Vandaag is hij dan inderdaad jarig. Het spookt al de hele dag door mijn hoofd, vanaf het moment dat ik wakker ben. Vandaag wordt hij 35 en ik ben er niet bij. Wat ben ik nieuwgierig hoe hij zich vandaag zal voelen en waar hij zijn verjaardag viert. Hetzelfde geldt voor kerst en oudjaar. Zal hij dan in het bijzonder aan mij denken?

Ik word zo verscheurd door het gevoel van enerzijds helemaal van het af willen en andezijds fantaseer ik er over hoe hij mij straks terug wil. De nieuwe verbeterde mij. Maar als ik daar dan aan denk, dan weet ik dat het dan voor mij te laat zal zijn. Ik wil hem dan waarschijnlijk niet meer terug, want kom op, zo geweldig is hij nou toch ook weer niet?

Vandaag heb ik bijna de hele dag aan hem gedacht. Donderdag is hij jarig. Vorig jaar hebben we zo'n fijne verjaardag gevierd. We hadden samen eten gemaakt en zijn ouders kwamen voor het eerst in z'n leven bij hem op bezoek, in plaats van dat hij daar ging eten voor z'n verjaardag. Hij heeft dat als een heel bijzonder moment ervaren.

12 maanden later is hij weer alleen. Zou hij daar ook aan denken? Ik weet dat ik niets zal laten horen voor z'n verjaardag. Ik vind dat hij echt moet voelen dat hij alleen is. Net als ik, maar owww wat is het moeilijk. Ik voel het letterlijk in mijn buik.

Vandaag ben ik begonnen met breien, dat wilde ik al zo lang leren en als je weer alleen bent is het goed om met nieuwe dingen te beginnen. En natuurlijk wilde ik die vreugde ook met hem delen. Wilde ik dat hij trots op me was.

Vandaag heb ik bijna de hele dag aan hem gedacht. Donderdag is hij jarig. Vorig jaar hebben we zo'n fijne verjaardag gevierd. We hadden samen eten gemaakt en zijn ouders kwamen voor het eerst in z'n leven bij hem op bezoek, in plaats van dat hij daar ging eten voor z'n verjaardag. Hij heeft dat als een heel bijzonder moment ervaren.

12 maanden later is hij weer alleen. Zou hij daar ook aan denken? Ik weet dat ik niets zal laten horen voor z'n verjaardag. Ik vind dat hij echt moet voelen dat hij alleen is. Net als ik, maar owww wat is het moeilijk. Ik voel het letterlijk in mijn buik.

Vandaag ben ik begonnen met breien, dat wilde ik al zo lang leren en als je weer alleen bent is het goed om met nieuwe dingen te beginnen. En natuurlijk wilde ik die vreugde ook met hem delen. Wilde ik dat hij trots op me was.

Ik wil het niet, maar elke dag kijk ik toch even naar zijn foto, dan kijk ik naar het gezicht dat me zo lief is, zo bekend is, maar wat er niet meer voor mij is. Het doet zo verschrikkelijk pijn om iets los te moeten laten, wat je helemaal niet kwijt wilt. Ik mis het zo om bij hem te horen, om onderdeel te zijn van een stel, om te weten dat hij er altijd voor mij zal zijn. Al die zekerheden, die me zo warm van binnen laten voelen zijn weg.

Soms stel ik me voor dat hij nu weer alleen naar zijn ouders gaat, hoe hij lacht met z'n vrienden en hoe hij vertelt hoe opgelucht hij is dat hij van me af is. Dan voel ik me zo verraden. Het verbond dat ik dacht dat we hadden blijkt geen verond te zijn, maar een grote leugen en ik voel me zo te kijk gezet.

Ik merk wel dat het heel langzaam beter met me gaat, hoewel de tranen me soms nog wel in de ogen schieten en ik nog niet supervrolijk door het leven ga. Ik begin wel meet te wennen aan het alleen zijn en ik probeer iedere dag iets te doen wat opbouwend is, al is het maar in huis iets opruimen of verbeteren, of plannetjes maken voor de toekomst. Zo heel rustig aan begin ik het voordeel van alleen zijn wel in te zien. Ik heb genoeg interesses om de dagen mee te vullen. Zelfs met meer vrije tijd zou ik me in mijn eenje niet vervelen. Ik ben er de afgelopen maanden wel achter gekomen dat ik misschien niet moet leren om alleen te zijn, maar misschien ben ik wel degene die moet leren, hoe ze samen moet zijn. Ik heb zo veel van mezelf opgegeven om maar in de relatie te passen, om er wat van te maken, om aardig gevonden te worden. Dat is zo frustrerend. Het gevoel te hebben er zo veel aan gedaan te hebben en dan blijkt dat toch niet goed genoeg. Maar oke, ik heb fouten gemaakt, maar om daar nou voor in de steek gelaten te worden, dat vind ik zo raar. Hoe kan iemand die zogenaamd van je houdt, nou zomaar besluiten om niet meer van je te houden, dat jaren voor zich te houden en er dan opeens tussenuit te knijpen. Bij mij wordt liefde juist heftiger, dieper als ik iemand leer kennen, ook zijn onhebbelijkheden, door ze te leren accepteren wordt de liefde juist meer, maar waarom wordt de liefde bij die mannen dan juist minder? De wanhoop die me treft heeft niet eens zo zeer te maken met de voorbije realtie, maar de vrees dat het me nooit zal lukken. Ben ik dan gedoemd om voor altijd van de 1 naar de ander te hoppen?

Weer een dag voorbij. De tijd zal mijn vriend blijken te zijn, want tijd heelt alle wonden. Af en toe kijk ik rond in mijn nieuwe huis en dan vraag ik me af hoe ik hier terecht ben gekomen. Het voelt zo onwerkelijk. Een paar maanden geleden was ik er nog van overtuigd dat we zouden gaan trouwen. Dat ik samen met de vader van mijn toekomsige kinderen was. Ik besefte wel dat we problemen hadden, maar ik dacht dat we die konden overwinnen.We hielden toch van elkaar? En ik had geduld. Ik wilde het niet opgeven, ook al voelde ik ook wel vaak dat ik niet gelukkig was. Hoe weet je wanneer je in een relatie moet opgeven, en wanneer je er voor moet vechten? Hoe vind je iemand die er ook voor wil vechten? Hoe oneerlijk is het als 1 van de 2 het opgeeft.

Mijn vriend en ik zijn nu sinds eind juli uit elkaar. Met moeite hebben we mijn 32ste verjaardag nog gehaald, maar snel daarna viel het doek na jaren uitstel dan toch. We waren 3,5 jaar bij elkaar. We woonden bijna 3 jaar samen. We hebben met allemacht geprobeerd er samen iets van te maken, maar blijkbaar konden we het samen niet.

Op 1 september betrok ik mijn nieuwe woning, de spulletjes waren verdeeld en dat is met veel geschreeuw en gehuil van mijn kant gepaard gegaan, maar uiteindelijk waren we wel allebei tevreden. Ik heb nog geprobeerd contact te houden, want ik hoopte dat het misschien toch goed zou komen, maar sinds 2 weken dringt het eindelijk tot mij door het het met mij en deze man nooit meer goed zal komen.