuw...ik kan haar niet dwingen en weet dat ze zelf met haar eigen overhoop ligt en dat ik dat blijkbaar niet kan verhelpen. Ben zo onrustig....

De regen stroomt als tranen langs de ruit
'T is of de ganse hemel om je huilt
Ik voel me zo mistroostig als het weer
Ik mis je zo ik mis je meer en meer

'K herinner mij de tijd van jij en ik
Van d' allereerste tot de laatste blik
'K zie je nog altijd als verslagen staan
Toen ik vertelde dat ik weg moest gaan

Ik mis je zo ik mis je meer en meer
Ik zie je in mijn dromen keer op keer
Wie zegt me hoe en waar zie ik je weer
Ik mis je zo ik mis je meer en meer

Ik weet niet wat er mij toen heeft bezield
Te denken dat ik minder van je hield
'K besef nu dat het lang niet over is
Omdat ik jou nog alle dagen mis

We hebben terug contact sedert donderdag omdat ik waarschijnlijk te duidelijk hebben laten weten wat ik voor haar voel. Het is echter eenrichtingsverkeer, ik zie geen enkel positief signaal van haar. Elk gesprek wordt afgedaan als niet belangrijk of niet ter zake. Concrete afspraken naar wat we eventueel samen kunnen doen worden van tafel geveegd met het argument dat ze engagementen heeft op haar werk ( bijbaan op vrijwillige basis) en dat zeker nog voor enige tijd. Ik weet dat ze de realiteit niet onder ogen kan en durft zien, altijd vluchten en oppervlakkige contacten opzoeken, zich te pletter lopen en dan weer opstaan maar zichzelf niet bloot geven. Ik heb mezelf wel bloot gegeven en daar wordt blijkbaar misbruik van gemaakt...dit is naief...maar ik hou van haar.

Een relatie van meer dan 11 jaar kort samenvatten lijkt niet eenvoudig maar in mijn geval is toch toch anders omdat het een serie van vallen en opstaan is gedurende de hele duur. De breuken deden voor na drie, zes of acht maanden en dit meer dan twintig keer. Telkens opnieuw beginnen met goede voornemens maar telkens weer op een slechte basis. Er kon gewoonweg niet goed en gegrond gepraat worden, maar er was verliefdheid telkens weer. Rationeel gezien passen we niet bij elkaar, het niveauverschil is op vele vlakken te groot...maar wij hielden van elkaar. Banale meningsverschillen waren telkens de oorzaak van een breuk, eenvoudigweg omdat mijn ex altijd wegvluchtte bij probleempjes. Haar argument was telkens dat ze te weinig zekerheid had binnen de relatie en ik te fier was om in zo een problematische relatie te vertellen dat ik altijd aan trouwen dacht in een goede relatie. Op een bepaald ogenblik heb ik dan toch al mijn kaarten op tafel gelegd, mezelf volledig bloot gegeven...toen zij ze dat de omstandigheden er niet meer naar waren en ze vluchtte weg.