Ik wil iets schrijven, maar ik weet niet hoe. Ik zit met een gevoel, maar ik kan het nergens kwijt en eigenlijk durf ik het ook nergens kwijt, vandaar dat ik hier weer in mijn weblog schrijf, hier is het veilig en zal geen bekende het lezen.

Twee dagen geleden, na ruim een half jaar kwam ik hem opeens weer tegen. Hij die me zo veel pijn heeft gedaan, me heeft gebruikt en me zoooo ontzettend slecht heeft behandeld. Ik heb maanden in een diepe put gezeten door hem, ik kon maanden niet meer normaal functioneren, en allemaal door zijn gedrag en wat ik van hem pikte. En 2 dagen geleden zag ik hem weer...ik schrok ontzettend, wist niet wat ik moest denken, waar ik moest kijken en hoe ik moest kijken. . En het was zo triest, hoe hij erbij liep, hoe hij zich gedroeg. Hij was erg dronken, het verbaasde me dat hij me herkende, zo dronken was hij. En toch....neeee ik wil het niet weten, ik wil het niet opschrijven, ik wil dat gevoel niet meer hebben, maar toch moet ik bekennen dat ik nog iets voelde. Geen liefde meer hoor, maar verdriet, pijn, ik had hem in elkaar willen trappen om dat gevoel eens kwijt te raken. Ik had tegen hem willen roepen dat hij zijn excuses aan moest bieden, verdomme stomme eikel!

Vorige week dinsdag een jaar geleden...God wat ben ik door een hel gegaan en ik kan het nog steeds voelen, ondanks dat ik verder ben gegaan. Ik zie die kalender links boven en ik kan het gevoel wat ik vorige jaar had weer oproepen, pijn pijn pijn. Elke dag keek ik naar die kalender, elke dag dacht ik: als het nieuwe jaar maar begint, als december maar voorbij is, dan kan ik het afsluiten, want dan zijn kerst en oud en nieuw voorbij en voel ik me minder eenzaam. Het heeft uiteindelijk nog een half jaar geduurd, ik denk dat het juli was toen ik het kon afsluiten. Maar zelfs nu, een jaar later en weer deze periode in het vooruitzicht, voel ik me af en toe nog wel eens rot door alles wat hij me aangedaan heeft, voel ik die pijn van een jaar geleden. En tegelijkertijd ben ik blij dat ik er doorheen ben, ondanks dat ik er uitgekomen ben met nog een scheurtje in mijn hart, met nog iets minder vertrouwen en zelfvertrouwen, maar ik ben er uitgekomen en daar mag ik best trots op zijn.

Twee maanden geleden schreef ik dat ik er was, dat mijn ldvd tijd voorbij was. Natuurlijk is het daarna nog wel eens minder gegaan, maar bijna niet meer. En wat ik bijna niet kan geloven is dat ik iemand ontmoet heb, iemand die ik echt weer leuk kan vinden, verliefd op kan worden. Alleen durf ik niet zo goed, probeer ik het uit te stellen, probeer ik 'smoesjes' te verzinnen om het nog niet door te zetten. Ik ben zo bang om gekwetst te worden, weer dag in dag uit te huilen, nergens meer van te genieten, brrrr, dat wil ik niet meer. Maar moet ik deze man dan zomaar laten gaan? Terwijl ik weet dat hij zo anders is dan mijn ex, hij is niet agressief, hij is volwassen, hij heeft respect voor me. Hmm, maar wat nou als hij zich ook anders voor doet? Wat nou als hij me ook slecht gaat behandelen? Ik kan het me nu niet voorstellen, maar kan je dat ooit bij iemand waar je iets voor voelt? Moet ik me laten gaan, moet ik er in op gaan?

Ik kan me nog herinneren hoe irritant ik dit soort blogs vond toen ik zelf diep ongelukkig was en op deze site kwam om uit te huilen en echt niks anders kon dan in die diepe put zitten. Maar ik wilde toch nog even mijn verhaal kwijt, misschien voor mezelf als afsluiting?

Heeeeel veel sterkte iedereen hier! Ik weet hoe het voelt, ik weet dat je er boven op komt, maar ik weet ook dat dat vaak nauwelijks voor te stellen is. Dus probeer sterk te blijven, niet toe te geven aan de verleidingen van smsen, mailen en brieven schrijven, want je hebt alleen jezelf ermee! Kies voor jezelf en wordt gelukkig! Maar huil hier eerst maar eens goed uit!

Het is gek, het voelt gek, het voelt eng, net of het niet kan. Het lijkt wel of er iets in me geknapt is. Oke het werd wel tijd natuurlijk na een half jaar aan het lijntje gehouden te worden, het werd tijd dat ik eindelijk in de gaten kreeg dat het op niks uit zou lopen en dat bord van voor mijn kop weghaalde. Zijn loze beloftes, zijn constante gezeur en gevraag, alles nemen, maar niks geven. Wat heeft me toch bezield? Ik heb een half jaar van mijn leven verpest en waarvoor? Om als een hondje achter hem aan te lopen? Braaf te doen wat hij vroeg en eiste?? En er niks voor terug te krijgen. Hoe gek ben ik geweest, dat past ook helemaal niet bij me, ik die geniet van het leven, van alles om me heen, was opeens een....een ja hoe omschrijf ik het...een wrak, een niks, een hoopje ellende en wanhoop. Het voelt goed nu, ik kan weer mezelf zijn, ik kan weer genieten van het leven alleen...zonder hem. Ja ZONDER hem!! Hoe vaker hij nu nog belt, hoe meer ik een hekel aan hem krijg en hoe meer ik mezelf weer ga waarderen. Ik ben best een leuke man waard en ik kom hem vast wel tegen, een man die me waardeert voor wie ik ben, een man die van me houdt voor wie ik ben en niet iemand zoals hij. Hehe, mijn ldvd tijd is hopelijk voorbij, ik heb genoeg afgezien, ik kies weer voor mezelf! Al ben ik best nog wel een klein beetje bang...maar niet bang genoeg om me er nog eens in mee te laten slepen en niet bang genoeg om niet voor mezelf te kiezen.

Ik heb me een paar weken goed gevoeld, niet super goed, niet super gelukkig, maar ook niet zo slecht als daarvoor. En nu...opeens gaat het weer erg slecht, voel ik me weer eenzaam en mis ik hem zo ontzettend. Ik wil weer alleen maar huilen, huilen, huilen, verder niks. Dat lege gevoel in me is weer terug en ik wil het niet. Ik ben zo bang dat ik weer helemaal terug val, bang voor dat gevoel dat ik weken lang gehad heb. Ik wil het niet meer, ik wil niks meer.

Vorige week hier op de site gezet dat ik me weer goed voel, dat ik weer durf te lachen en durf te genieten en dat is ook zeker zo...maar toch...zoveel vragen. Niet aan hem, want hij kan er in stikken, maar aan mezelf, vragen waar ik geen antwoord op weet, vragen waar ik niks mee kan. Ik heb 2 serieuze relaties achter de rug, ik ben niet iemand die snel iets met iemand begint, ik wil zekerheid, ik wil zeker weten dat ik een man kan vertrouwen en dat hij om me geeft. Maar waarom tref ik dan toch weer de verkeerde?? Twee keer hetzelfde: ik betrapte ze allebei op stiekem smsen met een andere vrouw, stiekem msnen met een andere vrouw, stiekem bellen met een andere vrouw, allebei deden ze het en of dat nog niet vernederend genoeg is: ze hebben me allebei geslagen, behandeld als een stuk vuil, mishandeld.

Ik lees hier de verhalen nog eens, het is al een poosje geleden dat ik de behoefte had om hier te komen en bijna verslaafd leek aan deze site. Een goed teken? Ik hoop het.

Wat doet ldvd ongelooflijk veel pijn, dat weet ik wel. En wat kan het soms lang duren voordat je je beter voelt, voordat je niet meer elke dag of zelfs elk moment van de dag wil huilen, janken, instorten, ziek zijn van weet ik het wat, gemis of zoiets. En het gekke is: langzaam aan wordt het minder, gaat het zelfs over en krijg je weer plezier in dingen, je wil weer naar buiten, lachen, genieten...

Voor iedereen die nu ongelooflijk veel liefdesverdriet heeft: het gaat echt over, het wordt echt minder. laat je gaan die weken, maanden, stort even in, huil de hele dag, denk de hele dag aan niks anders en opeens zal je je beter voelen, echt waar...