Vandaag zijn we door het lint gegaan, ik had de vraag gesteld of we de problemen samen zouden aanpakken of dat ieder afzonderlijk zijn probleem zou oplossen. Ze kon me daar niet op antwoorden. Met alle respect voor haar mening maar ik kan de toestand van vertwijfeling niet langer aan. Het was een uitputtingsslag voor mijn lichaam. Ik heb er alle begrip voor dat ze twijfelt maar met de wetenschap dat alle problemen of discussies eigenlijk over futiliteiten gingen (en er dan al eens een verkeerd woord gezegd werd) en nooit over erge dingen. Haar attitude was telkens vluchten.
Nu vandaag vertelt ze uiteindelijk dat ze geen vertrouwen meer heeft in mij. Dit doet werkelijk de deur dicht, omdat ik me volledig gegeven heb aan haar en alle mogelijkheden open liet voor een harmonieus samenzijn. Ik kreeg een tirade van verwijten naar mijn hoofd zonder het minste zelfkritiek van haar zijde...en dit alles via de telefoon. Ik vraag reeds twee weken om een constructief gesprek, dat kan nooit om zoveel verschillende drogredenen. Ik heb wel gemerkt dat ze sedert tien dagen haar heil heeft gezocht bij een zo gezegde vriendin. Uiteindelijk is dit ook een vrouw die verschillende mislukte relaties achter de rug heeft en uiteindelijk zeer dominant is t.o.v. mannen. Blijkt nu dat deze vrouw naast mijn ex zat tijdens dat telefoongesprek en allerlei onzin influisterde, de radio harder zette enz...
Ik weet dat ze periodes heeft dat ze minder sterk in haar schoenen staat, in het verleden hebben we dit steeds samen kunnen oplossen, nu niet meer.
Ik heb nu enkel en allen de knoop doorgehakt om mezelf te beschermen, ook al hield ik nog van haar, maar zelf ten onder gaan dat mag niet gebeuren.